Πρόκειται για μια σειρά αναμετρήσεων που μπορούν να αποδειχθούν τόσο σημαντικές όσο εκείνες των τελευταίων ετών της δεκαετίας του 1970 και των αρχών της δεκαετίας του 1980, «την τελευταία φορά που ο Δυτικός κόσμος αναζητούσε κοινές λύσεις για να αντιμετωπίσει μια βαθιά οικονομική κρίση», όπως γράφουν οι συντάκτες, αναφερόμενοι στη δεύτερη πετρελαϊκή κρίση του 1979 που ξέσπασε με την ιρανική επανάσταση και επιδεινώθηκε με τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Οι συντάκτες του άρθρου αναφέρονται συγκεκριμένα στις εκλογές που θα διεξαχθούν κατά σειρά στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία και στη Γερμανία. Και αποφαίνονται ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες όλων των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία στις χώρες αυτές δεν φαίνεται να έχουν το πολιτικό εκτόπισμα, το κύρος και τις ικανότητες ενός Φρανσουά Μιτεράν (εκλέχθηκε το 1981) ή ενός Χέλμουτ Κολ (εκλέχθηκε το 1982).
«Σε ό,τι αφορά τη Γαλλία, ούτε ο Νικολά Σαρκοζί ούτε ο Φρανσουά Ολάντ τολμούν να πουν στους ψηφοφόρους τους την αλήθεια. Να τους πουν ότι η Γαλλία δεν μπορεί να θεωρεί ότι είναι μια όαση προστατευμένη από το διεθνή ανταγωνισμό, όπου οι μισθωτοί απασχολούνται μόνο 35 ώρες την εβδομάδα και συνταξιοδοτούνται μόλις κλείσουν τα 60 χρόνια τους», αναφέρει το Bloomberg.
«Όντως, ο σοσιαλιστής Μιτεράν εκλέχθηκε με ένα πολύ πιο αριστερό πρόγραμμα από τον Ολάντ. Συγκυβέρνησε με τους κομουνιστές, κρατικοποίησε τράπεζες, μείωσε το χρόνο εργασίας, φορολόγησε τους πλούσιους. Αλλά όταν είδε ότι τα δημοσιονομικά της Γαλλίας εκτροχιάζονται, εφάρμοσε αντιπληθωριστική πολιτική και υποτίμησε το φράγκο. Και το σπουδαιότερο, έπιασε από το χέρι τον Κολ και, για να δημιουργήσει ένα αντίβαρο στη Θάτσερ, ισχυροποίησε την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο Μιτεράν με τον Κολ άνοιξε το δρόμο για την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα», τονίζουν οι «Συντάκτες».
Μυστικά και ψέματα
Το άρθρο του Bloomberg αναφέρεται στην αναντιστοιχία λόγων και έργων των Ευρωπαίων πολιτικών, οι οποίοι «διατείνονται ότι προωθούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ενώ στην πραγματικότητα πράττουν το αντίθετο». Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, για παράδειγμα, διαβεβαιώνει τους ψηφοφόρους στα κρατίδια του Σλέσβιγκ-Χολστάιν και της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας ότι δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη γερμανική οικονομία για να δώσει πνοή στην Ευρωζώνη ή για να σώσει την Ελλάδα, την Ισπανία ή την Ιταλία.
Στα κρατίδια διενεργούνται εκλογές στις 6 και στις 13 Μαΐου αντιστοίχως: οι αναμετρήσεις θεωρούνται βαρόμετρο για τις ελπίδες που έχει η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Μέρκελ να διεκδικήσει με αξιώσεις την επανεκλογή της το φθινόπωρο του 2013.
«Αν η Μέρκελ λέει την αλήθεια στους Γερμανούς ψηφοφόρους, τότε προετοιμάζει το έδαφος για πολλές και αλλεπάλληλες κρίσεις στην Ευρωζώνη και στο ευρώ. Και αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο την ήδη κλονισμένη ευρωπαϊκή συνείδηση στην Ελλάδα ή στην Ιρλανδία, η οποία στις 31 Μαΐου αποφασίζει με δημοψήφισμα αν θα δεχθεί το γερμανικής εμπνεύσεως δημοσιονομικό σύμφωνο», σημειώνει το Bloomberg.
Τιμωρητική ψήφος στην Ελλάδα
Όσο για την Ελλάδα, οι συντάκτες του αμερικανικού πρακτορείου εκτιμούν ότι η τιμωρητική ψήφος αναμένεται να περιορίσει το άθροισμα των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας στο 30% από το 77% που ήταν στις προηγούμενες εκλογές. Άλλωστε «η οργή των ψηφοφόρων δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά είναι πρόδηλη σε ολόκληρη την Ευρώπη», όπως προσθέτουν.
Το αποτέλεσμα της οργής αυτής, επισημαίνουν, είναι η δημοσκοπική (προς το παρόν) ανάδειξη ριζοσπαστικών κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς με λαϊκιστικό πολιτικό λόγο (στο άρθρο αναφέρονται ως παράδειγμα το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή). «Είναι μια απόδειξη ότι η ισχύς και το κύρος των δημοκρατικών θεσμών στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχουν κλονιστεί», αναφέρουν οι «Συντάκτες».
Οι ψηφοφόροι ζητούν ένα τίμιο λόγο
Καταλήγοντας το άρθρο αναφέρει ότι «ανεξάρτητα από το πόσο οργισμένοι είναι, οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι αξίζουν - και οι αγορές απαιτούν - έναν πιο τίμιο και ειλικρινή λόγο από τους πολιτικούς τους ηγέτες, μια πιο αξιόπιστη και ακριβή ανάλυση» για το τι πρόκειται να επακολουθήσει στις χώρες τους που αφενός μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ως εκ τούτου έχουν εκχωρήσει μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας στα συλλογικά ευρωπαϊκά όργανα, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν μέρος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
«Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί πρέπει να πουν στους λαούς τους ότι δεν είναι εκείνοι που αποφασίζουν για τα πάντα που τους αφορούν», γράφουν οι συντάκτες του Bloomberg. Και αναφέρονται σε τρία παραδείγματα. Στη Γαλλία (επειδή παραδοσιακά δυσκολεύονται περισσότερο να αντιληφθούν οι Αγγλοσάξονες), στη Γερμανία (επειδή είναι η ισχυρότερη οικονομικά και πολιτικά χώρα της ευρωζώνης) και στην Ελλάδα (επειδή βρίσκεται στη δυσχερέστερη θέση από όλες τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες).
«Η Γαλλία πρέπει να περιορίσει τις δημόσιες δαπάνες και να απελευθερώσει την αγορά εργασίας της. Η Γερμανία πρέπει να ρισκάρει περισσότερο για να στηρίξει το ευρώ, πρέπει να εισάγει περισσότερα προϊόντα από τους γείτονές τους και να εξαγάγει λιγότερα προς αυτούς. Και η Ελλάδα πρέπει να μετασχηματιστεί σε ένα έθνος φορολογουμένων με καθαρούς και διαφανείς πολιτικούς θεσμούς», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι Συντάκτες του πρακτορείου. Αλλά προσθέτουν ότι «για να πείσουν οι πολιτικοί τους ψηφοφόρους τους για την ανάγκη να γίνουν οι αλλαγές αυτές, θα πρέπει να επιδείξουν ισχυρό φρόνημα ηγέτη».
Πηγή "news.in.gr"
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου