Βαγγέλης Μακρής
Ένα κείμενο με αφορμή την τελευταία δήλωση του κυρίου Άδωνι Γεωργιάδη
Πριν αρκετά χρόνια στο τραπέζι της παρηγοριάς, μετά από μια κηδεία, είχα καθίσει δίπλα σε ένα βουλευτή της περιοχής. Η προεκλογική περίοδος ξεκινούσε σε λίγες μέρες και ο βουλευτής δεν έχανε γάμο για γάμο και κηδεία για κηδεία. Έτσι λοιπόν εμφανίστηκε και εδώ. Οι άνθρωποι που είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι του νεκρού για λίγα λεπτά είχαν ξεχάσει το πένθος τους. Όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλια του βουλευτή. Όχι ότι έλεγε κάτι σημαντικό. Αλλά το ταλέντο που είχε να μην λέει τίποτα αλλά να μοιάζει σαν να λέει τα σημαντικότερα πράγματα του κόσμου θα έπρεπε να του αναγνωριστεί.
Κάποια στιγμή ο βουλευτής ξεκίνησε να μας μιλάει για το «βαρύ» πρόγραμμα των τελευταίων ημερών και το πόσο δύσκολο ήταν να οργώνει τον νομό για τις ομιλίες του, πόσο κόπο έχει αυτή η δουλειά, πόσο αγώνα είχε κάνει για την βελτίωση του οδικού δικτύου του νομού (σ.σ οι λακκούβες παραμένουν στην θέση τους από τότε που πήγαινα δημοτικό), για τους λόγους που είχε βγάλει στην βουλή για τα προβλήματα του νομού μας, με λίγα λόγια: «Πλιζ θέλω τα ψηφάκια σας για ακόμα μια φορά».
Κάποια στιγμή κατέληξε: «Φανταστείτε ότι δεν προλαβαίνω να ξυριστώ. Ξυρίζομαι μέσα στο αυτοκίνητο. Είναι η χειρότερη περίοδος για εμάς». Όσοι βρισκόντουσαν καθισμένοι στο τραπέζι άνοιξαν το στόμα εξαιτίας του πόσο δύσκολα περνούσε ο βουλευτής αυτό τον καιρό, μέσα στην φούρια του να ξαναβγεί. Ήθελα να του φέρω την ψαρόσουπα στο κεφάλι.
Την θυμήθηκα αυτή την ιστορία χθες, βλέποντας τις δηλώσεις του κυρίου Γεωργιάδη. Θεωρεί ότι είναι κάτι ξεχωριστό αυτός και οι υπόλοιποι 299 ώστε δεν είναι δυνατόν να μετακινούνται με λεωφορεία. «Είναι ξεφτίλα»όπως είπε χαρακτηριστικά. Τα λεωφορεία λοιπόν είναι για όλους τους άλλους, το λαουτζίκο και τους μετανάστες που «έχουν μαυρίσει τον τόπο» όπως έλεγε ο Πατέρας της εκκλησίας.
Ένας βουλευτής δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο. Είναι σταρ. Κάτι σαν την Madonna που μπήκε μετά από 20 χρόνια στο μετρό για να γυρίσει βίντεο-κλιπ (σ.σ ατυχέστατη βέβαια η σύγκριση της τελευταίας με τους έλληνες βουλευτές γιατί αυτή τουλάχιστον έχει δουλέψει στην ζωή της. Δεν μου έρχεται όμως άλλο σελέμπριτι ικανό να συγκριθεί μαζί τους)
Η Ελλάδα του τότε βουλευτή που καθόταν στο τραπέζι της παρηγοριάς με την Ελλάδα που έβγαλε βουλευτή τον Γεωργιάδη δεν έχει βέβαια καμία σχέση. Όχι σε τραπέζι κηδείας δεν καλούν τους βουλευτές αλλά δεν θέλουν να τους δουν στα μάτια τους. Αν και τους ψήφισαν.
Η εικόνα όμως που έχουν οι βουλευτές για τους εαυτούς τους παρόλο το κράξιμο που έχουν φάει παραμένει η ίδια: «Είμαστε κάτι σημαντικό. Κάτι σπουδαίο. Άκου με λεωφορείο!»
Οι περισσότεροι όμως σήμερα δεν είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να βγάζουν την εικόνα της μεγαλομανίας τους σε δημόσια θέα. Μαζεύτηκαν. Ο κύριος Γεωργιάδης είναι μια ειδική περίπτωση. Δεν έχει ακόμα προσαρμοστεί στις συνθήκες «Α Εθνικής». Ο άνθρωπος βρέθηκε κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα από το κόμμα του Καρατζαφέρη και τις τηλεπωλήσεις βιβλίων («ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ η προσφορά. ΕΧΕΙ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ») στο κόμμα που μας κυβερνά. Ακόμα δεν έχει μάθει το ρολάκι του καλά. Είναι τόσο χαλαρός με την κάμερα που αφήνει την πραγματική εικόνα που έχει για τον εαυτό του να βγαίνει προς τα έξω.
Αυτά συμβαίνουν όταν περνάς από την «Β Εθνική» στην Α (σ.σ αν και όλοι ερασιτέχνες είναι) μέσα σε μια νύχτα. Θα κάνεις και κανένα φαουλ. Όμως είναι σίγουρο ότι ο κύριος Γεωργιάδης «θα βρει τον εαυτό του» στην πορεία και θα μάθει καλά το παιχνίδι σε αυτό το στημένο πρωτάθλημα ερασιτεχνών.
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου