Καυτά, κατακόκκινα βρίσκονται μέσα στη χούφτα μου – την έχω καλύψει σαν φωλίτσα με ένα μαλακό πανί λιγάκι λαδωμένο. Έτσι τα γυαλίζω κι έπειτα τα ακουμπάω μαλακά σε μια απλωμένη εφημερίδα στο τραπέζι της κουζίνας. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν οι τυπωμένες στήλες. Δίπλα, οι χαλκομανίες κομμένες μία μία, σε δύο παραλλαγές – η Ανάσταση με σκούρα σύννεφα και τα ουράνια ανοιγμένα- Ανάσταση σαν προάγγελος της ημέρας της Κρίσεως, ενώ η δεύτερη ευφρόσυνη και καθησυχαστική - η Ανάσταση υπέρλαμπρη σαν επιβεβαίωση και κυριαρχία της ζωής και της άνοιξης. Οι χαλκομανίες βαπτίζονται για δευτερόλεπτα μέσα σε νερό κι έπειτα με μια σταθερή γρήγορη κίνηση γλυστρούν και εφάπτονται πάνω στην επιφάνεια του αυγού. Στεγνώνουν τα αυγά – λάμπει το χρώμα τους και τα στολίζουμε στα καλάθια.
Μεγάλη Πέμπτη βάφουμε τα αυγά, τελεία. Το μόνο ίσως έθιμο που ακολουθώ χωρίς παρεκτροπή, χωρίς λοξοδρόμισμα. Έχω περάσει την ημέρα της Λαμπρής τρώγοντας πλαστικό φαγητό από φαστ φουντ του Συντάγματος κι έχω κοιμηθεί πολλές πρωτοχρονιές προτού σκάσει μύτη ο νέος χρόνος έχοντας τσιμπολογήσει μαραμένα σάντουιτς αλλά για τα πασχαλινά αυγά που κρύβουν τις πιο μεγάλες ζωογόνες ελπίδες πάντα βρίσκω τρεις ώρες αφοσίωσης την Μεγάλη Πέμπτη. Όσο κι αν δεν βρίσκω εύκολα τις καλύτερες βαφές Μεταξά... Αυτές που ευρέως κυκλοφρούν, ολλανδικές ή γερμανικές (αλλά οπωσδήποτε "οικολογικές") είναι ψυχρής χρήσης, δεν αναμειγνύονται σε νερό μαζί με ξύδι όπου εκεί μέσα βράζαμε τα αυγά – σε μία στρώση προσεκτικά ακουμπισμένα και ελέγχοντας κάθε τόσο, ανεβάζοντάς τα με τρυπητή κουτάλα, την απόχρωσή τους. Ούτε ρόδινα ούτε σκούρα αιμάτινα. Ζωηρά κατάκοκκινα.
Η όσφρηση δεν συμμετέχει πια σ’ αυτό το πανηγύρι. Μυρωδάτοι ατμοί γιοκ που μοιαζαν να βγαίνουν από καζάνια μαγισσών που κόχλαζαν. Ούτε ευεργετικό λάδι για να γίνουν στιλπνά και λαμπερά. Τα φακελάκια βαφής περιέχουν χημικό (πια) άοσμο γυαλιστικό. Άσε που δύσκολα βρίσκεις και λευκά αυγά κι είτε πρέπει να τα παραγγείλεις στον αυγουλά σου είτε να καταφύγεις στην Αγορά. Στα σούπερ μάρκετ δεν βρίσκεις… Το φαιό όμως τσόφλι τι καθαρό χρώμα να δώσει;
Τα ακροδάχτυλα είναι βαμμένα κι οι παλάμες πυρωμένες και λίγο μουδιασμένες. Μέσα από το τσόφλι όσων έσπασαν (αν και αποβραδίς κολυμπούσαν μέσα σε κρύο νερό για να καθαρίσει το τσόφλι) βλέπω το χρώμα να ζωγραφίζει σαν ιστός αράχνης το πάλλευκο ασπράδι (κι αυτό πια έχει καταλήξει να μας μοιάζει επικίνδυνα ανθυγιεινό, τι φλώροι!).
Το αυγό είναι το τέλειο σχήμα, θυμηθείτε. Ο συμβολισμός της θυσιασμένης ζωής που αναγεννάται - περισσότερο από πολύτιμος αυτόν τον καιρό.
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου