Ονειρεύτηκα τον Κανένα

Όπως η πλειοψηφία των Ελλήνων, έτσι κι εγώ, αφού έψαξα και δε βρήκα πουθενά στους πολιτικούς που μας κυκλώνουν αυτά που πραγματικά θέλω και ζητώ από έναν ηγέτη - αληθινά - της Ελλάδας, ονειρεύτηκα τον Κανένα: τον πρωταγωνιστή εδώ και χρόνια των δημοσκοπήσεων, τον αφανή ήρωα, αυτόν που ποθούμε, αλλά δεν ξέρουμε πού να αναζητήσουμε.

Όταν ο Κύκλωπας Πολύφημος ρώτησε το όνομα εκείνου που του κέρασε το ωραιότερο κρασί που γεύτηκε στη ζωή του, αυτός του δήλωσε πως είναι ο Κανένας. Έτσι, όταν ο άγνωστος τύφλωσε το μοχθηρό Κύκλωπα κι εκείνος, αναζητώντας βοήθεια από τους άλλους Κύκλωπες, τους έλεγε πως τον τύφλωσε ο Κανένας, όλοι έβαλαν τα γέλια και δεν έδωσαν σημασία στις κραυγές του.

Η εντύπωση που μου δημιουργείται από την επιλογή του Κανένα ως καταλληλότερου πρωθυπουργού για τη χώρα είναι ότι οι Έλληνες δεν εκφράζουν απόγνωση, παραίτηση, απελπισία. Ο Κανένας δεν είναι απλώς ένα επιφώνημα που βγάζει την παραδοχή του Έλληνα πως δεν υπάρχει άνθρωπος να ηγηθεί, όπως πρέπει, αυτής της χώρας. Η απάντηση αυτή των Ελλήνων εκφράζει τη συλλογική μνήμη του έθνους. 

Ο Κανένας δεν είναι ανύπαρκτος, είναι ένας ομηρικός ήρωας - ένας απρόσωπος ήρωας που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση: υπάρχει κάπου, αλλά δε γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά του, το όνομά του. Είναι ένας από μας, παγιδευμένος από τους μοχθηρούς Κύκλωπες, που ψάχνει το δρόμο του, για να σώσει τους συμπατριώτες του και τον ίδιο του τον εαυτό. Κάποιος άγνωστος που ο Κύκλωπας γελάει κοροϊδευτικά μαζί του, γιατί αγνοεί τις αληθινές του δυνατότητες. Κανένας το όνομά του και σήμερα, αφού όποιος δεν είναι δικός τους, όποιος δεν κατέκτησε τη φαύλη ''επωνυμία'' του συστήματός τους, είναι ένας Κανένας... Μόνο που, όπως στην Οδύσσεια, έτσι και στην Ελλάδα της εποχής μας ο ασήμαντος Κανένας θα είναι αυτός που θα επιφέρει το καίριο χτύπημα στον μονόφθαλμο, μοχθηρό Κύκλωπα που είναι το παρόν πολιτικό σύστημα.

Και, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, μιας και είναι ο Κανένας μπορώ να τον πλάσσω, όπως θέλω, και μετά να τον αναζητήσω - όχι, φυσικά, στα μεγάλα κανάλια και τις εφημερίδες, ούτε στα μπαλκόνια με τις ''λαοθάλασσες'' που πληρώνονται με τα χρήματα του ελληνικού λαού, ούτε στα Μέγαρα των βασιλιάδων που ειρωνικά έγιναν οίκοι της δημοκρατίας, δηλαδή του λαού. Τα όνειρα δεν έχουν περιορισμούς, σωστά;

Ονειρεύομαι τον Κανένα να μην έχει καμία σχέση με το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, αυτό του πολιτικού, απλά να είναι πολίτης, δηλαδή να αγαπάει την πολιτεία του και να ανησυχεί για όσα γίνονται γύρω του, να τον απασχολούν τα κοινά προβλήματα και να ψάχνει το καλύτερο για τη χώρα και τους συμπολίτες του. Να ονειρεύεται ότι θα αλλάξει τη ζωή των συμπολιτών του προς το καλύτερο, δίνοντάς τους αυτοπεποίθηση και υπευθυνότητα, ώστε ποτέ ξανά να μην αφήσουν τη μοίρα της πατρίδας τους και τη δική τους ανεξέλεγκτα στα χέρια λίγων. Να μαραζώνει με την παρακμή και τη νέα κατοχή της χώρας και να διψά να της ξαναδώσει τη θέση που της αξίζει.

Να μη βάζει τίποτα πάνω απ' το καλό της χώρας και να μη φοβάται να πει ΟΧΙ σε όσους χρόνια τώρα πληγώνουν και ταπεινώνουν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Να ακούει τους πολίτες, να συζητά πραγματικά μαζί τους και στα κρίσιμα ζητήματα να τους αφήνει να αποφασίσουν, γιατί μόνο έτσι αναπνέει η δημοκρατία κι επιβιώνει μια χώρα: όταν ο πολίτης αντιλαμβάνεται ότι το αύριο του τόπου είναι δική του ευθύνη και ταυτίζεται με το αύριο το δικό του, οπότε δεν τον συμφέρει να αδιαφορεί. Άλλωστε οι επιλογές του λαού διαχρονικά ήταν περισσότερες φορές σωστές από αυτές των επαγγελματιών της πολιτικής.

Να είναι αληθινός Έλληνας. Να ανατριχιάζει, ακούγοντας τον εθνικό ύμνο, βλέποντας τα γεροντάκια να κλαίνε για τον τόπο τους και αντικρίζοντας το ελληνικό τοπίο. Να σέβεται και να συμμερίζεται τα συναισθήματα των πολιτών για δικαιοσύνη στα εθνικά θέματα και να μην τα πνίγει, για να μην ενοχλήσουν τον ίδιο και τις δημόσιες σχέσεις του.

Να έδιωχνε από εδώ την Τρόικα, το ΔΝΤ και όλους αυτούς που μας φέρονται σαν σκλάβους, γιατί αυτό θα έδινε στους Έλληνες πίσω την αυτοπεποίθησή τους σαν έθνος και σαν ανθρώπους και τη διάθεσή τους για δουλειά. Να ρωτούσαν οι υπόλοιποι δυνάστες κρατών τους εγχώριους δυνάστες ποιος τους εκθρόνισε και, όταν αυτοί με πόνο θα έλεγαν πως το έκανε ο Κανένας, να τους περιγελούσαν, όπως τον Πολύφημο οι άλλοι Κύκλωπες.

Να έλεγε ο Κανένας στον ελληνικό λαό πως όσο θα κρατήσουν οι δυσκολίες ο ίδιος και όποιος άλλος βρίσκεται σε δημόσιο αξίωμα δε θα αμείβεται, γιατί ο σκοπός τους είναι να βοηθήσουν, στ' αλήθεια, τη χώρα και όχι ν' αυξήσουν την προσωπική τους περιουσία.

Να έσβηνε τα χρέη των πολιτών στις τράπεζες, μιας και αυτά πληρώθηκαν και με το παραπάνω με τα τεράστια πακέτα στήριξης που τους δόθηκαν, τα οποία αποτελούνταν από χρήματα των φορολογουμένων, δηλαδή των ίδιων ανθρώπων που υποτίθεται ότι χρωστούν στις τράπεζες. Έτσι οι άνθρωποι και οι παραγωγικοί φορείς θα ρίχνονταν στη δουλειά με νέο αέρα και η παραγωγική δυνατότητα της χώρας θα ξυπνούσε - το είχε κάνει άλλωστε και ο Σόλων, δεν είναι καινούργιο. Θα αξιοποιούσε, επιτέλους, τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας με τον πιο πρόσφορο τρόπο για τη χώρα και τους πολίτες και όχι για τον ίδιο, ώστε να μην υπάρχει πλέον πεινασμένος, άστεγος, ανασφάλιστος, απελπισμένος άνθρωπος στην Ελλάδα.

Να επαναδιαπραγματευόταν  τη θέση της Ελλάδας σε διάφορους διεθνείς ''οργανισμούς'' και, αν χρειαζόταν, να αποχωρούσε - γιατί η θέση της καμαριέρας κάποιων υπερφίαλων χωρών δεν ταιριάζει σε καμία χώρα, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. 

Να όριζε με νόμο ο μισθός του βουλευτή να ισούται με τον κατώτατο μισθό που παίρνει Έλληνας πολίτης και ο μισθός των υπουργών και του πρωθυπουργού να ισούται με τη μικρότερη σύνταξη Έλληνα πολίτη - γιατί έτσι θα το σκέφτονταν καλύτερα όλοι αυτοί που ελαφρά τη καρδία πετσοκόβουν το μοναδικό εισόδημα των άλλων.

Να μη φοβόταν να δώσει αρμοδιότητες στους πολίτες: να έβαζε επιτροπή κληρωτών πολιτών που θα αλλάζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στη θέση του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, με καθήκον τον έλεγχο των πεπραγμένων της εκάστοτε κυβέρνησης. Πολίτες να δικάζουν τους επίορκους βουλευτές που, φυσικά, θα έχουν απέναντι στο νόμο μεγαλύτερη ευθύνη απ' τους απλούς πολίτες, μιας και οι δικές τους πράξεις αφορούν και επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η μόνη του φιλοδοξία για κέρδος από την ενασχόλησή του με τα κοινά να είναι τα λουλούδια που θα φέρνουν μετά από χρόνια στον τάφο του τα μικρά Ελληνόπουλα ως αναγνώριση πως κάτι καλό έκανε γι' αυτούς...

Εσείς πώς ονειρεύεστε τον Κανένα;

Πηγή "Ενδελέχεια"

Posted in: Κείμενα