Βουτήξαμε, θα κολυμπήσουμε

του Αρη Δαβαράκη

Την Κυριακή το βράδυ αργά, δεν είχα ύπνο. Είχαμε μάθει τις εξελίξεις, είχαμε ακούσει τις δηλώσεις, είχαμε πιάσει τα υπονοούμενα -και σε λίγες ώρες επρόκειτο να ανακοινωθεί μία απόφαση που θα καθόριζε την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας όσο ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, γεγονότα. Εγώ τι γνώμη είχα γι’ αυτά, τι γνώμη έχω, τι σκέφτομαι, τι προτείνω; Βεβαίως κριτική εκ τους ασφαλούς ξέρω να κάνω αλλά αυτοί που θα παίρνανε τις αποφάσεις δεν θα κοιμόντουσαν Κυριακή προς Δευτέρα. Θα μένανε ξάγρυπνοι να δούνε τι σώνεται. Η τεράστια ευθύνη τους, όσο και αν τους λέμε αναίσθητους τους πολιτικούς, σίγουρα θα τους βάραινε –βάρος ασήκωτο.

Τι κάνουμε; Λέμε ναι σε όλα για να μην απομονωθούμε και βρεθούμε μόνοι, ολομόναχοι, σ’ έναν κόσμο με σαφείς, διπλές και τριπλές, συμμαχίες; Ή λέμε όχι για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας και να σώσουμε τη χώρα από το ξεπούλημα –επιστρέφοντας στη δραχμή και ξεκινώντας κυριολεκτικά από το μηδέν την ανοικοδόμηση μιας νέας, εντελώς διαφορετικής, καινούργιας Ελλάδας; Κακά τα ψέματα. Η ουτοπία της δεύτερης προσέγγισης κραυγάζει από μακριά. Καμία χώρα δεν ζει απομονωμένη –ειδικά δε μια χώρα δεμένη στο Ευρωπαϊκό (και μετά Αμερικανικό/Ευρωπαϊκό) άρμα από την ίδρυσή της τον 19^ο αιώνα. Από την άλλη δεν είναι εύκολο να σκύβεις το κεφάλι και να λες «ναι σε όλα», τίθεται πραγματικά ζήτημα αξιοπρέπειας – και αξιοπρέπειας ενός Έθνους σαν το Ελληνικό, που με όχημα την γλώσσα έχει διατρέξει σχεδόν τριάντα αιώνες ιστορίας.

Ωραία όλα αυτά όμως –αλλά τι κάνουμε; Πώς πρέπει να το χειριστούμε το αδιέξοδο; Θέλω να καταγράψω την άποψή μου πριν ανακοινωθούν οι αποφάσεις που πιθανότατα έχουν ήδη ληφθεί. Ήρθα στην Ελλάδα από την Αίγυπτο το '64 και βρήκα μια χώρα πάμφτωχη που πολύ γρήγορα ενεπλάκη σε ντόπιες πολιτικές διαμάχες και οδηγήθηκε σε μια χούντα. Η μεταπολίτευση έφερε την ελπίδα, τις καινούργιες δυνάμεις, τα φρέσκα μυαλά –και τους ανανεωμένους από την εξορία «παλιούς» (με πρώτο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) που πήρε το τιμόνι και έβαλε τάξη: Νομιμοποίησε το ΚΚΕ, έφτιαξε σύνταγμα σύγχρονο, προχώρησε σε δημοκρατικές και ελεύθερες εκλογές και άφησε ανοιχτό χώρο να αναπτυχθεί μια ισχυρή αντιπολίτευση που θα μπορούσε να γίνει κυβέρνηση. Πέτυχε τους στόχους του – μόνο που δεν είχε διαλέξει το κατάλληλο πρόσωπο σαν ηγέτη του «άλλου πόλου» -αλλά ας μην μπούμε σ’ αυτά.

Χατιρικά ενταχθήκαμε στην Ευρώπη των 9 ως το 10 μέλος της. Και από τότε μέχρι τώρα η Ευρώπη, με τα χίλια της λάθη και ελαττώματα, με τις πολύπλοκες διαπλοκές και την «βρώμα» που πάντα ενεδρεύει όπου υπάρχει πολύ χρήμα, για τριάντα χρόνια και, μας χρηματοδότησε, μας στήριξε, μας ενέταξε, πάλι χατιρικά στο Ευρώ, μας επέτρεψε να ζήσουμε μια εικοσαετία λες και είχαμε γίνει ξαφνικά μια πλούσια παραγωγική χώρα: Όλα αυτά με δανεικά. Δανεικά που δεν τα χρησιμοποιήσαμε ούτε σε κάποιο ποσοστό στην δημιουργία υποδομών για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά στην τρελή κατανάλωση, τον νεοπλουτισμό, την απάτη, την επίδειξη, τον ανταγωνισμό (μεταξύ μας) – στο τίποτα με λίγα λόγια, στη φούσκα και τον αέρα τον κοπανιστό.

Το ξέρανε και μας στήσανε παγίδα; Εγώ δεν το πιστεύω. Εμείς μπορεί να το κάναμε σε άλλους γιατί εμείς σκεφτόμαστε έτσι, είμαστε πονηροί και μάγκες και καραμπουζουκλήδες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μας το κανανε και σε εμάς –δεν είναι όλοι τόσο μάγκες όσο εμείς. Δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο –όπως λέγαμε πριν λίγο με μια φίλη. Εγώ πιστεύω πως προσπάθησαν επί χρόνια να μας βοηθήσουν να σκάψουμε θεμέλια και να χτίσουμε ένα γερό μέλλον –αλλά εμείς τα σκάγαμε στα μπουζούκια, στα Καγιέν, και στον Armani. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Πάντα έρχεται αυτή η ώρα – όσο και αν δεν το σκέφτεσαι όταν πετάς τα λουλούδια στο κεφάλι του Ρέμου μαζί με το πλαστικό και το Sanitas foil.

Επειδή εδώ στο protagon.gr o καθένας από μας «σκέπτεται διαφορετικά», νοιώθω την ανάγκη να το γράψω – ότι τα χρωστάμε τα λεφτά και πρέπει να τα δώσουμε. Με θλίβει η ιδέα της δραχμής – με καταθλίβει πιο συγκεκριμένα. Ελπίζω να συνεννοηθούμε την Δευτέρα (σήμερα) και να πορευτούμε με τους εταίρους μας, μέσα στην ΕΕ, με Ευρώ – και με χρέη που οφείλουμε να βρούμε τρόπους να ξεπληρώσουμε: Ενέργεια, τουρισμός, εξαγωγές αγροτικών προϊόντων – ό,τι μπορέσουμε και ό,τι σκεφτούμε. Αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο κοινό νόμισμα.

Όσο γι’ αυτούς που «το παλεύουν» (λέει)  για να μαζέψουν ψήφους (για τις θλιβερότερες εκλογές που θα έχει ζήσει αυτός ο τόπος), ντροπή τους –και το κρίμα στον λαιμό τους. Μακάρι να γλυτώσουμε απ’ αυτούς το συντομότερο δυνατό.

Πηγή "protagon"

Posted in: Απόψεις