Το σύστημα τα δίνει όλα για να συνυπογράψουμε την καταστροφή μας

Κάτι παράξενο συμβαίνει στο δημόσιο λόγο.

Από εκεί που όλοι μας (όσοι τουλάχιστον θεωρούμε τους εαυτούς μας αντιμνημονιακούς) βλέπαμε τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου 2011 ως ένα ακόμη βήμα για την οριστική μας αλυσόδεση στα δεσμά του Μνημονίου, αίφνης βλέπουμε το πράγμα να μεταβάλλεται: Η συμφωνία για το PSI, με όσα αυτή μπορεί να περιέχει (κηδεμονία της χώρας, αγγλικό δίκαιο, υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας κλπ.) ανάγεται σε ζήτημα «ζωής και θανάτου» για την Ελλάδα, για την «επόμενη δόση», για την παραμονή μας στο ευρώ, για τη λειτουργία της οικονομίας. Και πολλοί από εμάς καταλαμβάνουμε τους εαυτούς μας να έχουμε και «αγωνία» για το αν θα «πετύχει» το PSI+.

Το σκηνικό είναι παρόμοιο με την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, με τη διαφορά ότι τότε όλα είχαν γίνει σε ελάχιστον χρόνο, ώστε να μην προλάβουν να υπάρξουν ούτε ισχυρές αντιδράσεις, αλλά ούτε και αναζήτηση εναλλακτικών. Το πρώτο Μνημόνιο υπογράφηκε στις 3 Μαΐου 2010 και ψηφίστηκε από τη Βουλή στις 6 Μαΐου 2010. Το σημερινό σκηνικό επιχειρεί να μας εμφυσήσει «αγωνία» για το αν θα «πετύχει» το PSI+, με αποτέλεσμα να μας υποβάλει σταδιακά και υποσυνείδητα την ιδέα να «θέλουμε» το PSI+ – ενώ στην πραγματικότητα δεν θέλουμε τίποτε από όλα αυτά.

Με το συνεχές πήγαινε-έλα και τις «αγωνιώδεις» αναφορές για το πώς πηγαίνουν οι συζητήσεις για το PSI+, έχουν καταφέρει να αναγάγουν την επιτυχία του σε «εθνικό στόχο». «Εθνικό στόχο», που όμως θα οδηγήσει στη νέα δανειακή, στα νέα μέτρα, που ήδη ζήτησε η τρόικα, στη μόνιμη κηδεμονία της χώρας και, τελικά, στη μόνιμη καταστροφή κάθε ικμάδας της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Και αναρωτιέμαι: Τα θέλουμε τελικά όλα αυτά; Τα χρειαζόμαστε; Η τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου μας μεταδίδει «αγωνία» για την επιτυχία του PSI+, λες και ζητήσαμε εμείς ποτέ το «καταστροφικό» (όπως όλοι έλεγαν πριν συμφωνηθεί) κούρεμα, το οποίο υποτίθεται ότι «μας σώζει», τη στιγμή που είναι η Μέρκελ αυτή που το επιβάλλει και το έχει αναγάγει σε απαράβατο όρο χορήγησης κάθε νέου μνημονιακού δανείου, αντί να είμαστε εμείς, οι «σωζόμενοι» που το ζητούμε με επιμονή.

Παράξενα πράγματα… Θέλουν να μας σώσουν περισσότερο από όσο θέλουμε εμείς. Θέλουν να μας σώσουν χωρίς καν να μας έχουν ρωτήσει για το αν θέλουμε…

Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι: Πού πήγε ο αντιμνημονιακός δημόσιος λόγος; Πού πήγε το σθένος με το οποίο όλοι εμείς αναζητούσαμε με ένταση εναλλακτικές στην πολιτική και στην οικονομία και συζητήσουμε για το πώς θα μπορούσε να έχει διαφορετική πορεία η χώρα; Πού πήγε ο αντιμνημονιακός οίστρος που είχε κυριεύσει το σύνολο της χώρας από το καλοκαίρι του 2011 και έπειτα;

Μήπως όλα αυτά τελικά είναι μια μεγάλη μπλόφα που, με το απειλητικό φάντασμα μιας νέας καταστροφής μας, μας οδηγούν να βάλουμε μόνοι μας την υπογραφή μας κάτω από τον όλεθρό μας; Και να αυτοδιαψευστούμε έτσι, αναιρώντας τους εαυτούς μας και τη σαφέστατη επιλογή μας για αποτίναξη της χρηματοδοτικής κηδεμονίας και διαφορετική οικονομική πολιτική, προσαρμοσμένη στο πραγματικό συμφέρον της ελληνικής οικονομίας;

Η ταύτιση των καταστροφικών αυτών πολιτικών, στις οποίες ζητείται τώρα με τον ύπουλο αυτό τρόπο η υπογραφή μας, με το εκ πρώτης όψεως άσχετο ζήτημα της παραμονής μας στο ευρώ, αποδεικνύει ότι η νέα μπλόφα που στήνεται μπροστά στα μάτια μας εις βάρος του ελληνικού λαού μέσω του PSI+ είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο μπορούμε να φανταστούμε κι εμείς οι ίδιοι.

Αλλά ας αναλογιστούμε ένα πράγμα και μόνον; Για ποιο λόγο είχαν πλακώσει στην Ελλάδα όλα τα κανάλια του κόσμου εκείνο το Σαββατοκύριακο στο οποίο είχαν κορυφωθεί οι ασφυκτικές πιέσεις στον Σαμαρά για να συμφωνήσει στη δημιουργία «μεταβατικής» κυβέρνησης; Και διέκοπταν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης με έκτακτα δελτία για να ενημερώσουν για τη δημιουργία νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα;

Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ωθεί το παγκόσμιο «σύστημα» να μας επιβάλει τα συνυπογράψουμε τον όλεθρό μας, εμφανίζοντας ύπουλα το PSI+ τάχατες ως «έπαθλο» και όχι ως απαρχή νέων δεινών και μονιμοποίηση της κηδεμονίας για την Ελλάδα.

Το διακύβευμα που βάζουν (τεχνητά, κατά τη γνώμη μου) απέναντί μας για να εκμαιεύσουν την υπογραφή μας είναι η όποια ευημερία μάς έχει απομείνει. Γι’ αυτό και η ολωσδιόλου ανεδαφική τρομοκράτηση και η εξύφανση ανυπόστατων σεναρίων καταστροφολογικής φαντασίας για την όλως υποθετική περίπτωση επιστροφής μας στη δραχμή: Είναι η δημιουργία ενός υποσυνείδητου back-up τρομοκράτησης, για την περίπτωση που διανοηθούμε να μην αποδεχθούμε το PSI+ και τη νέα δανειακή. Από το «δεν θα έχετε πετρέλαιο» μέχρι το «δεν θα έχετε τρόφιμα».

Σαν να μου θυμίζουν όλα αυτά κάτι, δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς. Το Σχέδιο Ανάν και η «νέα Μικρασιατική καταστροφή» μου θυμίζουν ή κάτι άλλο;

Το μόνο παρήγορο είναι ότι η Νέα Τάξη φαίνεται ότι, όπως και τότε, ζητάει τη συνυπογραφή των θυμάτων της στη θηλιά που τους βάζει. Συνεπώς, όσο δεν έχουμε πει το «ναι» που μας ζητούν, υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Επώνυμος

Πηγή "antinews"

Posted in: Απόψεις