Ρεζίλι

Του ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες στη χώρα δεν ήταν ούτε τραγωδία ούτε κωμωδία, πολύ περισσότερο δεν ήταν σάτιρα, όπερα μπούφα ή θέατρο σκιών.

Ηταν το απόλυτο ρεζιλίκι μιας χώρας στην οποία απουσιάζει ο πολιτικός λόγος, στην οποία ευδοκιμούν η ελαφρότητα, οι πολιτικές ντρίμπλες, τα δήθεν πολιτικά αδιέξοδα, οι κινήσεις στη σκακιέρα της πολιτικής από παίκτες που είναι σίγουρο ότι δεν θα άντεχαν ούτε σε συνοικιακό πρωτάθλημα σκακιού. Τι παρακολουθήσαμε; Τις αγωνιώδεις προσπάθειες ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος να κρατηθεί στην εξουσία με τα σωληνάκια της εντατικής, τους εκπροσώπους του να «σφάζονται» για το καλό της χώρας, μια απέραντη κενολογία για το μέλλον του τόπου το οποίο, προς δική μας κακοτυχία, θεωρούν ότι βρίσκεται σε πλήρη συνάφεια με την προσωπική τους πολιτική επιβίωση.

Παρακολουθήσαμε την επιστροφή ενός ακραίου παλαιοκομματισμού, ο οποίος στο όνομα της νέας εποχής (!) ζει και βασιλεύει στην καμαρίλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Βυζαντινισμοί, ινάτια και πείσματα, το παιχνίδι της κολοκυθιάς σε όλο του το μεγαλείο, μικρότητες και καπρίτσια συνέθεταν την εικόνα.

Εκβιασμοί σε όλα τα επίπεδα, κρυφοί και φανεροί, μικροί ή μεγάλοι, αλλά εκβιασμοί. Εκβιασμοί ενός πολιτικού προσωπικού το οποίο θεωρεί ότι το μέτρο του παντός είναι το προσωπικό του συμφέρον. Αυτό που στην ψυχιατρική αποκαλείται «θανατηφόρος ναρκισσισμός» και που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι οι όμηροι, δηλαδή η κοινωνία και ο λαός, έχουν ήδη προγραφεί στο βωμό της πολιτικής τους επιβίωσης. Θεωρούν ότι μπορούν να χειρίζονται τον «άλλο» σαν αντικείμενο, αφού αυτοί κατέχουν τη μόνη αλήθεια.

Το ρεζιλίκι που παίχθηκε όλες αυτές τις μέρες μεταξύ Βουλής, προεδρικού μεγάρου, κομματικών γραφείων, κρυφών μεταμεσονύκτιων συναντήσεων, ονομάτων που έπεφταν στο τραπέζι και αποσύρονταν, είναι βέβαιο ότι όχι απλώς τραυμάτισε μια ήδη πολυτραυματισμένη δημοκρατία, αλλά την οδήγησε σε πλήρη αναξιοπιστία. Ακόμα και για όσους πίστευαν ότι αυτή η «κολοβή και άχαρη πολιτικά συναίνεση» θα μπορούσε να της δώσει μια ανάσα.

Αυτό που οι «ηγήτορες» της χώρας αγνοούν είναι ότι ένας λαός δεν αποδέχεται το ρεζίλεμα, δεν ανέχεται να ζει στην ξεφτίλα και να ταπεινώνεται. Και η οργή του θα πέσει επί δικαίων και αδίκων. Γιατί το ρεζίλεμα δεν αντέχεται ούτε στα γήπεδα, και γιατί όταν μια παρέα πιτσιρικάδων λυκειόπαιδων σε κοιτάνε χαμογελώντας και σου λένε με νόημα ότι «αυτοί είναι ρόμπες», τότε το μέλλον έχει ήδη έρθει, αλλά αυτοί εξακολουθούν να το βλέπουν με το κιάλι...

Πηγή "Ελευθεροτυπία"

Posted in: Αρθρογραφία