Οι άνθρωποι περιμένουν θαύματα. Τα πειραματόζωα δεν περιμένουν τίποτα. Ανήκουν στα κλουβιά τους. Τρώνε ότι τους δίνουν. Καταπίνουν όποια ουσία τους περνάνε. Δοκιμάζονται οι αντοχές τους και καταγράφονται στα αρχεία τους. Τραβάνε το καλώδιο οπότε κρίνουν απαραίτητο και τα σκοτώνουν.
Παράδειγμα πειράματος θέλετε? Να σας πω ένα από τα εκατοντάδες που συμβαίνουν τώρα. Οχι αύριο. Οχι κάποτε. Τώρα.
Πειραματόζωο? Ο πατέρας μου.Κι ο πατέρας κι ή η μάνα πολλών άλλων.
Φάρμακο? Το σοβαρότερο. Το διουρητικό τους. Το αλλάζεις έτσι στη ψύχρα με ένα κωλογένοσημο και περιμένεις να δεις. Θα τη βγάλει καθαρή ο "και δεν πεθαίνουν"?
Αποτέλεσμα ? Δύσπνοια σοβαρή, επιδείνωση της κατάστασης, ο γεροντάκος φωνάζει δεν μου κάνει τίποτα αυτό το φάρμακο παιδάκι μου, δεν μπορώ να ανασαίνω. Με σκοτώνουν.....
Κι εγώ τρέχω σήμερα να βρω το κανονικό. Να αγοράσω (και δε πα να γ@μηθεί η συνταγή ) και δεν το βρίσκω φυσικά αλλά κάπου θα υπάρχει δε μπορεί γιατί μερικοί πατεράδες (οι δικοί τους μάλλον) γενόσημα δε θα παίρνουν άρα θα υπάρχει.
Αν προλάβουμε φυσικά, γιατί δεν περιμένει η αρρώστια τις αλχημείες των τσαρλατάνων. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε εκατοντάδες σπίτια. Πόσοι άνθρωποι έχουν αλλοιώσει τις θεραπείες ή έχουν χάσει τη δυνατότητα να τις έχουν. Πόσα παιδιά, νέοι, γέροι, χρόνια πάσχοντες, άνθρωποι που κουβαλάνε το σταυρό τους, βρίσκονται σε απόγνωση και με τη σφραγίδα των γιατρών τους....
Το έγραψα ξανά και ξανά και δεν θα σταματήσω. Οι εγκληματικές αποφάσεις στο τομέα της υγείας είναι η πρώτη σκάλα εξόντωσης. Η άμεση εξολόθρευση του πλέον αδύναμου μέρους του πληθυσμού. Και δεν αντέχει κανείς πλέον να τους βλέπει να δίνουν συγχαρητήρια στους εαυτούς τους. Να χαριεντίζονται. Να λένε συνέχεια πως μας σώνουν. Χτυπάει μέσα στο μυαλό σαν σφυρί αυτή η διάσωση.
Κι αν πιάσει κι ο χειμώνας κάντε μια πρόσθεση. Σκεφτείτε να είσαι άρρωστος με σταματημένη τη θεραπεία, να κρυώνεις, να μην έχεις λεφτά ούτε και τα παιδιά σου να σε βοηθήσουν. Να μην έχεις εσύ να βοηθήσεις τα παιδιά σου. Να αρρωστήσεις, να κρυώνεις, να πεινάς και να σου λένε πως σε έσωσαν.
Η δικιά μας μέρα καταστροφής δεν περιμένει την 21 Δεκέμβρη έχει ξεκινήσει ήδη πριν 3 χρόνια. Αλλά δυστυχώς είναι πολλοί που ακόμα κρατιούνται. Κάτω από τα όρια της φτώχειας είναι 1 στους τρεις λένε οι στατιστικές. 3 εκατομμύρια ψυχές χτυπιούνται αλύπητα, αλλά υπάρχουν οι 2 στους 3 που δεν τους βλέπουν ή που και να τους βλέπουν κοιτάνε να σώσουν το δικό τους το τομάρι. 3 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζονται σαν παράπλευρες απώλειες αυτή τη στιγμή και τα υπόλοιπα 7 είναι πολλά για να ρίξουν μια ματιά στις σωρούς που έχουν δημιουργηθεί των δυστυχισμένων. Νοιώθουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή οι 2 στους 3 ακόμα ή το παλεύουν.
Εκείνο το 1 στα 3 μοιάζει λίγο μάλλον... Γιατί όλα είναι νούμερα μια και νούμερα σχεδιάζουν τη ζωή μας.
Δεν είναι νούμερα αλήτες! Είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που πεθαίνουν αβοήθητοι. Άνθρωποι που κρυώνουν. Άνθρωποι που πεινάνε. Άνθρωποι που τρελαίνονται και πηδάνε από τα μπαλκόνια. Παιδιά που μεγαλώνουν στον εφιάλτη. Ηλικιωμένοι που νοιώθουν σκουπίδια για πέταμα.
Να χέσω τα νούμερά σας, τις στατιστικές σας, τα παλιόχαρτα, την απανθρωπιά σας. Υπάρχει ένα όριο σε όλα. Ενα λεπτό σημείο που όταν το ξεπεράσεις δεν υπάρχει γυρισμός. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είναι πέρα από αυτό το όριο πια. Εχουμε μπει στην αρένα και παλεύουμε χωρίς όπλα. Για να ζήσουμε. Οπως όπως. Το όπως όπως όμως δεν είναι κράτος. Είναι παράνομη υπόγα στοιχημάτων. Με στημένους αγώνες και πάλη χωρίς κανόνες.
Εκεί πάνω φτιάχνετε λέσχες του ευρώ, του δολλαρίου του όποιου παλιόχαρτου έχετε σαν Θεό. Κι εδώ κάτω στήνοναι οι λέσχες του καυγά. Κι αναρωτιόμαστε ακόμα αν ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση...
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε.
Πηγή "Ιστορίες συνωμοσίας"
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου