«Στα όνειρα μεγαλουργείς, μα χάνεσαι στις πράξεις»*

Την ώρα που η υφήλιος βιώνει το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ενός θανάτου αργού και βασανιστικού, για τον οποίον αναλυτές προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια, αφού τα νούμερα της περιβόητης «ανάπτυξης» δεν βγαίνουν πια και το κεφαλαιοκρατικό-πιστωτικό σύστημα δείχνει ακόμα πιο άγρια τους κυνόδοντές του, οι πολίτες για άλλη μια φορά μοιάζει να αναμένουν με αναμμένες λαμπάδες τον Μεσσία. Και ο ίδιος αυτός κόσμος, επιβεβαιώνοντας ξανά την αδυναμία, την απελπισία και την ευθυνοφοβία του, δυο στενά παρακάτω, με μια πέτρα στο χέρι, αναμένει να τον λιθοβολήσει. Κι όσοι δεν πιστεύουν σε σούπερ ήρωες με γραβάτα και χαρτοφυλάκιο, περικυκλωμένοι από ανούσια λόγια που αναβλύζουν από φλύαρα στόματα πολιτικών, δημοσιογράφων και συμπολιτών μας, πνιγμένοι από χείμαρρους ανούσιων υποσχέσεων και διδακτικών μονολόγων που αυτοαναιρούνται σε λίγα μόλις εικοσιτετράωρα, ζουν αναπνέοντας το δηλητήριο της μιζέριας και του παραλυτικού φόβου, που κάνει την αστική μας «νύχτα» να μαίνεται εξακολουθητικώς και αδιαλείπτως, σαν τα ανατριχιαστικά ουρλιαχτά της γάτας κάτω από το σπίτι μας.

Για να μην ασπαστώ λοιπόν το μηδενισμό που μου γνέφει, αναζητώ στο «τώρα» μου μία απάντηση χειροπιαστή για τη μέρα που θα ξημερώσει, απάντηση που δεν θα εξαρτάται άμεσα από την πυροδότηση των CDS ή από τις αποφάσεις του οποιουδήποτε Μεσσία. Και την είδα μέσα σε σχολεία των θεωρούμενων «υποβαθμισμένων περιοχών», στα πρόσωπα ανθρώπων που παλεύουν με αγάπη και κόπο και όραμα να δώσουν σε κάποια παιδιά την ευκαιρία να παλέψουν ισότιμα. Την ώρα που η οικονομική και αξιακή συστημική κρίση εξαπλώνεται, ας μην ξεχνούμε πως οι κοινωνίες των ανθρώπων συνεχίζουν να λειτουργούν και οι ίδιες ως «συστήματα», καθώς η κάθε ανθρώπινη πράξη επηρεάζει de facto ευρύτερα σύνολα κι αυτή η αλυσίδα επεκτείνεται εις το διηνεκές. Αρκετά λοιπόν με τα λόγια, νομίζω πως μόνο οι πράξεις έχουν πια τη δύναμη να συν-κινήσουν. Ένας άνθρωπος πεσμένος κάτω κι ένα βήμα που, αντί να προσπεράσει, επιβραδύνει για να τον βοηθήσει να σηκωθεί…

*στίχος από το τραγούδι Μοιραίο Καραβάνι από τα Μωρά στη Φωτιά.

Ιωάννα Χατζηκυριάκου

Πηγή "filmnoir"

Posted in: Κείμενα