Τι είπαμε ότι περιμένουμε;

Α, μάλιστα! Να ξαναγίνουν εκλογές. Ως τότε τα χαράτσια θα συνεχίζονται, οι απολύσεις θα πέφτουν σαν το χαλάζι και οι ατομικές συμβάσεις για ωράριο εργασίας από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου θα υπογράφονται υπό την απειλή της ανεργίας.

Και μετά τις εκλογές, τι; Ποιο θαύμα θα μας περιμένει; Τι θ’ αλλάξει ξαφνικά; Ίσως ένα ξαναφουλάρισμα υπομονής. Που θα μας οδηγήσει και πάλι στην προσπάθεια κατανόησης της αναγκαιότητας των μέτρων.

Ναι, ξέρω. Το άκουσα κι εγώ. Αυτή τη φορά υπάρχει ο Τσίπρας. Μια ακόμη μεταφυσική προσέγγιση των εκλογών. Ο Μεσσιανισμός του Κωνσταντίνου Καραμανλή και κατόπιν του Ανδρέα Παπανδρέου επανέρχεται πιο νέος από ποτέ.

Αυτή η λύση, βέβαια, θα προκύψει στην περίπτωση που το εκλογικό κοινό δε θα φοβηθεί τη σκιά του. Συνήθως, πάντως, τη φοβάται και οδηγούμαστε σε πιο ώριμες ηλικιακά επιλογές. Όπως αυτή του Σαμαρά.

Ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτόν τον ανεκδιήγητο τύπο, ο οποίος κατάφερε ως αντιπολίτευση να μειώσει τα ποσοστά του κόμματός του. Αλλά, από τη στιγμή που το εκλογικό κοινό είχε πιστέψει τον ΓΑΠ, γιατί να αποτελεί έκπληξη η ψήφος στον Σαμαρά; Όμως έτσι κάνουμε.

Με το να πιστεύουμε στους άλλους, ξεχάσαμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Τον αγνοούμε. Ακόμη και εξαθλιωμένο και πεινασμένο, τον αγνοούμε. Όσο μας υποτάσσουν, τόσο σκύβουμε το κεφάλι στους σωτήρες.

Ο Τσίπρας προβάλει πλέον ως ευρωπαϊκή σωτηρία. Ο άνθρωπος που θα σώσει την ευρωπαϊκή αριστερά. Τους λαούς! Μάλλον, το πιο σωστό είναι ότι τον προβάλλουν κι όχι ότι προβάλει. Γιατί το κάνουν; Δεν ξέρω. Πάντως θα έχουν τους λόγους τους όσοι το κάνουν.

Δεν πιστεύω πάντως ότι αγνοούν βασικά προβλήματα που θα προκύψουν από μία πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Και δε μπορώ να πιστέψω ότι θα σώσει την ευρωπαϊκή αριστερά ένα κόμμα που στις τάξεις του περιλαμβάνει Μαοϊκούς και Τροτσκιστές.

Τι νέο κομίζει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ; Μια πολυσυλλεκτικότητα (sic) η οποία στην πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Από πού κι ως πού είναι κάτι φρέσκο ο ΣΥΡΙΖΑ; Οι φαν του Μεγάλου Τιμονιέρη έχουν πολύ περισσότερα ένσημα στην πολιτική ζωή του τόπου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας χρησιμοποιήσω λοιπόν κι εγώ το κλισέ ότι με παλιά υλικά δε χτίζεις τίποτε καινούριο.

Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ο Συνασπισμός και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν τις διαφωνίες τους κάτω από το χαλί, είναι ενδεικτικό της επιλογής να μετατραπεί σε αυτοσκοπό η νίκη στις εκλογές. Αυτό δηλαδή που πάντα η Αριστερά κατηγορούσε ως συστημικό και καθεστωτική πρακτική. Προφανώς, αλλάζουν οι καιροί.

Κι από την άλλη, το έκτρωμα της ΝΔ που ζήλεψε τις «χάρες» του ΣΥΡΙΖΑ κι έχει μετατραπεί σε ένα μπουρδέλο με κάθε πουτανιάς πουτάνα. Από νεοφιλελεύθερους μέχρι υμνητές των ναζί μάζεψε ο Αντώνης Σαμαράς για να κάνει τη δική του Μεγάλη Πορεία προς την εξουσία.

Αυτά τα δύο κόμματα θα κονταροχτυπηθούν την Κυριακή των εκλογών. Αν κερδίσει ο Σαμαράς ξέρουμε τη συνέχεια. Η μνημονιακή του πολιτική θα σκληρύνει ακόμη περισσότερο επειδή θα έχει στα χέρια του τη «νωπή λαϊκή εντολή».

Αν κερδίσει ο Τσίπρας… δεν ξέρω τη συνέχεια. Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν την ξέρω εγώ, αλλά ότι φοβάμαι πως δεν την ξέρει ούτε ο Τσίπρας. Για την ώρα, πορεύεται με τη λογική «ας κερδίσουμε τις εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουμε με τους σκληροπυρηνικούς που θα εκλεγούν βουλευτές».

Παρά ταύτα αν ψήφιζα θα το «έριχνα» κι εγώ στο ΣΥΡΙΖΑ. Μου είναι λιγότερο απεχθής από τη δεξιίλα. Όμως θέση μου είναι ότι με τις εκλογές δε μπορεί ν’ αλλάξει αυτό το σύστημα που μας έχει καταδικάσει στην εξαθλίωση.

Οι αλλαγές γίνονται στο δρόμο. Οι εκλογές – ειδικά με τα εκλογικά συστήματα που πραγματοποιούνται – δεν είναι μάχη που μπορεί να φέρει ουσιαστικές ανατροπές. Το να διαφωνήσουν αύριο 15- 20 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και να λέει ο Τσίπρας ότι θα πρέπει να παραιτηθούν από τις βουλευτικές τους θέσεις για να τις καλύψουν εκείνοι που στηρίζουν τις «προεκλογικές δεσμεύσεις» δε μου λέει κάτι.

Ούτε αν μπουρδελιαστούν στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ οι της Λαϊκής Δεξιάς με τους νεοφιλελεύθερους με ενδιαφέρει. Αυτό είναι απλώς θέαμα. Το βαρέθηκα. Ούτε καν τον απλό άρτο δε διεκδικώ.

Την αξιοπρέπειά μου απαιτώ και κανένα κόμμα δε μπορεί να μου την υποσχεθεί. Το αντίθετο, όλα μου ζητούν να τους την παραχωρήσω εν λευκώ μαζί με την ψήφο μου κι ύστερα… θα δούμε. Βαρέθηκα να μου χαϊδεύουν τ’ αυτιά.
Πηγή "Καρτέσιος"

Posted in: Απόψεις