Ελλάδα μην τρως τα παιδιά σου...

Γράφει ο Α.Κ.

Ξεκινώ με μια σύντομη ιστορία:                      

                                 
Αριστούχος στο σχολείο, αριστούχος στο πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και δουλειά εκεί ''χρυσοπληρωμένη'', αλλά... η Ελλάδα βράζει μέσα σου, αισθάνεσαι ότι εκεί ανήκεις. Σύντομα λοιπόν τα παρατάς και γυρνάς πίσω, γιατί καλά τα λεφτά αλλά σημασία έχει η ποιότητα ζωής.. Ξεκινάς λοιπόν με όλα τα εχέγγυα και κάπου εκεί κάποιοι ανακαλύπτουν μια φούσκα ή αλλιώς την......... οικονομική κρίση. Είσαι νέος όμως, γεμάτος πίστη και ελπίδα, και αρκετά τυχερός να μην είσαι άνεργος και να εξαρτάσαι από κούφιες υποσχέσεις ''μεγαλοπαραγόντων'' να παίζουν με την απόγνωσή σου.

Οπότε είσαι εκεί και παλεύεις, για σένα, το σύντροφό σου, το μικρό παιδί σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η πατρίδα σου, είναι και το όνειρο που έκανες παιδί για να μεταφέρεις αύριο στα δικά σου παιδιά. Αυτό το όνειρο κινδυνεύει να γίνει γκρίζο... το μόνο που σε κρατάει είναι η ελπίδα του ονείρου, που δε σχετίζεται με λεφτά και καλοπέραση. Σχετίζεται με κάτι που πρέπει να είσαι Έλληνας για να το αισθανθείς, δεν περιγράφεται με λόγια - όλοι μας το έχουμε αισθανθεί.
Στο παρελθόν όλοι μας είμασταν χρωματισμένοι πράσινοι, μπλε, κόκκινοι και δεν συνειδητοποιούσαμε το έγκλημα που κάναμε - δε βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Στις πλάτες μας χτίστηκε η παρωδία που μόλις σήμερα συνειδητοποιούμε ότι ζούμε. Η γενιά των 30άρηδων ειδικά υπήρξε θύτης και θύμα μαζί. Ξεκίνησε την ενήλικη ζωή ουσιαστικά στηρίζοντας (μέσω της αδιαφορίας της) ένα σύστημα, για την ύπαρξη του οποίου δεν ευθυνόταν. Η πολιτικοποίηση ήρθε δυστυχώς παρέα με την κρίση... για όσους ήρθε.
Βλέπουμε γύρω μας πολλούς - όχι αδικαιολόγητα - να φεύγουν απογοητευμένοι για άλλες πατρίδες που ξέρουν ότι δε θα γίνουν ποτέ δικές τους ακόμα κι αν τους προσφέρουν τα πάντα. Εμείς επιλέγουμε να μείνουμε εδώ (με όλες τις δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται) και να προσπαθήσουμε να διώξουμε αυτούς που πρέπει να φύγουν. Γιατί όπως φαίνεται δε διαθέτουν τη στοιχειώδη ευθιξία να φύγουν από μόνοι τους, όσα αυγά κι αν προσγειωθούν πάνω τους.
Δηλώνουμε παρόντες με κάθε ευκαιρία και επιφυλασσόμαστε για τις εκλογές, με την πεποίθησή μας πως η ψήφος είναι μεγάλο όπλο. Η ψήφος μας τους έκανε να αισθάνονται θεοί, η ψήφος μας μπορεί να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα. Μια Βουλή με 10 ή και 15 κόμματα θα ήταν ένα σοκ για το σύστημα που υποχρεωτικά θα έπρεπε να μεταλλαχθεί. Ίσως τότε θα μπορούσαμε να ξεφορτωθούμε τα κόμματα και να ψηφίζουμε ανθρώπους και όχι ''κομματικές γραμμές''. Γιατί η κομματική γραμμή έβαλε την ταφόπλακα στη δημοκρατία και εμείς δεν το είχαμε καν μυριστεί στο παρελθόν.
Με την ελπίδα ζωντανή είμαστε εδώ. Μην κάνετε το όνειρο ουτοπία. Μη διώξετε την ελπίδα και μαζι μ΄αυτή κι εμάς. Ελλάδα σταμάτα να τρως τα παιδιά σου...

Πηγή "Ελληνικό καφενείο"

Posted in: Απόψεις