Ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος επικεφαλής ομάδας αξιωματικών καταλαμβάνει την εξουσία με πραξικόπημα περίπου ένα μήνα πριν τις προγραμματισμένες εκλογές. Μια σκοτεινή περίοδος για τη χώρα έχει μόλις αρχίσει. Η Ελλάδα μπαίνει κοινωνικά και πολιτικά στο γύψο.
Η περίοδος 1967-1974 σημαδεύτηκε από αμέτρητες περιπτώσεις σκανδάλων, χρηματισμού , ευνοιοκρατίας, κατάχρησης δημοσίου χρήματος και όλα αυτά συνοδευόμενα από δηλώσεις στρατιωτικών επαγγελματιών πατριωτών που είχαν έρθει δήθεν να σώσουν το έθνος .Έτσι, κάθε αντιφρονών χαρακτηρίστηκε «κομμουνιστής» και άρα απειλή για τη χώρα η οποία έπρεπε με κάθε τρόπο να εξαλειφθεί.
Πολλοί ήταν οι πολίτες που δήλωσαν την αντίθεση τους στο καθεστώς με αποτέλεσμα να διωχθούν , να φακελωθούν αυτοί και οι οικογένειες τους, να βασανιστούν. Πολλοί, όμως, ήταν και αυτοί που για καιρό καταπιέστηκαν από φόβο μέχρι που δεν πήγαινε άλλο…
Είναι ανάγκη –ίσως σήμερα περισσότερο από ποτέ - να θυμόμαστε και είναι μόνο οι φωνές των ίδιων των πρωταγωνιστών και από τις δύο πλευρές που μπορούν να αποδώσουν και για τους νεότερους την ατμόσφαιρα των ημερών .
Οι στιγμές μετά την εντολή επέμβασης
Ενώ τα πέντε τανκς κατευθύνονται στο Πολυτεχνείο , ακούγεται παρά τις παρεμβολές της ΚΥΠ ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, Δημήτρης Παπαχρήστος, που κάνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα. Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!». Έκανε λάθος. Ανατριχιαστικά περιέγραψε τις στιγμές μετά το χτύπημα σε συνέντευξή του στο Βήμα στις 9/11/2003 ο στρατιώτης Α .Σκεοφύλαξ που ήταν ο οδηγός του τανκ που έριξε την πύλη του Πολυτεχνείου. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολύ χτυπημένοι, θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις-τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: "Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;". Αφήνιασα. Έβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: "Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω". Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ένας φασίστας». Ο ίδιος εξομολογήθηκε ,ωστόσο, ότι πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε κάνει ,αφού την εποχή εκείνη γινόταν δεκτός με ζητωκραυγές και αντιμετωπιζόταν από το στράτευμα σαν ήρωας που υπερασπίστηκε την πατρίδα «Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ένιωθα περήφανος», παραδέχεται .
45 χρόνια μετά
Αν και το πολίτευμα της Δημοκρατίας έχει πια κατακτηθεί η χώρα βρίσκεται σε μια άλλου είδους κρίση. Αναλογιζόμενοι τις δυσκολίες και τους αγώνες των συμπολιτών μας τότε οφείλουμε σαν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη τους να αντλήσουμε δύναμη και ελπίδα από το παράδειγμα τους κρατώντας στην καρδιά και το μυαλό μας ότι και άλλες φορές στο παρελθόν έχουμε δοκιμαστεί πολύ σκληρά σαν λαός υπομένοντας θυσίες και ότι τελικά αντέξαμε , τα καταφέραμε και νοηματοδοτήσαμε εκ νέου το σύμβολοτου φοίνικα μέσω της αναγέννησης μας.
star
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου