Τελικά, ζούμε σε μία εποχή η οποία –τουλάχιστον- δεν μας αφήνει χωρίς καθημερινές εκπλήξεις. Και οι εκπλήξεις αυτές, όλως τυχαίως, έχουν να κάνουν με την πολιτική και την οικονομική ζωή του χώρου που κάποτε ήταν χώρα.
Προσφάτως «έβγαλαν» στην επιφάνεια και το θέμα βουλγαροποίησης των μισθών στην Ελλάδα. Βέβαια, το συμπέρασμα είναι αρκούντως αυθαίρετο και αναιτιολόγητο*, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για όλους εκείνους που προσδοκούν να κάνουν την κρίση ευκαιρία με τα μέγιστα δυνατά οφέλη. Μήπως αν δοκιμάζαμε να μειώσουμε τους μισθούς των βουλευτών, των υπουργών, των γενικών γραμματέων, των διοικητών ΔΕΚΟ, των κομματικά τοποθετημένων σε οργανισμούς του δημόσιου τομέα, θα έχουμε μεγαλύτερη εξοικονόμηση χρημάτων (αφού εντέλει το πρόβλημα είναι δημοσιονομικό;).
Βέβαια, αυτά συμβαίνουν επειδή κυκλοφορούν ακόμη ατιμώρητοι όλοι εκείνοι που αντάλλαξαν ή (στην καλύτερη γι αυτούς περίπτωση) ξέχασαν το προσωπικό τους χρέος απέναντι στην πατρίδα (το οποίο ανέλαβαν οικειοθελώς) και κατόρθωσαν να χρεώσουν ολόκληρη την χώρα για να εξασφαλίσουν την «δόση εξουσίας» την οποία είναι αδύνατο να αποχωριστούν. Αυτό, φυσικά, είναι και η γενεσιουργός αιτία του σημερινού προβλήματος της χώρας. Άνθρωποι ανίκανοι να παράξουν οποιοδήποτε έργο, επαγγελματίες ανεπάγγελτοι ή επαγγελματίες συνδικαλιστές, νταβατζήδες της δημοκρατίας, κατέληξαν μεσίτες - πωλητές μίας ολόκληρης χώρας, προκειμένου να ικανοποιήσουν την εξουσιομανία τους.
Διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, κομμάτιασαν την εθνική αξιοπρέπεια αφού ποτέ δεν την κατανόησαν, διέλυσαν συστηματικά τον κοινωνικό ιστό από τον οποίο κρατούσαν αποστάσεις «ασφαλείας», ισοπέδωσαν την οικονομία και επιχαίρουν διαλαλώντας πως «έσωσαν» (πολλάκις) την χώρα…
Αγνώμονες προς τους πολίτες, βιαστές προς το Σύνταγμα, αλλά πάνω από όλα εγωμανείς που συνεχίζουν να λοιδωρούν την κοινή λογική και να απαιτούν ανήθικα αλλά νόμιμα (με νόμους που η ανηθικότητά τους δημιουργεί) τον σεβασμό και την παράταση της καταστροφικής τους παρουσίας!!!
Αφού, λοιπόν, εκπόρνευσαν ένα σημαντικό τμήμα του λαού με τις τακτικές και πρακτικές τους, επιζητούν σήμερα και την σωματική του εξαθλίωση και εκπόρνευση, προκειμένου να ικανοποιήσουν οι ίδιοι την προσωπική τους εξουσιο-λαγνεία που τους προσφέρουν οι νταβατζήδες των διεθνών τραπεζών. Οι άνθρωποι που εξίσωσαν την πολιτική με την πωλητική, ανερυθρύαστοι σήμερα προβάλουν ως λύση τους εαυτούς τους προτείνοντας την «βουλγαροποίηση» των μισθών των πολιτών. Και όχι απλά προτείνουν, αλλά θέλουν και να επιβάλουν την παράνοιά τους ως μοναδική και ενδεδειγμένη λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν!!!
Μήπως όμως θα έπρεπε να αντιστραφούν οι προτάσεις των πωλητικών; Μήπως θα έπρεπε να δημευθούν οι προσωπικές τους περιουσίες (σε κινητά, ακίνητα και τραπεζικούς ή άλλους λογαριασμούς), να καταδικαστούν οι ίδιοι και τα μέλη των οικογενειών τους σε μόνιμη φτώχεια, στην ανεργία, στην παύση κάθε κρατικής και κοινωνικής μέριμνας, σε «βουλγαροποίηση» των δικών τους μισθών και της δικής τους ζωής; Μήπως αυτό θα ήταν μία πρέπουσα λύση, η οποία θα ξεκινούσε και ένα ντόμινο παρόμοιων προσεγγίσεων προς την λεγόμενη «άρχουσα τάξη»; Αφού οι «εθνοπατέρες» θέλουν να μας πείσουν για την αγαθή τους διάθεση και την αγάπη τους προς τον λαό και την πατρίδα, μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουν από τους ίδιους και τις οικογένειές τους την επιβολή όλων όσων προτείνουν να υποστεί ο λαός;
Προσφάτως «έβγαλαν» στην επιφάνεια και το θέμα βουλγαροποίησης των μισθών στην Ελλάδα. Βέβαια, το συμπέρασμα είναι αρκούντως αυθαίρετο και αναιτιολόγητο*, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για όλους εκείνους που προσδοκούν να κάνουν την κρίση ευκαιρία με τα μέγιστα δυνατά οφέλη. Μήπως αν δοκιμάζαμε να μειώσουμε τους μισθούς των βουλευτών, των υπουργών, των γενικών γραμματέων, των διοικητών ΔΕΚΟ, των κομματικά τοποθετημένων σε οργανισμούς του δημόσιου τομέα, θα έχουμε μεγαλύτερη εξοικονόμηση χρημάτων (αφού εντέλει το πρόβλημα είναι δημοσιονομικό;).
Βέβαια, αυτά συμβαίνουν επειδή κυκλοφορούν ακόμη ατιμώρητοι όλοι εκείνοι που αντάλλαξαν ή (στην καλύτερη γι αυτούς περίπτωση) ξέχασαν το προσωπικό τους χρέος απέναντι στην πατρίδα (το οποίο ανέλαβαν οικειοθελώς) και κατόρθωσαν να χρεώσουν ολόκληρη την χώρα για να εξασφαλίσουν την «δόση εξουσίας» την οποία είναι αδύνατο να αποχωριστούν. Αυτό, φυσικά, είναι και η γενεσιουργός αιτία του σημερινού προβλήματος της χώρας. Άνθρωποι ανίκανοι να παράξουν οποιοδήποτε έργο, επαγγελματίες ανεπάγγελτοι ή επαγγελματίες συνδικαλιστές, νταβατζήδες της δημοκρατίας, κατέληξαν μεσίτες - πωλητές μίας ολόκληρης χώρας, προκειμένου να ικανοποιήσουν την εξουσιομανία τους.
Διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, κομμάτιασαν την εθνική αξιοπρέπεια αφού ποτέ δεν την κατανόησαν, διέλυσαν συστηματικά τον κοινωνικό ιστό από τον οποίο κρατούσαν αποστάσεις «ασφαλείας», ισοπέδωσαν την οικονομία και επιχαίρουν διαλαλώντας πως «έσωσαν» (πολλάκις) την χώρα…
Αγνώμονες προς τους πολίτες, βιαστές προς το Σύνταγμα, αλλά πάνω από όλα εγωμανείς που συνεχίζουν να λοιδωρούν την κοινή λογική και να απαιτούν ανήθικα αλλά νόμιμα (με νόμους που η ανηθικότητά τους δημιουργεί) τον σεβασμό και την παράταση της καταστροφικής τους παρουσίας!!!
Αφού, λοιπόν, εκπόρνευσαν ένα σημαντικό τμήμα του λαού με τις τακτικές και πρακτικές τους, επιζητούν σήμερα και την σωματική του εξαθλίωση και εκπόρνευση, προκειμένου να ικανοποιήσουν οι ίδιοι την προσωπική τους εξουσιο-λαγνεία που τους προσφέρουν οι νταβατζήδες των διεθνών τραπεζών. Οι άνθρωποι που εξίσωσαν την πολιτική με την πωλητική, ανερυθρύαστοι σήμερα προβάλουν ως λύση τους εαυτούς τους προτείνοντας την «βουλγαροποίηση» των μισθών των πολιτών. Και όχι απλά προτείνουν, αλλά θέλουν και να επιβάλουν την παράνοιά τους ως μοναδική και ενδεδειγμένη λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν!!!
Μήπως όμως θα έπρεπε να αντιστραφούν οι προτάσεις των πωλητικών; Μήπως θα έπρεπε να δημευθούν οι προσωπικές τους περιουσίες (σε κινητά, ακίνητα και τραπεζικούς ή άλλους λογαριασμούς), να καταδικαστούν οι ίδιοι και τα μέλη των οικογενειών τους σε μόνιμη φτώχεια, στην ανεργία, στην παύση κάθε κρατικής και κοινωνικής μέριμνας, σε «βουλγαροποίηση» των δικών τους μισθών και της δικής τους ζωής; Μήπως αυτό θα ήταν μία πρέπουσα λύση, η οποία θα ξεκινούσε και ένα ντόμινο παρόμοιων προσεγγίσεων προς την λεγόμενη «άρχουσα τάξη»; Αφού οι «εθνοπατέρες» θέλουν να μας πείσουν για την αγαθή τους διάθεση και την αγάπη τους προς τον λαό και την πατρίδα, μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουν από τους ίδιους και τις οικογένειές τους την επιβολή όλων όσων προτείνουν να υποστεί ο λαός;
* Αφού η μείωση των μισθών μπορεί να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα στις εξαγωγές των προϊόντων, γιατί η Βουλγαρία (με τους μισθούς πείνας) συνεχίζει να έχει ελάχιστες εξαγωγές, αλλά και γιατί η Γερμανία (με τους μεγαλύτερους ευρωπαϊκούς μισθούς) αυξάνει συνεχώς τις εξαγωγές της; Λογική απορία, αλλά δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί από τους (δια)κυβερνώντες, για ευνόητους λόγους
Όλα τα στοιχεία είναι από το ΔΝΤ για το 2011
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 13,448.905
ΚΡΟΑΤΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 14,750.225
ΚΡΟΑΤΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 18,103.275
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 8,156.768
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 8,156.768
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 12,192.183
ΤΟΥΡΚΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 11,054.294
ΤΟΥΡΚΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 14,076.926
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 22,156.936
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 23,078.498
ΕΛΛΑΔΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 27,716.250
ΕΛΛΑΔΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 27,843.943
Από τα προηγούμενα στοιχεία βλέπουμε ότι ο παραγόμενος ανά κάτοικο πλούτος στην Κροατία και Ρουμανία είναι σχεδόν μισός συγκρινόμενος με την Ελλάδα. Αυτό είναι ένα τελικό καθαρό αποτέλεσμα που καθρεφτίζει την όποια ανταγωνιστικότητα, την όποια παραγωγικότητα, την όποια δυνατότητα έχει αυτή η χώρα.
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου