Ο στενός κορσές των... Παπαδήμων

Του Δημήτρη Μυ

Το έχουμε ξαναπεί: Η κρίση δεν περιορίζεται στη σφαίρα της οικονομίας. Στον κορσέ των αγορών δεν είναι υποχρεωμένη να χωρέσει απλώς και μόνο η δημοσιονομική πολιτική της χώρας, αλλά ολόκληρο το πολιτικό της σύστημα ειδικά τα κόμματα εξουσίας.

Η διαβούλευση για την ανάθεση της πρωθυπουργίας σε έναν άνθρωπο των τραπεζών (Παπαδήμος) περιγράφει την προσπάθεια των κομμάτων εξουσίας της χώρας να χωρέσουν στο στενό κορσέ των αγορών. Είναι προφανές ότι για να χωρέσουν πρέπει να αφήσουν έξω κομμάτια τους...

Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι βασικός στόχος αυτής της κυβέρνησης είναι: να επιταχύνει και να ολοκληρώσει το ξεπούλημα/ εκχώρηση της πόρων- εσόδων της χώρας. Το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας πολιτικής, είναι προφανές ότι δε θα το καταβάλλει ο όποιος Παπαδήμος. Προφανές είναι επίσης ότι δε θα πληρώσει μόνο το ΠΑΣΟΚ. Στο ταμείο σπεύδει και η αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Σαμαράς, προεξόφλησε και κατασπατάλησε την αντιμνημονιακή του πολιτική σε δημοσκοπικά κέρδη. Στην κάλπη, ωστόσο, τον περιμένει το γραμμάτιο της οργής του κόσμου που δε «τσιμπάει» πια με φτηνά καιροσκοπικά κολπάκια.

Δεδομένης της αγριότητας των πολιτικών που μας επιφυλάσσει η εκκολαπτώμενη κυβέρνηση του όποιου Παπαδήμου, η πολιτική αντιπαράθεση στο εγγύς μέλλον, θα συνοψιστεί (απλοϊκά) ως εξής: «Ναι» ή «όχι» στην πολιτική των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Πρόκειται για μια αντιπαράθεση η οποία θα διαιρέσει (διχοτομήσει) τα κόμματα εξουσίας.

Η κυβέρνηση του όποιου Παπαδήμου, λοιπόν, εκτός από το ξεπούλημα της χώρας, θα συμβάλλει αποφασιστικά και στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Η δημιουργία του «μνημονιακού» πόλου είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια η οποία έχει δρομολογηθεί.

Θα πετύχει αυτή η προσπάθεια; Ο χρόνος θα δείξει. Το σίγουρο είναι ότι κατά την εξέλιξή της θα κάψει πολλούς από τους μέχρι και σήμερα παίκτες του συστήματος οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα στα βράχια.

Ομως, το νέο σύστημα που οικοδομούν οι αγορές, επιβάλλοντας κυβερνήσεις Παπαδήμων, δεν έχει απέναντί του καμένους, ανήθικους πολιτικάντηδες του παρελθόντος. Απέναντι βρίσκεται ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που διαλύεται, πτωχεύει, και εξεγείρεται...

Που θα κατευθυνθεί αυτή η οργή, είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει άμεσα να απαντήσουν τα κόμματα της αριστεράς, αν δεν θέλουν κι αυτά να αντιμετωπίσουν τους κραδασμούς των διαιρέσεων και διασπάσεων...

Πηγή

Posted in: Αρθρογραφία