Η γοητεία της σεμνότητας

Τάκης Καραγιάννης

Ένα χρόνος πριν. Ένας χρόνος και ένα 24ωρο, για την ακρίβεια. Κοιτάζω το περυσινό κείμενο για την κατάκτηση της κορυφής της μπασκετικής Ευρώπης από τον Ολυμπιακό και βλέπω σχεδόν τα ίδια πρόσωπα. Διαβάζω το κομμάτι κι όμως υπάρχουν διαφορές. Ο θρίαμβος ο ίδιος, αλλά ένα πρόσωπο τον κάνει διαφορετικό. Του δίνει άλλη αίγλη, συναισθηματική, και υπογράφει με μελάνι τεστοστερόνης τα χαρτάκια του κομφετί πάνω στο παρκέ. Είναι ο Γιώργος Μπαρτζώκας.

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία το μπάτζετ της περασμένης σεζόν με το φετινό. Ούτε το ηρωικό καλάθι του Γιώγου Πρίντεζη στον τελικό του 2012 ή το τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη -από το κέντρο, σχεδόν- χθες το βράδυ. Ούτε η κριτική που δέχθηκαν όλη τη σεζόν οι ερυθρόλευκοι, ούτε οι 100 πόντοι στη Ρεάλ. Αυτά είναι για ανάλυση στον καφέ, για κουβέντα που θα γίνει μια-δυο φορές τον χρόνο, πριν και μετά από μια μεγάλη διοργάνωση. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η γοητεία της σεμνότητας.

Υπάρχει μια ιερή στιγμή. Διαρκεί περίπου ένα δευτερόλεπτο. Κάτι λιγότερο, κάτι περισσότερο, δεν έχει σημασία, υπολογίστε το όσο κρατά ένα χαμόγελο. Είναι τα δέκατα που μεσολαβούν από τη στιγμή που θα στρέψει το βλέμμα προς τον φωτισμένο από τα πυροτεχνήματα ουρανό. Θα κρατά το σακάκι του αγκαλιά, θα δει όλο τον κόσμο αγκαλιά να χαίρεται και να πανηγυρίζει και θα χαμογελάσει με νόημα. Θα γυρίσει την πλάτη και θα φύγει, κι ας ξέρει ότι είναι ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας. Μακριά από όλους, με μια βαθιά ανάσα για παρέα. Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου την απόλυτη ευτυχία.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας το έκανε χθες. Από όλες τις στιγμές του τελικού, από την ιστορία που έγραψε ο ίδιος όντας ο πρώτος Έλληνας προπονητής που τα καταφέρνει, από την εποχή που άφησαν οι Πειραιώτες με τις δύο συνεχόμενες κατακτήσεις, από τη δικαίωση που νιώθουν οι ιδιοκτήτες της ομάδας, από την έκσταση των φοιτητών στο Λονδίνο, επιλέγω να κρατήσω μια στιγμή: Κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης φωτογραφίας με το τρόπαιο, ήταν εκεί κάθε καρυδιάς καρύδι. Από τον κόσμο που μπήκε μέσα, μέχρι τους παίκτες. Έλειπε ένας.

Ο Μπαρτζώκας. Ήταν πιο πίσω και τους κοιτούσε όλους. Χαμογελούσε. Αργότερα ήρθαν οι δηλώσεις του. Τα έριξε όλα στην τύχη. «Είμαι τυχερός που βρέθηκα στην κατάλληλη ομάδα, την κατάλληλη στιγμή». Δεν είναι τυχερός. Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος είναι.

Πηγή "protagon"

Posted in: Αθλητισμός,Αρθρογραφία