Τα μπάνια του χαζού

Του Χρίστου Λογαρίδη

Στη «δημοκρατία» της μπανανίας, τα καλύτερα γίνονται πάντα την περίοδο που ο λαός, κάνει τα μπάνια του. Οι κυβερνώντες πάντα εκμεταλλεύονταν την περίοδο του καλοκαιριού, την ζέστη, την ανάγκη του κόσμου να δραπετεύσει, έστω για λίγο από την φρικτή πραγματικότητα που τον έχουν φυλακίσει, και να περάσουν χωρίς πίεση τα πιο δυσβάσταχτα μέτρα.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, πάντα κατάφερναν να περνάνε τους απάνθρωπους και αντιδημοκρατικούς νόμους που βόλευαν την ολιγαρχία. Ίσως φυσικά, να ήθελαν να μη χρειάζεται να τρέχουν τόσο πολύ στα κανάλια, προσπαθώντας να μας πείσουν πως ο γάιδαρος πετάει. Είναι πραγματικά μια δύσκολη εργασία αυτό, πόσα ψέματα να πει ένας άνθρωπος, έστω και πολιτικός.

Το πρόβλημα όμως, δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά οι πολίτες. Οι πολίτες είναι αυτοί που έχουν την δύναμη, αλλά την έχουν παραδώσει στους λίγους και κάνουν πως δεν το ξέρουν. Το καταλαβαίνουν αμέσως μετά τα νέα μέτρα, αντιδρούν με τους πιο χαζούς και αναποτελεσματικούς τρόπους και αμέσως μετά, το ξανά ξεχνάνε.

Ένα καλό που έκανε αυτή η τεχνητή κρίση, που δημιούργησε μια κλίκα σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πως τουλάχιστον, πέσανε οι μάσκες, όχι μόνο των πολιτικών, που ακόμα και ο πιο αδαής, είδε το πραγματικό, αντιδημοκρατικό τους πρόσωπο, την δουλοπρέπεια απέναντι σε ξένες δυνάμεις, αλλά και την πνευματική γύμνια του λαού.

Άνθρωποι αμόρφωτοι, πνευματικά ανάπηροι, γεμάτοι φόβο και τηλεοπτική κουλτούρα, έτοιμοι να δεχθούν την κάθε ανοησία του κάθε πολιτικάντη, αρκεί να του την πει από την τηλεόραση.

Ένας λαός όχλος, άμορφη και άβουλη μάζα, εύκολα χειραγωγήσιμος μέσα από πολιτικές φόβου, τρομοκρατίας και προπαγάνδας.

Ένας λαός, που εδώ και δεκαετίες, ακούει τους πολιτικούς προεκλογικά, να του τάζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μετεκλογικά να τον προδίδουν, να το κάνουν αυτό συνέχεια και αυτός σαν πρόβατο να συνεχίζει να τους πιστεύει.

Ξαφνικά, ακούμε πως οι φιλάνθρωποι δανειστές μας, γνώριζαν από την αρχή, πως το πρόγραμμα του διεθνούς νομισματικού σφαγείου, είναι καταστροφικό και δεν βγαίνει. Το ήξεραν όλοι από την αρχή, πολιτικοί, τραπεζίτες, παράγοντες, οι ευρωπαίοι εταίροι, όλοι. Τότε όμως, γιατί με τόση λύσσα έκαναν τα πάντα για να το επιβάλουν? Γιατί ακόμα και τώρα, συνεχίζουν την ίδια πολιτική που καταστρέφει τη χώρα? Ποιος είναι ο πραγματικός τους στόχος?

Θα το μάθουμε αμέσως μετά τα μπάνια του λαού, τα μπάνια του χαζού.

Μπορεί φέτος τα μπάνια του χαζού να μην γίνουν σε κάποιο νησί, κοστίζει, μπορεί να γίνουν στη Λούτσα, αλλά τα μέτρα δολοφόνοι του, θα περάσουν κανονικά και με τον νόμο, όπως πάντα, ώστε τον Σεπτέμβριο να είναι έτοιμα να υποδεχθούν τους λουόμενους.

Μια τρομοκρατημένη κυβέρνηση, γεμάτη πανικό από την διαφορά των προεκλογικών δεσμεύσεων και τις υπογραφές και δεσμεύσεις της στους οικονομικούς κατακτητές της χώρας, περιμένει πως και πώς τα μπάνια του χαζού για να κάνει το θεάρεστο έργο της καταστροφής που έχει αναλάβει.

Η αναδιαπραγμάτευση ξεχάστηκε αμέσως, πήγε στο βάθος τετραετίας όπως είπε ο πρωθυπουργός, ενώ η δέσμευση πως δεν θα παρθούν άλλα μέτρα, πετάχτηκε αυτόματα στον κάδο των αχρήστων.

Όλοι όσοι καταλαβαίναμε το παιχνίδι που παίζουν, αυτά τα γνωρίζαμε, δυστυχώς πολλοί συμπολίτες μας, τρομοκρατημένοι από την τηλεπροπαγάνδα τους πίστεψαν. Τώρα φωνάζουν για τα χαράτσια και τους απάνθρωπους φόρους. Πριν λοιπόν αγανακτήσουν, ας σκεφτούν τι ψήφισαν, ας σκεφτούν τι ψήφιζαν τόσα χρόνια. Όλοι ξέραμε το πελατειακό κράτος, τις μίζες, τις λαμογιές, τα ψέματα, τα χρηματιστήρια, αλλά τους ψήφιζαν. Ώρα λοιπόν να πληρώσουν.

Ίσως τώρα να ξυπνήσουν, να καταλάβουν πως όλοι αυτοί οι σωτήρες, δεν ενδιαφέρονται για τον πολίτη, αλλά για το σύστημα που τους επιτρέπει να είναι στην εξουσία. Ίσως καταλάβουν, πως δεν χωράμε όλοι σε αυτό το σύστημα, πως μερικά εκατομμύρια περισσεύουν και η πρέπει να πεθάνουν, όπως πεθαίνουν πηδώντας από τα μπαλκόνια, η να φύγουν από τη χώρα, όπως φεύγουν χιλιάδες για άλλες χώρες.

Ίσως ακόμα καταλάβουν, πόσο ηλίθιο είναι να δέχονται να τους βάζουν τιμή, από άνθρωποι να μετατρέπονται σε προιόντα, που πωλούνται και αγοράζονται στις αγορές, που κάποιοι έχουν το δικαίωμα να σε εκμεταλλεύονται και όταν δεν σε χρειάζονται άλλο, να σε πετάνε σαν σκουπίδι. Ίσως με όλα αυτά, να καταλάβουν πόσο ηλίθιο είναι να φωνάζουν για λίγα ευρώ παραπάνω, αντί να διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή, την δημιουργία, την ελευθερία. Ίσως… ίσως πάλι απλά να δεχθεί την απόλυτη σκλαβοποίηση, αλλά τότε κακό δικό του.

Όλα αυτά όμως, μετά τα μπάνια του λαού, τα μπάνια του χαζού…

Πηγή "Αναρχικός τραπεζίτης"   

Posted in: Αρθρογραφία