Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε από το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, το 15% των αγοριών και το 11% των κοριτσιών έχουν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση ή και κακοποίηση ακόμη, στα τρυφερά χρόνια της παιδικής ηλικίας τους…
Διαβάζοντας αυτό, και σκεπτόμενη τα υπόλοιπα ποσοστά της ανθρώπινης κτηνωδίας δηλαδή,
Πόσοι σκοτώνουν, βασανίζουν ψυχικά ή σωματικά, πόσοι εκβιάζουν, τρομοκρατούν, εξαπατούν, τους συνανθρώπους τους με κάθε δυνατό τρόπο, και με τη φρίκη σε πολλές περιπτώσεις να φτάνει σε όρια που δύσκολα αντέχει οποιοδήποτε στομάχι..
Πόσοι είναι γεμάτοι μίσος, ζήλεια, κακίες , έτοιμοι να βγάλουν το μάτι στο διπλανό, να του φάνε τη θέση που καταλαμβάνει και να στρογγυλοκαθίσουν εκείνοι, έτοιμοι να δυσφημίσουν, να ψευδομαρτυρήσουν, να εκθέσουν και να εξευτελίσουν έναν συνάνθρωπο είτε για κέρδος είτε γιατί απλά δεν τον γουστάρουν... ( στη φύση του ανθρώπου λένε...)
Πόσοι είναι έτοιμοι να σκοτώσουν κάποιον που είναι αντίθετος στις πολιτικές ιδέες τους, στις θρησκευτικές ή ακόμα και γιατί απλά διαφέρει το χρώμα του, πόσοι απαξιώνουν και περιφρονούν συνανθρώπους νιώθοντας πως είναι κάτι πιο πάνω από τους υπόλοιπους, πόσοι θεωρούν θεϊκό έργο τον αφανισμό συνανθρώπων που τυχαίνει να πιστεύουν ή να είναι αλλιώτικοι ... (και δοξάζονται από άλλες στρατιές ανεγκέφαλων)
Πόσοι και πόσο εύκολα μπορούν να βιαιοπραγήσουν σε ένα δικό τους άτομο ή ένα ξένο μόνο και μόνο γιατί «τους την είπε» ή «γιατί απλά τους έκατσε στραβά», γιατί τους σκούντησε λίγο στον ώμο, ή γιατί τους χάλασε το μεσημεριανό ύπνο, γιατί τους προσπέρασε στο φανάρι ή γιατί δεν είχε πετύχει καλά τις πατάτες στο φούρνο... (και πολλοί τους θεωρούν και πολύ μάγκες...)
Πόσοι μπορούν άνετα να ζουν με εντελώς ελαστική συνείδηση την οποία ξεχειλώνουν ή συμμαζεύουν ανάλογα με τη περίσταση , βασιλιάδες της πρόζας , που μετατρέπονται από κακομοίρηδες σε δυνάστες και το αντίθετο για να τρυπώνουν συνέχεια όπου μυρίζονται φαΐ και βόλεμα σαν αρουραίοι στους υπονόμους, έχοντας μετατρέψει σε υπόνομο την ύπαρξή τους.. (αυτό πλέον έχει γίνει απαραίτητο συστατικό επιβίωσης)
Πόσοι αδιαφορούν για το τι κάνουν όλες οι παραπάνω κατηγορίες διεφθαρμένων, χωμένοι στο μικρόκοσμό τους σκεπτόμενοι μόνο τη πάρτη τους και το βόλεμά τους, παραμυθιάζοντας των εαυτό τους πως είναι καλοί άνθρωποι και έντιμοι και πως δεν φταίνε σε τίποτα (οι λεγόμενοι καλοί νοικοκυραίοι της διπλανής πόρτας που συνήθως όταν πέφτει ξύλο στο διπλανό διαμέρισμα απλά κλείνουν τα παράθυρα γιατί δεν τους αφορά...)
Κι αθροίζοντας όλα τα παραπάνω ποσοστά, ψάχνω πλέον να βρω σοβαρούς λόγους για να αγαπώ το ανθρώπινο γένος. Δεν μπορώ να προσχωρήσω στο κλαμπ των μισανθρώπων , γιατί συνήθως σ΄αυτό ανήκουν όσοι ήταν απροετοίμαστοι για την ανθρώπινη θηριωδία και κάποια στιγμή ζούσαν σε ένα ροζ συννεφάκι . Μισάνθρωποι συνήθως καταντάνε όσοι αγάπησαν πολύ τους ανθρώπους, έτσι δεν είπε κάποιος? Δεν πιστεύω πως ήμουν ανυποψίαστη. Οι γονείς μου δεν μου μίλησαν για τον Άγιο Βασίλη που φέρνει δώρα ίσως γιατί δεν είχαμε καμινάδα στο σπίτι....
Κάνω φιλότιμες προσπάθειες πλέον , με τη λογική μου να βρω αν υπάρχει τελικά κάτι να διαλέξει κανείς μέσα σε όλη αυτή τη σαβούρα. Κι επειδή η ανθρωπότητα είναι γριά πια κι άσχημη κι όχι καμιά άβγαλτη αθώα παιδούλα, δεν υπάρχει κι εκείνο το ελαφρυντικό που κάποτε πίστευαν οι ονειροπόλοι (περίμενε , είμαστε φρέσκοι ακόμα θα βρούμε το δρόμο μας...) Πέρασαν πολλοί άνθρωποι που δίδαξαν το καλό και το κακό, θυσιάστηκαν πάρα πολλοί για να δείξουν το σωστό δρόμο, ο δρόμος της αρετής και της κακίας είναι γνωστός εδώ και πάρα πολύ καιρό, οπότε δυστυχώς δεν υπάρχουν αγράμματοι κι αθώοι ούτε και μεταξύ των αγραμμάτων και φαινομενικά αθώων πλέον (εκτός κι αν ανατρέξουμε να βρούμε καμιά φυλή χαμένη στο χάρτη) Τελευταίο οχυρό αθωότητας είναι τα παιδιά που απλώνουν τα χέρια ανυποψίαστα , που ζητάνε ένα χέρι για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή. Και ναι εκατό χιλιάδες εδώ, πενήντα χιλιάδες παραπέρα κι άλλες διακόσιες πιο εκεί ανθρώπων με το Α κεφαλαίο, που παλεύουν να κρατηθούν αμόλυντοι μέσα σ΄ολη αυτή την αρρώστια ... είναι δυστυχώς ψίχουλα μπροστά στα δισεκατομμύρια που μολύνουν συνεχώς χωρίς καμιά συνείδηση όλο το πλανήτη και η ύπαρξή των λίγων εκλεκτών που έχει γίνει πλέον εξαίρεση, δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον κανόνα.
Τα ποσοστά παιδοφιλίας σε ένα οποιοδήποτε κράτος είναι η κορυφή μιας σαπισμένης κοινωνίας από τα θεμέλιά μέχρι τις ταράτσες της. Μιας κοινωνίας ανήθικης, βίαιης, απάνθρωπης που γεννάει συνέχεια τέρατα κι αυτά γεννούν κι άλλα και κυκλοφορούν με τις μάσκες του καθωσπρεπισμού ελεύθερα, μεχρι να ξεσκεπαστεί η φριχτή τους εικόνα. Κι αυτή η εικόνα σε χιλιάδες περιπτώσεις είναι γνωστή, το ξέρουν όλοι, το βλέπουν αλλά σωπαίνουν, αδιαφορούν, κλείνουν πόρτες και παράθυρα ενώ η μπόχα έχει ήδη ποτίσει τα ρούχα τους...
Δεν είναι η φτώχεια που μας απειλεί σήμερα. Η φτώχεια της τσέπης μας. Είναι η φτώχεια που υπάρχει μέσα μας η μεγαλύτερη απειλή. Είναι το γεγονός πως κάθε θηριωδία, κάθε διαφθορά, κάθε ασέλγεια πάνω στη φύση και όλα τα πλάσματα που την κατοικούν μπήκε στα πλαίσια «των συμβάντων». Ναι, και αυτό μπορεί να συμβεί. Υπάρχει κι αυτό τι να κάνουμε? Αυτή η ανεκτικότητα και η εύρεση δικαιολογιών για κάθε βαρβαρότητα δείχνει πως όντως ο άνθρωπος είναι ένας ιός που στις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να μολύνει ότι βρίσκεται στο πέρασμά του.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σιχαμερό από ένα κτήνος που βασανίζει ένα παιδικό κορμάκι που τσακίζει μια αθώα ψυχή. Ένα παιδί είναι το τελευταίο κάστρο αθωότητας ακόμα. Είναι ένας άγγελος που πρέπει να τσακιστούν τα φτερά του για να μοιάζει με τις υπόλοιπες ανάπηρες ψυχές. Όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεφτιλισμένο από όποιον βλέπει το έγκλημα να συμβαίνει και δεν παίρνει πρωτοβουλία να σώσει την αθωότητα. Εκείνη η φράση «ακούγαμε φωνές τα βράδια κι είχαμε υποπτευθεί τι γινόταν...» με χτυπάει κατακέφαλα ακόμα περισσότερο από την αγριότητα του κτήνους.
Το σύμπαν θα συνεχίσει να υπάρχει άσχετα με το αν εμείς το αντιλαμβανόμαστε ή όχι. Εμείς όμως παραδίδοντας τη ψυχή μας στην ανυπαρξία, χάνουμε τα φτερά μας , τη δυνατότητα ενός ονείρου κι αυτό θα είναι ο αληθινός μας διωγμός από το παράδεισο. Όταν κατανοήσουμε πως εδώ βρισκόταν μέσα στα πόδια μας αλλά τον καταστρέψαμε. Οταν συνειδητοποιήσουμε πως ζήσαμε χωρίς ενοχές μέσα σε συνεχή ψέμματα γιατί η αλήθεια έμοιαζε πολύ φτωχική για την αφεντιά μας. Γιατί ένα πλάσμα που αρνείται να δει το κόσμο που τον περιβάλλει όπως είναι και να τον αγαπήσει γι΄αυτό που είναι, επιμένοντας να αγαπάει μόνο τα κατασκευασμένα ψέματά του, μοιραία κάποια στιγμή θα πνιγεί στο βλαβερό ναρκισιστικό του πέπλο.
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου