Μία ιστορία χωρίς όνομα

Chrismos

Αγαπητέ κύριε

Είμαι ένας από αυτούς που “λάκησαν” αν θέλετε, ή τρόμαξαν από δικιά μου πλευρά, και σηκωθήκαν και φύγαν πριν ένα χρόνο και κάτι. Βρίσκομαι στις ΗΠΑ, στην Νέα Υόρκη και εργάζομαι στον τομέα της τεχνολογίας, σε δύο μάλιστα δουλειές. Θα ήθελα να σας εξηγήσω για ποιους λόγους έφυγα – πάντα μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο – από τη χώρα, και ειλικρινά να σας ανοίξω την καρδιά μου και την άποψή μου για θέματα που ούτε στους ποιο στενούς μου φίλους δεν τα έχω πει.

Σύντομο ιστορικό. Είμαι 40 ετών, και εργαζόμουνα στην Ελλάδα από 19 ετών ως φοιτητής. Κατέχω 3 πτυχία εκ των οποίων ένα Μάστερ. Στην πορεία της καριέρας μου ήμουν τα τελευταία 15 χρόνια με δική μου επιχείρηση η οποία μάλιστα κάποια στιγμή έγινε και ΑΕ με 35 υπαλλήλους. Να τονίσω ότι ουδέποτε έκλεψα την εφορία ή το ΙΚΑ, ο ποιο χαμηλά αμειβόμενος στην επιχείρηση ήταν με καθαρά 1200Ευρώ το μήνα, ενώ είχα πάντοτε ένα πνεύμα σύμπνοιας και κατανόησης για όλους τους εργαζόμενους-συναδέλφους μου (ναι είχα αυτό το ξεπερασμένο πνεύμα).

Με την εκκίνηση της κρίσης πριν 3 έτη, και χωρίς ουδέποτε να έχουμε δώσει σαν εταιρία αφορμή στις τράπεζες, η μία από τις 3 τράπεζες που συνεργαζόμασταν, άνευ λόγου και αιτίας (Ευροβανκ), μας “έκοψε” το πλαφόν, μας έκοψε δηλαδή τη χρηματοδότηση. Μάλιστα, η συγκεκριμένη τράπεζα είχε προσημείωση ακίνητο, και όταν συζήτησα μαζί της να το απο-προσημειώσει, για να πάω σε άλλη τράπεζα ΑΡΝΗΘΗΚΕ να το κάνει γιατί λέει είχαμε δικά μας φύλλα επιταγών στον αέρα και η Τράπεζα διέτρεχε κίνδυνο. Όλα καλά μέχρι στιγμής, μιας και αυτό συνέβη Δεκέμβριο του 2008. Την άνοιξη του επόμενου έτους, λάβαμε με καθυστέρηση 1,5 χρόνου μία επιδότηση που περιμέναμε για επένδυση ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ, σε μηχανήματα και ανακαίνιση των χώρων, 85.000 Ευρώ. Με το που μπήκε το ποσό στον τραπεζικό λογαριασμό της 2ης Τράπεζας, η τράπεζα ΚΡΑΤΗΣΕ το ποσό των 57,000 Ευρώ και στη συνέχεια μας έδωσε τα υπόλοιπα. Μας εξήγησε δε – ευγενικότατα – ότι ήταν το ποσό το οποίο είχαμε εμείς σαν ανοικτό δάνειο, και επειδή δεν της είχαμε πάει προσημειώσεις αλλά ΜΟΝΟ επιταγές πελατείας, είχαν εντολή από τη διεύθυνση να μας επιστρέψουν τις επιταγές και να κρατήσουν τα μετρητά μας. Διαμαρτυρήθηκα, τσακώθηκα, ουδέν αποτέλεσμα. Στα καλά του καθουμένου η επιχείρηση είχε μείνει χωρίς το 80% της χρηματοδότησης και με μετρητά κιόλας που τα υπολογίζαμε να έχουν εξαφανισθεί.

Συνέχισα να παλεύω για τη σωτηρία, και ξεκίνησα έναν αγώνα μαζί με τους “συναδέλφους”. Μάζεψα όλο το προσωπικό – μεταξύ των οποίων ακόμη και 1 συγγενή και άλλους άνω με άνω της δεκαετίας προϋπηρεσία – και τους εξήγησα πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και ότι θα πρέπει επειδή δεν θέλω να απολύσω κόσμο να κάνουμε όλοι μία γενναία μείωση της τάξεως του 10% στους μισθούς. Σημειωτέον ότι αυτό έγινε Σεπτέμβριο του 09 και η δουλειά είχε ήδη πτώση 30% ενώ είχανε αρχίσει και “σκάγανε” και οι επιταγές πελατείας.

Κανείς από τους “συναδέλφους” δεν θέλησε να το συζητήσει. Όλοι είπανε θα το σκεφτούνε και έρχονταν ένας-ένας στο γραφείο μου να μου πούνε ποιον να διώξω καλύτερα από τους υπολοίπους αντί να μειώσουν το μισθό τους. Αναγκάστηκα να προχωρήσω σε 4 απολύσεις, όπου κυριολεκτικά έκλαψα όταν γίνανε γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ να το κάνω. Ήλπιζα όμως ότι κάπου εκεί θα τελείωνε ο Γολγοθάς. Το Δεκέμβριο του 09 με επισκέφτηκε η τοπική εφορία. Δύο ευγενέστατοι κύριοι, αφού ήπιανε τα καφεδάκια τους, και κοιτάξανε τα τιμολόγια κλπ κλπ, μου εξήγησαν ότι έπρεπε να πάρουν τα βιβλία για περαιτέρω έλεγχο. Επειδή είμαστε Γ’ κατηγορίας, μηχανογραφημένοι και επειδή γνώριζα ότι ήμασταν εντελώς μία χαρά κάλεσα το λογιστή μου (18 έτη λογιστής μου). Στη συνέχεια μετά από ολιγόλεπτη συνάντηση που είχαν, μου εξήγησε ο λογιστής ότι τους “έπεισε” να μας γράψουν ένα μικρό πρόστιμο 3-4.000 και ότι πρέπει να τους δώσω όμως επιτόπου 5.000. Τα χρήματα αυτά δεν τα είχα (ειλικρινά) πουθενά, οπότε οι κύριοι αυτοί βολεύτηκαν παίρνοντας από τη βιτρίνα του καταστήματος 4 (ΤΕΣΣΕΡΙΣ) φορητούς Η/Υ αξίας 5.500 Ευρώ.

Στη συνέχεια τον Φεβρουάριο του 10 η τρίτη τράπεζα αποφάσισε να σταματήσει να μας εκδίδει μπλοκ επιταγών. Λόγος? Εντολή “εκ των άνωθεν” να δίνουν μπλοκ μόνο σε όσους έχουν μηνιαίο υπόλοιπο στο λογαριασμό άνω των 20.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή μάλιστα μας μείωσε και το πλαφόν από το 110% στο 60%, ουσιαστικά κόβοντάς μας κατά 55.000 ευρώ τη μηνιαία δυνατότητα δανεισμού μας.

Το παραμύθι δεν τελείωσε εκεί. Το Πάσχα του ’10 οι εφοριακοί ξαναήρθανε. Αυτή τη φορά είχανε μαζί τους και μία τρίτη κυρία, από την ίδια εφορία η οποία ήταν η προϊσταμένη τους. Η προϊσταμένη μου κάθισε και μου εξήγησε για δύο ώρες το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση για αυτούς και ότι και η ίδια έχει δύο παιδιά και χρειάζεται να πάρει και αυτή δύο φορητούς. Μιλώντας με το λογιστή μου είπε ότι την ξέρει και να της τα δώσω, γιατί φυσικά αυτή είναι πιο δυνατή από τους άλλους, και μπορεί να μας κάνει κακό…

Μην τα πολυλογώ, μετά από 3 μήνες πήρα την απόφαση να κλείσω την εταιρία. Εξόφλησα όλο τον κόσμο, και πήρα το καπελάκι μου και έφυγα με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη.

Σε ένα έτος μόνο έχω κατορθώσει οικονομικά και δημιουργικά ότι δεν κατάφερα είκοσι έτη στην πατρίδα μου. Εργαζόμενος 12 ώρες την ημέρα (όσο και στην Ελλάδα), με μηδενικούς εξωγενείς παράγοντες να με ενοχλούνε, και ξεκινώντας δική μου επιχείρηση ΕΔΩ σε έξι μόλις μήνες με το που ήρθα, έχω κατορθώσει να στηρίξω την οικογένειά μου, να αγοράσω ένα ΙΧ που ούτε στον ύπνο μου δεν θα μπορούσα να το πάρω στην πατρίδα (JEEP Grand Cherokee 6.1 SRT8), και ετοιμαζόμαστε το επόμενο έτος να αγοράσουμε και σπίτι που στην Ελλάδα θα έκανε πάνω από 1 εκ.ευρώ, με τιμή σχεδόν στο 1/3.

Θα συμφωνήσω μαζί σας σε πολλά από το κείμενό σας. Ίσως κάποια στιγμή και εγώ από τα εισοδήματα που μαζέψω εδώ γυρίσω στην πατρίδα, και ενστερνιστώ απολύτως τις απόψεις σας. Και ΝΑΙ μου λείπουν οι φίλοι μου, οι συγγενείς και όλοι όσοι άφησα πίσω. (Βέβαια οι ΜΟΝΟΙ που με έχουν πάρει τηλέφωνο γιατί έχω ακόμη το κινητό της Ελλάδας, ήταν οι …εφοριακοί για να μου πούνε ότι τους χάλασε το notebook και που πήγαμε γιατί περάσανε και ήμασταν κλειστοί…).

 Από κει και πέρα, η πραγματική πατρίδα για εμένα πλέον είναι εδώ. Μαζί με κάποια εκατομμύρια άλλους ομογενείς και μετανάστες, να ακούω τον Καζαντζάκη, να λέω κλαίγοντας πόσο μας λείπει η Ελλάδα και να ζω μία ποιότητα ζωής που εύχομαι – ΟΛΟΨΥΧΑ – κάποια στιγμή να ζούμε όλοι στην Ελλάδα ή όπου αλλού βρισκόμαστε.
Καλή σας ημέρα
Πηγή "generation10"

Posted in: Κείμενα