Στο Μαξίμου

Λευτέρης Παπαδόπουλος

 Υπάρχει ένα γαλλικό τραγούδι, που είχε μεγάλη επιτυχία στα μέσα της δεκαετίας του '50. Το έλεγε ο Σαρλ Τρενέ. Δεν θυμάμαι τα λόγια του. Εναν στίχο, μόνο, θυμάμαι - κι αυτόν κουτσουρεμένο: «τα παιδιά βαριούνται τις Κυριακές» - κάτι τέτοιο. Πάντως, εγώ, στα παιδικά μου χρόνια δεν βαριόμουνα τις Κυριακές, γιατί ήταν οι μόνες μέρες που δεν είχαμε σχολείο. Είχαμε όμως υποχρεωτικό εκκλησιασμό στον Αγιο Παντελεήμονα, όπου τώρα γίνονται φοβερές φασαρίες με τους μετανάστες, τη Χρυσή Αυγή κ.λπ.

Αντίθετα από τις Κυριακές, βαριόμουνα πολύ τις μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων. Τα ψώνια, τα δώρα, τα τρεξίματα στις αγορές, τον καιρό, που κατά κανόνα δεν είναι καλός - ακόμη και χιόνι πέφτει μερικές φορές -, τα κάλαντα. Και, ιδιαίτερα, βαριόμουνα τις Δοξολογίες και τα τοιαύτα. Το Προεδρικό Μέγαρο, τις ευχές στον Πρόεδρο, το πλήθος των υπουργών, βουλευτών και αξιωματούχων, που κάνουν ουρά μπρος από τον Παπούλια, τον Στεφανόπουλο, τον Σαρτζετάκη και όποιον άλλο, για να του σφίξουν το χέρι και να του πουν «αίσιον και ευτυχές το νέον έτος».

Ολα αυτά συνδεδεμένα με την τηλεόραση και την απευθείας μετάδοση! Για να μας δουν και στο χωριό, οι συγχωριανοί μας, πώς ψάλαμε, πώς χορέψαμε, πώς κάναμε τις φιγούρες μας στον τσάμικο, πώς μας κοιτούσαν Πρόεδρος και Πρωθυπουργός, με τις γυναίκες τους ή χωρίς, πώς μαζευτήκαμε μετά, όλοι μαζί, για την «αναμνηστική φωτογραφία» που θα τη δείχνουμε κατόπιν στην οικογένεια και θα θυμόμαστε μέρες δόξας!

Το σκεφτόσαστε; Ολο τον χρόνο βρίζουμε τους πολιτικούς που μας κατάντησαν στο σημερινό χάλι και την Πρωτοχρονιά, τους βλέπουμε στο Μαξίμου χαμογελαστούς, καλοντυμένους και επίσημους να ανταλλάσσουν χειραψίες. Και χαζεύουμε! Λες και οι μούντζες της Πλατείας Συντάγματος το καλοκαίρι δεν ήταν γι' αυτούς, αλλά για το... κτίριο της Βουλής, απ' όπου δεν μπορούσαν να ξεμυτίσουν! Λαός με κοντή μνήμη, λαός που τις «άγιες μέρες» αγκαλιάζεται και φιλιέται, γιατί αυτό θέλει το έθιμο.

Εντάξει. Να γίνονται οι τελετές στο Μαξίμου, αλλά γιατί πρέπει να μας δείχνει η τηλεόραση όλα αυτά τα πρόσωπα, που λίγο-πολύ τα κάνανε μαντάρα επί δεκαετίες; Ολα αυτά τα πρόσωπα, που και πάλι βρίσκονται στο προσκήνιο και το μόνο που τα απασχολεί - μιλάω για τους πολιτευόμενους - είναι πώς θα εκλεγούν και πάλι στις προσεχείς εκλογές. Ολοι αυτοί οι αλαζόνες τύποι - σπάνιες οι εξαιρέσεις - ενώ η χώρα βουλιάζει στη λάσπη δεν θέλουν να συνεννοηθούν! Μιλάνε για τη σωτηρία της Ελλάδας, αλλά ενδιαφέρονται για την πάρτη τους. Ο νους τους είναι στο να εξακολουθήσουν να έχουν τα προνόμιά τους και να ψηφίζουν νόμους, που σχεδόν πάντα είναι άδικοι! Και δεν είναι, βέβαια, αυτή η κατάσταση καινούργια. Κρατάει από το '74 και ύστερα. Σαράντα χρόνια, περίπου. Κι ας ισχυρίζονται μερικοί πως το κακό άρχισε από την εποχή του Ανδρέα. Το ημερολόγιό τους αρχίζει μετά τον Καραμανλή! Σάμπως ο «εθνάρχης» να μη διόριζε, να μην έκλεβε εκλογές με νόμους-απάτες, να μη χώριζε τους Ελληνες σε εθνικόφρονες και «μιάσματα»...

Πηγή "Τα Νέα"

Posted in: Αρθρογραφία