Οπως κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά περνάω μπροστά από ένα σχολείο (γυμνάσιο-λύκειο). Λόγω καταλήψεων μια ομάδα από παιδιά μικρά (πρέπει να ήταν 1η γυμνασίου) είχαν κάνει ένα πηγαδάκι έξω από το σχολείο.
Την ώρα που πέρναγα το ένα κορίτσι φώναζε «γαμώτο τι θα γίνει, έτσι θα τη βγάλουμε?»
Ενα άλλο κορίτσι γυρνάει και του απαντάει «ωχ, πως κάνεις έτσι, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει μέλλον....»
Δεν υπάρχουν αθώοι σε μια πατρίδα που τα παιδιά της μπορούν να ξεστομίζουν έτσι απλά τη φράση «δεν υπάρχει μέλλον.....»
Δεν είναι τα χρήματά μας που χάνουμε κύριοι, δεν είναι το βόλεμά μας. Δεν είναι τα πλάνα μας που έπεσαν έξω και πρέπει να τα αλλάξουμε. Δεν είναι η ζωή μας που εξαθλιώνεται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΥΝΟΥΧΙΖΟΥΝΤΑΙ.
Ξεσκίζονται άγρια τα όνειρά τους. Τα βομβαρδίζουμε με την αντίληψη πως δεν υπάρχει αύριο. Τους κλέβουμε τη ζωή που δεν έχουν ζήσει ακόμα.
Είναι τραγικό να σκέφτομαι πως εγώ ΠΡΟΛΑΒΑ να ζήσω αλλά τα παιδιά μου παίζεται....
Είναι η απόλυτη ξεφτίλα για μια πολιτεία να συνειδητοιούν τα παιδιά της πως πατρίδα δεν υπάρχει.
Κι ας μη βιαστούμε να βρούμε ποιοι είναι οι εγκληματίες που κατόρθωσαν κάτι τέτοιο.Γιατί είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Είναι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα ετοίμασαν τα νέα κρεματόρια όπου θα φιλοξενήσουν αυτή τη φορά τους πληθυσμούς χωρίς διαχωρισμούς ράτσας, φύλλου, θρησκείας, ιδεολογίας ή οποιασδήποτε ιδιαιτερότητας.
Οι νέοι αυτοκράτορες που οι γονείς όλων αυτών των παιδιών συναίνεσαν για την άνοδό τους στους θρόνους τους. Συναίνεσαν ξεπουλώντας το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας με αντάλλαγμα το προσωρινό βολεματάκι τους και την ικανοποίηση των ηλίθιων μικρο-απολαύσεων.
Το μέλλον δεν υπάχει γιατί εξαργυρώθηκε στη φαστ φουντ ιδεολογία του ευατούλη μας. Που έμαθε να ζει πάνω στο κάλπικο, το ανούσιο. Εμαθε πως άξιο προσοχής είναι ότι αποφέρει κέρδος. Το μέλλον δεν υπάρχει γι΄αυτά τα παιδιά γιατί αρνούνται να θεωρήσουν μέλλον τα τριετή πλάνα των πολυεθνικών και τα χρονοδιαγράμματα των ομολόγων. Αρνούνται να θεωρήσουν ελπιδοφόρο το γεγονός πως περιτριγυρίζονται από ένα μάτσο άγευστους, άχρωμους, άοσμους, στερημένους από κάθε φαντασία χαρτογιακάδες που τα κοιτάζουν μόνο σαν νούμερα.
Τα παιδιά θα μας φτύσουν όλους και θα κάνουν το δικό τους.
Θα ντυθούν με ρούχα που θα προκαλούν το μειδίαμα στις γεροντοκόρες, θα τρώνε καραμέλλες σε πείσμα του οδοντίατρου, θα βάζουν τα χέρια στο στόμα βρώμικα σε πείσμα κάθε εντολής απολύμανσης, θα φιλιούνται μέσα στη μέση στο δρόμο για να τη σπάσουν στους καλωδιωμένους που θα τρέχουν να προλάβουν τα πλάνα, θα ξενυχτάνε γιατί θα κάνουν τρέλλες κι όχι γιατί δεν θα έχει πιάσει το ψυχοφάρμακο για την αυπνία που θα πέρνουν οι πατεράδες τους, θα ακούνε τη μουσική στο τέρμα για να σκεπάζουν τις ηλίθιες φωνές των λοβοτομημένων ενήλικων, θα ερωτεύονται ασταμάτητα σε πείσμα των ανέραστων εγκεφάλων που σβήνουν κατατονικοί στην συνεχόμενη ερημιά τους....
Εγώ δεν σας φοβάμαι παιδιά.
Ξέρω ότι, ευτυχώς, έχετε άλλους χάρτες για τα ταξίδια σας.
Κι αυτούς τους χάρτες, πάλι ευτυχώς, όλοι αυτοί δεν τους ξέρουν. Κι εκεί θα τη πατήσουν.
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου