Όπου γάιδαρος, αυτοί σαμάρι*

του Θοδωρή Γκόνη


-Άκουσα  για  γάιδαρο  και  ήρθα.
-Πετρόπουλε,  πάνω  στην ώρα. Ήρθες με γάιδαρο;
-Το  σκέφτηκα, κανονικά θα έπρεπε, μέρες που είναι, αλλά  πήρα  ταξί.
-Θα  ψηφίσεις;
-Ναι, θα  κατέβω.
-Είσαι  υποψήφιος;
- Όχι, αγόρι μου. Τι  είμαι εγώ, ηθοποιός; Θα   κατέβω  στα « Άγια Χώματα».
-Εσύ  μας  απείλησες  πως θα  γίνεις, πως είσαι Αθηναίος. Δεν τα μετέφερες  τα  εκλογικά  σου  δικαιώματα  στην  Α’ Αθηνών;
-Σιγά σιγά. Θα  γίνει  κι  αυτό. Τώρα, πρέπει  να  κατέβω, να  βρω  τα παιδιά,  το  «Μίμη τον τρελλάρα», να  νοικιάσω το τρίκυκλο, να  μαζέψω  τις  σοφεράντζες, τους μάγκες «απ΄ το εστιατόριο που τρων τα συνεργεία», να τον  ανεβάσουμε πάνω, να βγάλει τους λόγους του, τους αθάνατους, να κάνουμε τις μεγάλες μας πλάκες. Τι άλλο μας έμεινε; Θυμάσαι το  Σάββα απ’ τη Δαλαμανάρα, με το ποδήλατο, το χαρτόνι κρεμασμένο στο λαιμό, τα ζαρζαβατικά μέσα στο τελάρο, στο καφάσι, την καραμπίνα σταυρωτά, να φέρνει βόλτες γύρω  από το άγαλμα του Καποδίστρια, να κορνάρει με το φυσερό, να κοροϊδεύει τους υποψήφιους της Βουλής «300 βόδια στη Βουλή, όλα στέρφα …» και πίσω η «μαρίδα» να  επευφημεί, να χειροκροτεί, να φωνάζει, «Σάββας! Σάββας! Σάββας! Ο Σάββας στη Βουλή, ο Σάββας στη Βουλή, Σάββα εσένα θέλουμε!» Να χτυπούν τα κλάξον, οι ταξιτζήδες στην πλατεία Δικαστικού Μεγάρου και να γίνεται πανδαιμόνιο;
-Πετρόπουλε, δε νομίζω πως είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Δεν είμαστε παιδάκια πια. 
- Τι εννοείς;
- Εννοώ πως έχουμε εκλογές και όχι ποδοσφαιρικό ματς.  
- Αυτό το ξέρω, το γνωρίζω πολύ καλά. Εσύ αποφάσισες τι θα ψηφίσεις ή θα σου δώσει πάλι ο θείος σου το ψηφοδέλτιο, σταυρωμένο, έτοιμο στο φάκελο σαν τις αγράμματες γιαγιάδες μας;
-Πετρόπουλε, αυτά τελειώσανε. Τώρα πρέπει ο καθένας μας να αναλάβει τις ευθύνες του.
- Α, για συνέχισε, συνέχισε, μ’ αρέσει, μ’ αρέσει αυτό.
- Θα σου πω κάτι και πάρτο  όπως θέλεις: Ο καλύτερος ψηφοφόρος οποιουδήποτε κόμματος, είναι χειρότερος  απ’ τον χειρότερο υποψήφιο  του κόμματός που ψηφίζει. 
- Μπράβο! Τι διατύπωση!
- Γιατί διαφωνείς; Δε βλέπεις τα χάλια μας; Θυμάσαι πώς γελούσαμε μ’ αυτά που λέγαμε φοιτητές, για τους παλιούς κομματάρχες της Αρκαδίας, με τις μαγκούρες, τις ψευτιές και τα ρουσφέτια; Για ιστορίες οικογενειακές, προγονικές, για  φοβισμένους συγγενείς, αθώους  μέχρι βλακείας εξαπατημένους  διπλά και τριπλά;   
- Για τον Τουρκοβασίλη, με τη μαγκούρα στη Βουλή;
- Για αρκετά νεότερους, αγόρι μου, για τους σημερινούς λεβέντες, για τους ήρωες του Κεχαίδη. Ξεχνάς τα γέλια στο υπόγειο του Κουν, « Δάφνες και Πικροδάφνες;»
-Τι παράσταση! Βασίλης Μουτζιθρόπουλος!
- Γι΄ αυτό σου μιλάω, Πετρόπουλε. Αυτό σου λέω. Μήπως εμείς είμαστε χειρότεροι από τους αφελείς συγγενείς μας, πολύ πιο επικίνδυνοι, οριστικά «χαλασμένοι;» Η καημένη η γιαγιά σου, συγκινιόταν να την χτυπάει στην πλάτη ο οποιοσδήποτε κομματάρχης και να της τάζει κάτι για το παιδί της ή τον εγγονό της. Εσύ κι εγώ κι ο άλλος σήμερα; Τι κάνουμε; Πόσο έχουμε αλλάξει; Γιατί ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους διαρκώς; Εμάς τι μας τάζουνε, εμείς τι ζητάμε, για ποιους ζητάμε…
- Για τους εαυτούς μας και μόνο.
- Μπράβο Πετρόπουλε. Νομίζω πως συνεννοηθήκαμε. Αυτό σου λέω κι εγώ. Δεν είναι ώρα για πλάκα λοιπόν.
- Κοίταξε να δεις. Η πλάκα χρειάζεται, δε συμφωνώ. Κάτι σοβαροί αναλυτές μας έχουνε ρημάξει. Κάτι τυπάκια με κουστούμια και χρωματιστά γυαλιά. Το αστείο, το χιούμορ, η κωμωδία είναι αναγκαία πράγματα. Πανάρχαια. Προαιώνια. Λεμόνι στο ψάρι, λάδι στη σαλάτα. Αυτά σε κάνουν να πηγαίνεις χαλαρός στην κάλπη, να τους μαυρίζεις. Ο Σάββας κι ο Μίμης ο τρελλάρας-  κι ο κάθε Σάββας και Μίμης-  σου δίνουνε τη μάσκα, σου δείχνουν τη σκηνή, το δρόμο. Αυτό, αυτό είναι, από κει βγαίνει το δυνατό, το άπιαστο σουτ, η σέντρα, η κεφαλιά η καρφωτή στο γάμα, η ψήφος η σωστή, η δαγκωτή.
- Πετρόπουλε, δε σε αναγνωρίζω.  
- Άστα αυτά τα πολιτικάντικα και πάψε πια να ψηφίζεις «εις μνήμην». Το αστείο και η ωραία, η σωστή πλάκα, αγόρι μου, θέλει σκέψη, όπως και η ψήφος. Θέλει τόλμη, παρρησία, αναπνοή, πέταγμα, να είσαι εκεί την ώρα που περνάει η στιγμή η ανοιχτή, η θεάνοιχτη, η καινούργια, να σουτάρεις δυνατά, ευθύβολα, να καρφώνεις, να τους καρφώνεις. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν. Μόνο έτσι μπορείς να βοηθήσεις κι αυτούς τους ίδιους ακόμα, αναγκάζοντάς τους να παίξουν στο γήπεδο που τους κανόνες, τους όρους, τους βάζεις εσύ.
- Πετρόπουλε, είσαι μέγας! Μη σε καθυστερώ άλλο, σε περιμένει το ταξί για Τρίπολη.
-Δεν είναι ταξί. Γάιδαρος είναι. Γάιδαρος είμαι.

*Νεοελληνική παροιμία 
Πηγή "protagon"

Posted in: Κείμενα