Προχτές ήρθε με τα μάτια πρησμένα πάλι, όπως όλο το τελευταίο καιρό. Χωρισμένη πλέον, μ΄ενα γάμο που διαλύθηκε στο δευτερόλεπτο μετά την απόλυση του άντρα της, στους υποψήφιους για απόλυση η ίδια με μειωμένο ήδη μισθό που της φτάνει ίσα ίσα για το δάνειο του σπιτιού και τα απαραίτητα. Ο μικρός πλέον σε δημόσιο σχολείο. Διατροφή δεν έχει γιατί ο πρώην σύζηγος είναι άνεργος και με ένα κάρο χρέη στη τράπεζα που δεν μπορεί να αποπληρώσει. Θύμα εκτός της ανεργίας και του πυρετού του τζόγου του χρηματηστηρίου Στην άκρη λεφτά γιοκ. Ενα καλό ποσό που είχαν μαζέψει είχε ξοδευτεί πριν για την ανανέωση του σπιτιού που σας έλεγα...
Εχει τρελλαθεί. Προσπαθεί να ανακαλύψει από την αρχή πράγματα που δεν είχε ποτέ μάθει. Να ψωνίζει ρουχα από τη λαϊκή, να μειώνει τα τρόφιμα στα απολύτως απαραίτητα, να βάφει το μαλλί μόνη της, να αντέχει όλη τη χρονιά χωρίς ούτε μια μέρα διακοοπές. Να εκπαιδεύσει τον μικρό πως ότι μπιχλιμπίδια είχε στο δωμάτιο αυτά είναι. Δεν έχει βάλει πετρέλαιο για φέτος και μηχανεύεται τρόπους για να έχει τακτοποιημένο το ηλεκτρικό τουλάχιστον. Τσοντάρει και η μάνα της από μια σύνταξη που έχει αλλά ελάχιστα γιατί κι αυτήν την έχουν πετσοκόψει.
Δεν κατέβηκε μέχρι τώρα σε καμμιά πορεία. Ούτε στους αγανακτισμένους. Πουθενά. Προσπαθεί να περπατήσει χωρίς δεκανίκια, κι είναι νωρίς ακόμα. Δεν έχει χωνέψει ακόμα πως όλα αυτά ίσως δεν είναι προσωρινά αλλά η νέα της ζωή. Αυτό που θα ζει συνέχεια κι ακόμα χειρότερα. Δεν έχει κατέβει σε καμιά απεργία γιατί κάθεται μέχρι αργά το βράδυ στο γραφείο για να δείξει καλή συμπεριφορά, να κρατήσει το μειωμένο μισθό γιατί αν χάσει και τη δουλειά της θα περάσει σε κάτι που δεν είχε ποτέ προετοιμαστεί πως μπορεί να της συμβεί.
Ομως μιλάμε πια. Για διάφορα. Στη προσπάθειά της με πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Να μάθει πως εγώ τα καταφέρνω να ζω τόσα χρόνια με όσα αυτή έχει τώρα. Προσπαθεί να καταλάβει για πιο λόγο εκείνη νοιώθει τόσο φόβο κι εγώ όχι. Οταν είναι στις καλές της, τις ελάχιστες εκείνες στιγμές που βρίσκει ένα περιθώριο να σκεφτεί μου λέει επιδεικνύοντας χαρούμενη το καινούργιο μπλουζάκι που πήρε από τη λαϊκή "το πιστεύεις ? το πήρα 3 ευρώ>! δεν είναι γαμάτο?" Τις κυριακές της δανείζω από τα dvd μου, το χει πάρει συνήθεια τώρα να βλέπει μια - δυο ταινίες και να ξεχνιέται. Της δανείζω και κάποια βιβλία για τα βράδια. Στοχεύω να είναι και οι ταινίες και τα βιβλία αυτά που πρέπει. Αυτά που αρμόζουν στο "ξύπνημα" στη πραγματικότητα.
Ενας άλλος φίλος στη θέση της τρελλάθηκε. Επαθε ένα καρδιακό επεισόδιο κι είναι αδύναμος, δεν βρίσκει το τρόπο να τα βγάλει πέρα. Η Ελένη βρίσκει το δρόμο της και αλλάζει. "Και να γυρίσουμε πίσω είναι ένα σωρό ανοησίες που δεν θα κάνω πια" μου είπε προχτές. Μου δείχνει μια συνάδελφό της που είναι ακόμη όπως ήταν εκείνη και μου λέει "δεν το πιστεύω ότι ήμουν τόσο ηλίθια, τόσο άσχετη, τόσο άδεια"
Η Ελένη θα τα καταφέρει. Αδειάζει από ανέσεις και γεμίζει από ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον για ένα ολόκληρο κόσμο που δυστυχεί γύρω της και δεν του είχε ρίξει ούτε μια ματιά πριν βρεθεί μέσα. Αντιλαμβάνεται τη θέση της και οργίζεται πολύ. Γεμίζει οργή τώρα και συμπόνοια. Η συμπόνοια είναι μια νέα δοκιμασία για τη ψυχή της. Στην επόμενη πορεία θα κατέβει. "Δε γαμιουνται στη δουλειά" μου είπε για πρώτη φορά "έτσι κι αλλιώς τα λεφτά δε φτάνουν" αν είναι να παίρνω αυτά τα ψίχουλα και να παριστάνω το μαλάκα, αφού σαν σκλάβα με μεταχειρίζονται δε χρειάζεται να είμαι σε ένα καθως πρέπει γραφείο, θα πάω να σερβίρω σάντουιτς, να καθαρίζω σκάλες, να περιποιούμαι κάποιο γεροντάκι, τουλάχιστον έτσι θα ξέρω ότι αυτό είμαι, όχι η κοροϊδία του να παίρνω το μισθό καθαρίστριας και να μου ζητάνε τις γνώσεις από το πτυχίο μου και δώδεκα ώρες δουλειάς γεμάτες απειλές..."
Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή δοκιμάζουν να περπατάνε πια χωρίς δεκανίκια. Αλλοι θα πέσουν κι άλλοι θα μάθουν επι τέλους να περπατάνε αληθινά και τότε να το θυμηθείτε οι πλατείες δεν θα χωράνε πια το κόσμο, θα είναι πολύ μικρές....
Πηγή
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου