Μερικές ρουφηξιές από ναργιλέ, ένα ποτήρι κρασί, καλή παρέα και άνετα ρούχα στο σπίτι μπορούν να σε οδηγήσουν στον υπολογιστή για να γράψεις. Φώτα σβηστά και ένα τσιγάρο στο χέρι μου, που σε λίγο θα κάνει παρέα με τα υπόλοιπα αποτσίγαρα στο τασάκι. Είναι αστείο, το πως ένα τηλεφώνημα μιας φίλης από την πόλη που σπούδαζες, σου ξύπνησε τόσες αναμνήσεις.
"Ξύπνησε" ... "αναμνήσεις" ... Ας μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου
σκέφτηκα. Δεν χρειαζόταν τίποτα να ξυπνήσει… ούτε οι αναμνήσεις ήταν
γενικές… Μία συγκεκριμένη ανάμνηση που τρώει τα τελευταία χρόνια σα
σαράκι την καθημερινότητά μου. Και περιλαμβάνει ένα μόνο άνθρωπο. Έναν
άνθρωπο που ποτέ δε κατάφερα να έχω στη ζωή μου.
Δεν το έχω πει σε κανένα, αλλά έχω τη μοναδική ικανότητα να ακούω ομιλίες, οι οποίες είχανε διαδραματιστεί στο παρελθόν. Συνήθως ακούω "φράσεις-φαντάσματα" οι οποίες ειπώθηκαν στο παρελθόν. Μερικές ώρες ή μέρες πριν, ίσως μήνες ή χρόνια. Συνήθως χρόνια. Όπως συμβαίνει και τώρα. "Ώρες ώρες σκέφτομαι πως μερικά λόγια είναι σαν φαντάσματα. Στοιχειώνουν ένα μέρος, μια εποχή, μια ηλικία, και μένουν πάντα εκεί." Πάντα? Μια τόσο μικρή και συγχρόνως τόσο μεγάλη λέξη. Πάντα λοιπόν. Τα πλήκτρα του υπολογιστή γράφουν με τρομακτική σιγουριά αυτή τη λέξη. Σταματάω να γράφω. Ο κέρσορας του υπολογιστή περιμένει ανυπόμονα για την επόμενη φράση. Και το πιο τρομακτικό; Ακόμη δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι πάνω σε αυτό.
Μια φίλη γύρισε και μου είπε την εξής φράση "δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι φυσιολογικό μετά από τόσα χρόνια!" Πράγματι, δεν είναι. Αλλά "δε μπορώ να προχωρήσω! Δε μπορώ" . Κάθε φορά η ίδια συζήτηση... το ίδιο ντροπιαστικό μεθύσι, τα ίδια κλάματα πόνου. Ζω κουβαλώντας το απωθημένο μου. Έτσι τουλάχιστον ονόμασα την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τα τελευταία χρόνια.
Το απωθημένο είναι φοβερό πράγμα. Δεν το αντέχεις, ούτε το ανέχεσαι. Θέλεις να το διώξεις αλλά τελικά γυρνάς εκεί. Είναι ύπουλο. Εκεί που νομίζεις πως έχεις ηρεμήσει, έρχεται με περισσότερη ορμή για να σε πνίξει πάλι στις ανούσιες σκέψεις. Πάντα σε περιμένει να το συνεχίσεις και να αφήσεις κάτι άλλο μισό. Αφήνει ερωτηματικά στη ψυχή, που μπορεί να σε βασανίζουν αλλά το χειρότερο είναι πως σε πονάνε. Προσωπικά για μένα, απωθημένο είναι κάτι που δε γεννήθηκε ποτέ. Και δεν μπορείς να καταλάβεις τι προκάλεσε την αποτυχία, τη χαμένη αυτή κατάσταση και φοβάμαι πως θα συνεχίσει να με κυνηγάει. Το φοβάμαι πολύ. Ξέρω πως δε πρέπει να το υποτιμάω αλλά είναι αρχή μου να πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Υπάρχει κάποιος λόγος πίσω από κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας. Συνεπώς, για κάποιον λόγο υπάρχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος στη ζωή μου ως απωθημένο, απλώς δε μπορώ να ανακαλύψω το γιατί. Μια συζήτηση ωρών που δε βγάζει πουθενά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προχωρήσω. "Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις" η απάντηση μου κάθε φορά που ακούω αυτή τη συμβουλή. Και όμως δε γίνεται διαφορετικά. Θα συνεχίσω με τη σκέψη πως απλώς μια μέρα θα ξυπνήσω και όλο αυτό θα αποτελεί μια άσχημη ανάμνηση. Εξάλλου, όπως αναφέρει και ο Einstein "Τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν στο ίδιο επίπεδο σκέψης που βρισκόμασταν όταν τα δημιουργήσαμε". Και το συγκεκριμένο δεν είναι καν πρόβλημα, μην γινόμαστε αχάριστοι.
Η ώρα πέρασε και αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα. Καθησυχάζοντας τον εαυτό μου για ακόμη μια φορά, αφήνω τις σκέψεις μου σε αυτό το άρθρο, ευχόμενη να είναι και οι τελευταίες που θα κάνω για το θέμα. Και ας αρχίσουμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας. Όταν τους χάσουμε ίσως να είναι αργά. Εμείς φταίμε για ό,τι παθαίνουμε. Καληνύχτα...
Πηγή "artcoremag"
Δεν το έχω πει σε κανένα, αλλά έχω τη μοναδική ικανότητα να ακούω ομιλίες, οι οποίες είχανε διαδραματιστεί στο παρελθόν. Συνήθως ακούω "φράσεις-φαντάσματα" οι οποίες ειπώθηκαν στο παρελθόν. Μερικές ώρες ή μέρες πριν, ίσως μήνες ή χρόνια. Συνήθως χρόνια. Όπως συμβαίνει και τώρα. "Ώρες ώρες σκέφτομαι πως μερικά λόγια είναι σαν φαντάσματα. Στοιχειώνουν ένα μέρος, μια εποχή, μια ηλικία, και μένουν πάντα εκεί." Πάντα? Μια τόσο μικρή και συγχρόνως τόσο μεγάλη λέξη. Πάντα λοιπόν. Τα πλήκτρα του υπολογιστή γράφουν με τρομακτική σιγουριά αυτή τη λέξη. Σταματάω να γράφω. Ο κέρσορας του υπολογιστή περιμένει ανυπόμονα για την επόμενη φράση. Και το πιο τρομακτικό; Ακόμη δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι πάνω σε αυτό.
Μια φίλη γύρισε και μου είπε την εξής φράση "δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι φυσιολογικό μετά από τόσα χρόνια!" Πράγματι, δεν είναι. Αλλά "δε μπορώ να προχωρήσω! Δε μπορώ" . Κάθε φορά η ίδια συζήτηση... το ίδιο ντροπιαστικό μεθύσι, τα ίδια κλάματα πόνου. Ζω κουβαλώντας το απωθημένο μου. Έτσι τουλάχιστον ονόμασα την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τα τελευταία χρόνια.
Το απωθημένο είναι φοβερό πράγμα. Δεν το αντέχεις, ούτε το ανέχεσαι. Θέλεις να το διώξεις αλλά τελικά γυρνάς εκεί. Είναι ύπουλο. Εκεί που νομίζεις πως έχεις ηρεμήσει, έρχεται με περισσότερη ορμή για να σε πνίξει πάλι στις ανούσιες σκέψεις. Πάντα σε περιμένει να το συνεχίσεις και να αφήσεις κάτι άλλο μισό. Αφήνει ερωτηματικά στη ψυχή, που μπορεί να σε βασανίζουν αλλά το χειρότερο είναι πως σε πονάνε. Προσωπικά για μένα, απωθημένο είναι κάτι που δε γεννήθηκε ποτέ. Και δεν μπορείς να καταλάβεις τι προκάλεσε την αποτυχία, τη χαμένη αυτή κατάσταση και φοβάμαι πως θα συνεχίσει να με κυνηγάει. Το φοβάμαι πολύ. Ξέρω πως δε πρέπει να το υποτιμάω αλλά είναι αρχή μου να πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Υπάρχει κάποιος λόγος πίσω από κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας. Συνεπώς, για κάποιον λόγο υπάρχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος στη ζωή μου ως απωθημένο, απλώς δε μπορώ να ανακαλύψω το γιατί. Μια συζήτηση ωρών που δε βγάζει πουθενά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προχωρήσω. "Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις" η απάντηση μου κάθε φορά που ακούω αυτή τη συμβουλή. Και όμως δε γίνεται διαφορετικά. Θα συνεχίσω με τη σκέψη πως απλώς μια μέρα θα ξυπνήσω και όλο αυτό θα αποτελεί μια άσχημη ανάμνηση. Εξάλλου, όπως αναφέρει και ο Einstein "Τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν στο ίδιο επίπεδο σκέψης που βρισκόμασταν όταν τα δημιουργήσαμε". Και το συγκεκριμένο δεν είναι καν πρόβλημα, μην γινόμαστε αχάριστοι.
Η ώρα πέρασε και αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα. Καθησυχάζοντας τον εαυτό μου για ακόμη μια φορά, αφήνω τις σκέψεις μου σε αυτό το άρθρο, ευχόμενη να είναι και οι τελευταίες που θα κάνω για το θέμα. Και ας αρχίσουμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας. Όταν τους χάσουμε ίσως να είναι αργά. Εμείς φταίμε για ό,τι παθαίνουμε. Καληνύχτα...
Πηγή "artcoremag"
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου