Μπορεί η Αμερικανική νομοθεσία για το ιντερνετ (SOPA) να φιμώσει την ελευθερία του λόγου, σε τρίτες χώρες, όπως η Ελλάδα?

Τι άλλαξε από την εποχή που μπορούσαμε ελεύθερα να ηχογραφήσουμε το πρόγραμμα του ραδιοφώνου σε μία κασέτα και να το ακούσουμε ξανά και ξανά ή να το μοιραστούμε με τους φίλους μας; Πως φτάσαμε στο σημείο να διώκεται κανείς για μία παιδική ζωγραφιά ενός ήρωα των κινουμένων σχεδίων; Γιατί ακόμη και αυτό, με τη νέα νομοθεσία, αν περάσει, θεωρείται κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων.

Το πρόβλημα που δημιουργούν τα δύο νομοσχέδια με τα ονόματα SOPA και PIPA που θα περάσουν από την αμερικανική νομοθετική εξουσία έχει δύο πτυχές. Πρώτα αυτό που προτείνουν ως τρόπο καταπολέμησης της πειρατείας και της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας και μετά το έδαφος που θα ετοιμάσουν για υιοθέτηση αντίστοιχων μέτρων και από τις άλλες κυβερνήσεις. Τα νομοσχέδια αυτά στηρίζονται από τις εταιρείες παραγωγής περιεχομένου, όπως λέγεται συνολικά η βιομηχανία του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και της μουσικής στην Αμερική. Η πίεσή τους προς την αμερικανική κυβέρνηση έχει οδηγήσει σε νομοθεσίες με παγκόσμια πλέον ισχύ που προστατεύουν τα συμφέροντά τους. Και μέχρι εδώ τα πράγματα είναι εντάξει. Η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι θεμιτή και στη βάση τους αυτά τα νομοσχέδια επιχειρούν κάτι στο οποίο κανείς δε μπορεί να αντιπαρατεθεί. Ο τρόπος όμως είναι προβληματικός και πιθανώς επικίνδυνος. Τα νομοσχέδια αυτά επιτρέπουν την παράφορη λογοκρισία του υλικού του διαδικτύου, αφού δίνουν στους κατόχους των πνευματικών δικαιωμάτων τη δύναμη με μία μόνο διαμαρτυρία για ένα ιστότοπο, αυτός να απομονώνεται τελείως από το διαδίκτυο. Το όνομά του να σβήνεται από τον κατάλογο που επιτρέπει στον υπολογιστή μας να τον προσεγγίσει (DNS), να πάψει να περιλαμβάνεται στα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης όπως το Google, ενώ αν η κατηγορία περιλαμβάνει και παράνομη συναλλαγή (όπως πώληση φαρμάκων «μαϊμού»), τότε να παύει και ο τρόπος χρηματοδότησής του από οργανισμούς που μεσολαβούν όπως η Visa, η Mastercard ή το PayPal. Με δύο λέξεις, μία κατηγορία μόνο, χωρίς δίκη, στοιχεία ή άλλη δικαστική διαδικασία μπορεί να σβήσει από το ίντερνετ έναν ιστότοπο. Αμερικανικό και ξένο. Θα έλεγε κανείς πως εφόσον ένα σάιτ όντως παρανομεί καλό θα ήταν να στερηθεί την προώθηση ή την χρηματοδότηση, αλλά για κάτι τέτοιο δε χρειάζεται ένας τόσο απόλυτος νόμος. Ήδη το Google και άλλες μηχανές αναζήτησης φιλτράρουν το περιεχόμενο. Στη Γερμανία για παράδειγμα το Google δεν εμφανίζει περιεχόμενο σχετικό με το νέο-ναζισμό, ενώ και οργανισμοί σαν τη Visa δεν επιτρέπουν πληρωμές σε φίρμες που διακινούν παράνομο υλικό. Σε μία διαδικτυακή κοινωνία όμως όπου οι χρήστες διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο των ιστοσελίδων μια τέτοια «αστυνόμευση» θα σημάνει την πλήρη φίμωση. Ένα σάιτ όπως για παράδειγμα το Youtube, ή το Facebook, που δε μπορεί να ελέγχει κάθε σχόλιο, εικόνα, βίντεο και γενικά περιεχόμενο που ανεβάζουν οι χρήστες, θα προτιμήσει να κλείσει από το να συρθεί σε εξόντωση. Είναι τεχνικά αδύνατο και οικονομικά αδιανόητο να ελεγχθεί το περιεχόμενο των χρηστών. Για το Autotriti.gr για παράδειγμα θα σήμαινε το κλείσιμο των σχολίων προς το κοινό του και τη σχολαστική λογοκρισία των κειμένων των συντακτών ώστε όχι μόνο να μην κάνουν αναφορές που μπορεί να θεωρηθούν παράνομες με βάση τα εν λόγω νομοσχέδια, αλλά και να μην προκαλούν στο παραμικρό και με κανένα τρόπο. Μία απλή καταγγελία εξάλλου, χωρίς δικαστική παρέμβαση, θα ήταν αρκετή εξάλλου για να κλείσει το σάιτ. Η ελευθερία του λόγου περιλαμβάνει αναμφισβήτητα και το ρίσκο της εκτροπής, της παρανομίας και της καταπάτησης πνευματικής περιουσίας. Δε μπορεί όμως να αντιστρέφεται το τεκμήριο της αθωότητας και να θεωρούμαστε πλέον όλοι ένοχοι μέχρι να αποδείξουμε το αντίθετο. Είναι εξάλλου πιο σημαντικό ο κάθε άνθρωπος να εκφράζεται ελεύθερα και να έχει ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία και τις ιδέες από τα συμφέροντα μιας ομάδας εταιρειών. Ακόμη και σε οικονομικά μεγέθη όταν μετριέται αυτό, πιο πολλές θέσεις εργασίας προσφέρουν σήμερα οι νέες τεχνολογίες και τα μέσα και παράγουν περισσότερο πλούτο και ανάπτυξη από τις συγκεκριμένες εταιρείες. Δεν είναι τυχαίο πως υποστηρικτές αυτών των νομοσχεδίων είναι όλες οι μεγάλες γνωστές εταιρείες κινηματογράφου, μουσικής και τηλεόρασης, και απέναντί τους είναι οι κολοσσοί του ίντερνετ, όπως το Google και η Wikipedia που κινητοποιήθηκαν την Τετάρτη «κλείνοντας» προς ένδειξη διαμαρτυρίας τις σελίδες τους. Δεν είναι μόνο η ύπαρξή τους που απειλείται, αλλά η ύπαρξη του ίντερνετ στο σύνολό του. Και μιλάμε για μία αμερικανική νομοθεσία που μέχρι πριν λίγο νομίζαμε ότι απασχολεί μόνο τους αμερικανούς και δεν επηρεάζει καθόλου τους υπολοίπους. Είναι όμως δυνατόν να το βλέπουμε έτσι όταν μιλάμε για το ίντερνετ; Υπάρχει περιθώριο λογοκρισίας στο διαδίκτυο που μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη την ελεύθερη κυκλοφορία ιδεών και πληροφοριών; Μπορεί ο κόσμος να αφήσει έναν αμερικανικό νόμο να φιμώσει το ίντερνετ; Εσείς βλέπετε το μέγεθος του προβλήματος τώρα; Πηγή "autotriti"

Posted in: Τεχνολογία