H Ιταλίδα υπουργός Εργασίας, Έλσα Φορνέρο, δάκρυσε όταν ήρθε η σειρά της να ανακοινώσει τα μέτρα λιτότητας που αφορούσαν το υπουργείο της. Το τέλος της ιταλικής Dolce Vita έχει το δραματικό βάθος μεξικάνικης σαπουνόπερας.
Στην αρχαιότητα Βιργίλιο, στην αναγέννηση Λεονάρντο ντα Βίντσι, στην εποχή της Dolce Vita, Μπερλουσκόνι και τα δάκρυα της Έλσας Φορνέρο. Η κ. Φορνέρο ανακοίνωσε ότι μέχρι το 2018 οι Ιταλίδες θα πρέπει να γίνουν 66 χρονών για να πάρουν σύνταξη. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα, μια Ιταλίδα που αποφοιτά στα 25 από το πανεπιστήμιο και θα συνταξιοδοτηθεί στα 66 με ευδόκιμο ζωής στα 82, θα ζήσει το μισό της ζωής της στηριζόμενη έμμεσα ή άμεσα από το κράτος. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το συγκεκριμένο μέτρο πολλά πράγματα, αλλά μάλλον δύσκολα θα μιλούσαμε για ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό.
Αυτό βέβαια είναι ένα κάπως αισιόδοξο σενάριο μιας και προϋπόθεση για αυτούς του υπολογισμούς είναι ότι η Ιταλίδα πιάνει δουλεία στα 25, ότι το ευδόκιμο ζωής δεν βελτιώνεται και ότι κατά κάποιο άγνωστο μέχρι στιγμής τρόπο η δημογραφική γήρανση του πληθυσμού δεν θα έχει οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Αυτή την στιγμή τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται πραγματοποιήσιμο και συνειδητοποιώντας αυτά τα δεδομένα τα δάκρυα της κας Φορνέρο μας φέρνουν στο κωμικοτραγικό της κατάστασης.
Η κα Φορνέρο δάκρυσε γιατί το μεγάλο ψέμα που μεταπολεμικά η Ευρωπαϊκή τάξη διέσπειρε έχει αρχίσει να καταρρέει. Το ψέμα ήταν ότι η ευρωπαϊκή ευημερία ήταν κάτι το δεδομένο, το μεγάλο κοινωνικό κράτος μια πολιτισμική κατάκτηση που θα ικανοποιούσε στο διηνεκές παντός είδους αίτημα και ότι ιδέες όπως η επιχειρηματικότητα, η παραγωγικότητα και γενικά η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας ήταν ξεπερασμένες και αχρείαστες στην νέα ευρωπαϊκή ουτοπία.
Έχει πολύ σωστά λεχθεί ότι αυτό που ζούμε τώρα είναι ένα δεύτερο 89. Η επικράτηση του μαλθακού σοσιαλισμού στο άλλο ήμισυ της Ευρώπης είχε δημοκρατική νομιμοποίηση και διέφθειρε όχι μόνο κυβερνώντες αλλά και κυβερνώμενους. Μέχρι στιγμής ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος και βάθος της καταστροφής.
Θα ήταν καλύτερα αν η κα Φορνέρο είχε δακρύσει για την ζημιά που προκάλεσε η πολιτική κηδεμονία του μαλθακού σοσιαλισμού. Αν είχε δακρύσει για τις γενιές που θα θυσιαστούν όταν η κα Φορνέρο και οι συνάδελφοί της ανά την Ευρώπη, προσπαθήσουν να επιβάλουν έναν μάταιο συμβιβασμό στην πραγματικότητα.
Πηγή "Μπλέ μήλο"
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου