Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ερήμην μεν, εν γνώσει δε...


Παναγιώτης Παναγιώτου

Οτι όλη η γαλλογερμανική συζήτηση για τη "διάσωση" της Ελλάδας γίνεται, τον τελευταίο μάλιστα καιρό, ερήμην μας, "βγάζει μάτι". Ούτε τα στοιχειώδη διπλωματικά προσχήματα δεν τηρούνται πλέον. "Αποφασίζουν για μας, πριν από εμάς", για να παραφράσουμε μια πετυχημένη εμπορική διαφήμιση μερικών δεκαετιών πριν. Είναι σαφές και από το "στυλ διαπραγμάτευσης" της τρόικας με τον (ταπεινωμένο) Βενιζέλο. Δεν έχει καμία σχέση με το στυλ της προηγούμενης περιόδου... Το ακόμα χειρότερο, όπως προέκυψε από τη συνάντηση της περασμένης Κυριακής Σαρκοζί - Μέρκελ, είναι ότι επεξεργάζονται ένα "σχέδιο διάσωσης της Ευρώπης και του ευρώ" ερήμην και των υπολοίπων κρατών-μελών της ΕΕ, ερήμην των Βρυξελλών, που έχουν μετατραπεί σε παρατηρητές των εξελίξεων, και ερήμην του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ!
Πέρα από τον εξωθεσμικό τρόπο που γίνονται όλα αυτά, υπάρχει και το ουσιαστικό ερώτημα: Μπορεί η Ευρώπη να σωθεί ερήμην των υπολοίπων κρατών-μελών της και εννοούμε τον τρόπο προετοιμασίας μιας λύσης που τελικά είναι τα... 3/4 της λύσης; Ιδίως όταν το ζητούμενο υποτίθεται ότι είναι "περισσότερη Ευρώπη"! Εν αναμονή λοιπόν του... σωτήριου γαλλογερμανικού σχεδίου, για μας ισχύει το... "σκάσε και σκάβε". Καθόλου παράξενο εάν λάβει κανείς υπ' όψιν την κατάσταση πλήρους αδυναμίας εκπλήρωσης των υποχρεώσεων στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Το περίεργο εδώ είναι άλλο: Ενώ βλέπουμε την καταστροφή να έρχεται -δεν υπάρχει Ελληνας που να μην την... προβλέπει!-, τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος φταίει... περισσότερο, όταν το τι θα κάνουμε (σ' αυτό το στάδιο) υπαγορεύεται μέχρι... κόμματος από τον γαλλογερμανικό άξονα και το ΔΝΤ. Ούτε καν από την ΕΕ.
Οπως έλεγε ένας από τους λίγους πολιτικούς στην Ελλάδα που ξέρουν τι συμβαίνει στη Γαλλία και στη Γερμανία, και ο οποίος είχε προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο τις σημερινές εξελίξεις, "ξεκινήσαμε από το ότι η αναδιαπραγμάτευση είναι απαγορευμένη λέξη. Μετά πήγαμε στο... ευγενικό PSI και τώρα φτάσαμε στο... "καρακούρεμα". Οταν γίνει κι αυτό, η επόμενη συζήτηση, μην έχετε αμφιβολία, θα είναι η... δραχμή!". Ετσι, ενώ βλέπουμε να έρχεται η καταστροφή, δεν κάνουμε τίποτα για να την αποτρέψουμε. Γιατί πέρα από τα μέτρα και τους στόχους, που είναι εξαιρετικά δύσκολοι και ελάχιστα ρεαλιστικοί για να τους πετύχουμε, χρειάζεται ως προϋπόθεση "άλλο κλίμα" στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Οσο δεν το αντιμετωπίζουμε αυτό, η επόμενη συζήτηση θα είναι η... δραχμή!