Η... Αρπαχτούλα συνδέεται με τη διαφθορά και την εξαχρείωση!

Του Βασίλη Παπαβασιλείου

Αρπαχτούλα. Νεράιδα του σύγχρονου ελληνικού παραμυθιού. Ενσαρκώνει την κυρίαρχη μορφή του μεταπολιτευτικού καπιταλισμού. Βασικά εργαλεία της, η προμήθεια και η μίζα. Κοντολογίς, η άρνηση της παραγωγής, η εξουδετέρωση της δημιουργικότητας, η αποθέωση του καταναλωτισμού. Συνδέθηκε εξαρχής αναπόσπαστα με την εξαχρείωση της Δημόσιας Διοίκησης και με τη γιγάντωση της διαφθοράς του πελατειακού κράτους. Η πραγματικότητα αυτή επιχειρήθηκε
να καλυφθεί κάτω από συνθηματικά ψευδώνυμα, όπως «αλλαγή», «εκσυγχρονισμός», «επανίδρυση του κράτους», «σεμνά και ταπεινά» και άλλα θλιβερά παρόμοια. Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της κλεπτοκρατίας είναι πάντα εδώ, εν μέσω της γενικής καταστροφής, επιχειρώντας να υποδυθούν τους σωτήρες ή τους αρχιτέκτονες της «επόμενης μέρας». Η Αρπαχτούλα, όμως, πνέει τα λοίσθια (;) λόγω χρεοκοπίας και ετοιμάζεται να πάει να συναντήσει στο κοιμητήριο των ιδεολογικών ομοιωμάτων του ελλαδικού εμφυλιακού φαντασιακού τον εξάδελφό της, τον Υπαρκτούλη.

Γραφικούλης. Γνωστότερος ως Χαζούλης. Είχε πάντα προβλήματα με τα ξαδέλφια του Αρπαχτούλα και Υπαρκτούλη. Δεν έπαιζε μαζί τους, κρατούσε αποστάσεις από τον φονικό τους ζήλο, αρνιόταν να αποδεχτεί σαν θέσφατα τις χιλιαστικές εικόνες της Επανάστασης ή της Λεηλασίας, της ατομικής ή συλλογικής Ευδαιμονίας. Κυρίως βδελυσσόταν το πρότυπο της ληστείας και της αλληλοσφαγής σαν ορίζοντα της συμβίωσης των ανθρώπων. Μ' αυτά και μ' αυτά έμεινε, όπως λέμε, στην απέξω. Τα ξαδέλφια του, υπείκοντα στην έλξη του Ιδεώδους και στον μαγνητισμό της απόλυτης ευτέλειας ή του απόλυτου μεγαλείου, θεράποντες της μεταφυσικής της Επιτυχίας ή της Δικαιοσύνης, όχι μόνο τον παράτησαν στη μοίρα του, αλλά κάποιες φορές στράφηκαν εναντίον του με ασύλληπτο μένος επειδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, «χαλούσε την πιάτσα» και αμφισβητούσε, έστω και σωπαίνοντας, την παραφορά τους. Αποτέλεσμα: Από πολύ νωρίς, νεότατος, άρχισε να δείχνει γέρος. Η μοναξιά του έγινε πηγή άφθονων ρυτίδων. Σούρωσε το πρόσωπό του. Τότε οι συγγενείς του, αν και ιδεολογικοί αντίπαλοι, νιώθοντας μια υποψία λύπης, συναποφάσισαν ότι ήταν ανεπίδεκτος θεραπείας. Τον χαρακτήρισαν λοιπόν σοφό (ο προσβλητικότερος χαρακτηρισμός για έναν ζωντανό άνθρωπο) και τον διέγραψαν από τα οικογενειακά κατάστιχα. Είχαν άλλωστε την πλειοψηφία. Στην τριμελή οικογένεια του σύγχρονου ελληνικού παραμυθιού ήταν δύο και ήταν ένας.

πρόεδρος (κόμματος). Δεν μπορεί να γίνει ο καθένας. Κυρίως όταν δεν υπάρχει κόμμα. Αντιθέτως, σ' αυτήν την περίπτωση, όλοι μπορούν να γίνουν υποψήφιοι πρόεδροι. Η ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου υπαγορεύει να μην τα βάψουμε μαύρα γι' αυτό. Χίλιες φορές προτιμότεροι οι υποψήφιοι πρόεδροι παρά τα κόμματα. Ενας πρόεδρος, ακόμη και ως απλός υποψήφιος, μπορεί να είναι ολόκληρο κόμμα μόνος του, ενώ ένα κόμμα χωρίς πρόεδρο τι μπορεί να είναι; Υπαρκτούλης. Ο πρώτος από το σόι των «Ούληδων» που εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο των θνητών πριν από είκοσι και πλέον χρόνια. Μια ζωή ήθελε το καλό, μόνο το καλό, τη Δικαιοσύνη και τη Λαϊκή Εξουσία (του Κόμματος) απέναντι στους κακούς και στο κακό αυτής της Πλάσης. Σταδιοδρόμησε ως θύτης και ως θύμα, ως διώκτης και διωκόμενος, ως σφαγέας και ως σφάγιο. Κι όλα αυτά για το Καλό. Ηταν ο πιο θρησκευόμενος μέσα στην τριμελή οικογένεια. Κατ' επίφαση αντίθρησκος και άθεος, διακατεχόταν από το ισχυρότερο στερητικό σύνδρομο απέναντι στο φαινόμενο που κάποιοι ονομάζουν «απόσυρση του θεού ή των θεών». Κυρίως, όμως, δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς μια Εκκλησία. Οταν εμφανίστηκε στα ελληνικά χωρικά ύδατα η Αρπαχτούλα, φορούσε ένα προσωπείο που παρέπεμπε σ' αυτόν. Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι δεν επρόκειτο για εξαδέλφη αλλά για δίδυμη αδελφή του που ήταν χρόνια κρυμμένη κάπου. Το γεγονός είναι ότι εκείνη τον φλέρταρε απροκάλυπτα κι αυτός φαινομενικά αντιστεκόταν. Κανείς από τους δύο δεν ήθελε να δώσει λαβή σε σενάρια περί αιμομιξίας και τα τοιαύτα. Πάντως, η συζήτηση για τις σχέσεις τους είχε φουντώσει. Υστερα από χρόνια ένας κακεντρεχής παρατηρητής των ελληνικών πραγμάτων το ξεστόμισε: «Τελικά, η Αρπαχτούλα ήταν ένας Υπαρκτούλης για μικροαστούς!».

Πηγή "Κάτοψη"

Posted in: Κείμενα