Νιώθεις μόνος; Δεν είσαι ο μόνος!

Του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ 

Φοβάσαι;

 Νιώθεις θυμό; Νιώθεις «δίκαιη οργή», αγανάκτηση ή μόνο μια βαθιά κούραση;
 

 Πιστεύεις ότι ξέρεις τι συμβαίνει; Είσαι σίγουρος ή θέλεις να ψάξεις κι άλλο;
 

 Θέλεις να μάθεις;
 

Μιλάς όπως μιλάνε στην τηλεόραση; Έχεις έτοιμες προτάσεις, απόλυτες αλήθειες; Είσαι σίγουρος για το δίκιο σου;
 

Νιώθεις αβέβαιος; Λες, ποτέ, δεν ξέρω; Θα ρωτήσω και θα μάθω;
 

Έχεις βρει τι φταίει και ποιος; Ψάχνεις πάντα κάποιον ένοχο;
 

Συνήθως κατηγορείς κάποιον ή τον εαυτό σου;
 

Όταν θέλεις να ξεσπάσεις με ποιον τα βάζεις;
 

 Νιώθεις μόνος σου;
 

 Θες ν’ ανήκεις κάπου;
 

 Νιώθεις αβίαστη αυτοπεποίθηση ή αβίαστο άγχος;
 

 Ξέρεις τι θα ψηφίσεις;
 

 Πιστεύεις ότι μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο; Σου λείπει εκείνη η Ελλάδα;
 

 Εσύ, είχες πολλά «κεκτημένα»;
 

 Τι χρειάζεσαι πιο πολύ, ασφάλεια ή αλλαγή;

Μπορείς να πληγώσεις το σώμα κάποιου άλλου; Μπορείς έστω να τον προσβάλεις; Εσύ, 

προσωπικά, μπορείς να σηκώσεις το χέρι και να χτυπήσεις κάποιον, να του ρίξεις μπουκάλια, 

πέτρες;
 

 Όταν τους ακούς να μιλάνε, κλείνεσαι ακόμα πιο πολύ στον εαυτό σου;
 

 Σε τρομάζουν αυτοί που θέλουν να σε σώσουν;
 

 Σε τρομοκρατεί η προοπτική μερικών στιγμών σιωπής ή αντίθετα σου χρειάζονται;
 

 Θες λίγο χρόνο δικό σου, να σκεφτείς μόνος σου, να το συζητήσεις με τον εαυτό σου;
 

 Νιώθεις μια φλέβα στον κρόταφο να πάλλεται ανεξέλεγκτα;
 

 Σε τρομάζουν οι φωνές του πλήθους; Οι ομοιόμορφες συμπεριφορές;
 

 Ο περισσότερος κόσμος ρωτάει πώς. Λίγοι γιατί. Εσύ θέλεις να ρωτήσεις τίποτα; Τα ξέρεις 

όλα;
 

 Τους εμπιστεύεσαι; Πρόσεξε πάλι τα πρόσωπά τους. Ερπετοειδή χαμόγελα και ανέκφραστο 

βλέμμα. Άκουσες ποτέ καμιά σκληρή αλήθεια απ’ αυτούς;
 

 Νιώθεις μπερδεμένος;
 

 Νιώθεις ο μόνος αβέβαιος σε ένα πλήθος βεβαιοτήτων;
 

 Σου αρέσει να είσαι οπαδός;
 

 Νιώθεις μόνος;
 

 Ψάχνεις ελαφρυντικά; Σ’ αρέσουν οι φτηνές δικαιολογίες; Θες κάποιον να σε πάρει απ’ το χέρι;
 

 Μισείς αυτούς που σου λένε ότι φταις;
 

 Σου χρειάζεται τώρα ένας εχθρός για να ξεθυμάνεις;
 

 Σου αρέσουν τα εύκολα;
 

 Προτιμάς να μιλάς ή ν’ ακούς;
 

 Μιλάς περισσότερο για δικαιώματα ή για υποχρεώσεις;
 

 Νομίζεις ότι η ζωή σού οφείλει τίποτα; Ότι οι άλλοι σου χρωστάνε;
 

 Νιώθεις απελπισμένος;
 

 Μπορείς να προσπαθήσεις λίγο ακόμα;
 

 Ξυπνάς τη νύχτα ιδρωμένος; Κοιτάς το ρολόι, ανάβεις τσιγάρο, μένεις ακίνητος στο κρεβάτι;
 

 Τι είναι η κρίση για σένα; Τίτλοι εφημερίδων, κομματικά συνθήματα ή τα φοβισμένα μάτια των 

φίλων σου;
 

 Σε απογοητεύουν οι άνθρωποι; Φοβάσαι συνέχεια μήπως τους απογοητεύεις κι εσύ;
 

 Μπορείς να κάνεις θυσίες; Να στερηθείς πράγματα; Ξέρεις τι είναι σημαντικό στη ζωή;
 

 Έχεις μάθει να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις;
 

 Σιχαίνεσαι αυτούς που μιλάνε με συνθήματα;
 

 Σ’ αρέσει να σε κολακεύουν; Να σε λένε «λαό»; Ηρωικό, καταπιεσμένο, εξεγερμένο; Μήπως 

προτιμάς απλώς τη λέξη πολίτης;
 

 Νομίζεις ότι βλέπεις τα πράγματα απολύτως καθαρά; Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι. 

Τα βλέπουμε όπως είμαστε εμείς.
 

 Ψάχνεις μια θεωρία, μια θρησκεία, μια ιδεολογία, ένα manual που θα απαντήσει σε όλες σου τις 

απορίες;
 

 Ονειρεύεσαι έναν ηγέτη; Σου χρειάζεται κάτι τέτοιο; Μερικοί άνθρωποι ξέρουν να σου λένε αυτό ακριβώς που θέλεις να ακούσεις. Αυτό που θέλεις ν’ ακούσεις δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι.
 

 Θέλεις ν’ αλλάξουν όλα ή να γίνουν όπως πριν;
 

 Δεν ξέρεις σε ποια ομάδα ανήκεις; Σε ποιο στρατόπεδο;
 

 Όταν σε ρωτάνε εσύ τι υποστηρίζεις, δεν ξέρεις τι ν’ απαντήσεις;
 

 Νιώθεις μόνος;
 

 Δεν είσαι ο μόνος. 

Πηγή "radar-gr"

Posted in: Κείμενα