Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Σιωπή! Η έκφραση γνώμης απειλεί την επιβίωση της χώρας. Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο χθες το βράδυ (18.9.2011): «Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο καθένας που λέει τοοτιδήποτε – πολιτικός, δημοσιογράφος, αναλυτής, επιχειρηματίας, ακαδημαϊκός – πρέπει να έχει συνείδηση ότι αυτά που λέει μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα κατά της χώρας».
«Αυτό που αμφισβητείται διεθνώς, αυτό που είναι πια ένα στερεότυπο αρνητικό για την Ελλάδα, είναι η ικανότητα όχι της κυβέρνησης, αλλά η ικανότητα της χώρας. Αμφισβητείται ακόμα περισσότερο, εάν η Ελλάδα ως χώρα, ως κοινωνία, ως έθνος, έχει την πραγματική βούληση να κάνει όλα όσα πρέπει προκειμένου να βγει οριστικά από την κρίση και να ανακτήσει τη θέση που της αναλογεί στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά, την ανταγωνιστική θέση.
Και αυτό το στερεότυπο τροφοδοτείται δυστυχώς από πολλούς παράγοντες που αρθρώνουν με ευκολία και προχειρότητα δημόσιο λόγο, δημόσιο λόγο που υπονομεύει την αξιοπιστία της χώρας, που χρησιμοποιείται αμέσως ως επιχείρημα στους διεθνείς κύκλους, προκειμένου να πληγεί η εικόνα της χώρας και να αμφισβητηθεί η αποφασιστικότητά της και η ικανότητά της να προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματος και, στο μέρος που την αφορά, στην εφαρμογή των αποφάσεων της Ευρωζώνης, των αποφάσεων του Ιουλίου.
(...) Κάθε τι που λέγεται, που είναι ανεύθυνο, ατεκμηρίωτο και που μπορεί να οδηγήσει σε πολύ μεγάλους κινδύνους τη χώρα, έχει οικονομικές συνέπειες για τον κρατικό προϋπολογισμό και για το εισόδημα και τηνπεριουσία κάθε πολίτη, κάθε επιχείρησης, κάθε νοικοκυριού».
Κάθε έκφραση γνώμης, λοιπόν, κάθε αμφισβήτηση της πολιτικής των κυρίων Παπανδρέου και Βενιζέλουαπειλεί «τη χώρα», «τον κρατικό προϋπολογισμό και για το εισόδημα και την περιουσία κάθε πολίτη, κάθε επιχείρησης, κάθε νοικοκυριού». Συνεπώς η ελεύθερη έκφραση γνώμης δεν μπορεί να συνεχιστεί.
● Τι κι αν έχουν καταστρέψει την οικονομία;
● Τι κι αν έχουν διπλασιάσει τους ανέργους μέσα σε έναν χρόνο και κάτι;
● Τι κι αν έχουν βυθίσει στην απόγνωση εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες μαζί με τους εργαζομένους τους;
● Τι κι αν έχουν οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της επίσημης πτώχευσης ενώ οι πανηγυρισμοί τους για τη σωτηρία της χώρας είναι αμέτρητοι;
● Τι κι αν διαλύουν εκ θεμελίων υγεία, παιδεία, ασφάλιση και κοινωνικό κράτος;
● Τι κι αν έχουν αποφασίσει την πλήρη εξαφάνιση ολόκληρου πλέον του κράτους στο όνομα πότε της διαφθοράς, πότε των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» και πότε της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων;
● Τι κι αν έχουν αποτύχει παταγωδώς στην επίτευξη έστω και ενός δημοσιονομικού στόχου από την αρχή της θητείας τους;
● Τι κι αν έχουν εκτροχιάσει το χρέος σε επίπεδα πολύ υψηλότερα απ’ αυτά που υπολόγιζαν μαζί με την τρόικα όταν μας φορούσαν καπέλο το «μνημόνιο»;
● Τι κι αν έχουν αποτύχει να βρουν τη φοροδιαφυγή και, κατά συνέπεια, έχουν επιβάλει έξι - εφτά φορές φόρους στα ακίνητα;
● Τι κι αν φορολογούν με έκτακτες εισφορές τους περυσινούς εργαζόμενους και φετινούς άνεργους;
● Τι κι αν έχουν βγάλει στο σφυρί, ακόμη και χωρίς κανένα δημοσιονομικό όφελος, ολόκληρη την εθνική περιουσία;
● Τι κι αν οι δανειστές και επιτηρητές – της τρόικας και της ευρωζώνης – τους αποκαλούν συνεχώςανίκανους και ψεύτες;
● Τι κι αν έχουν δεσμεύσει τη χώρα με την επαχθέστερη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε ποτέ χώρα;
● Τι κι αν έχουν καταργήσει πρακτικά το κοινοβούλιο περνώντας «νόμο περί κύρωσης της δανειακής σύμβασης» την ώρα που το πλήρες κείμενο της δανειακής – μαζί με όλες τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν – παραμένει επτασφράγιστο μυστικό στα δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου;
● Τι κι αν ετοιμάζουν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες γερμανικού κυρίως ενδιαφέροντος, με μηδαμινούς μισθούς, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα και με μηδαμινές χωρίς φορολογικές υποχρεώσεις για τους επενδυτές;
● Τι κι αν μετατρέπουν το σύνολο των ελευθέρων επαγγελματιών και των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε εξαθλιωμένους ανέργους, έτοιμους να τεθούν στη διάθεση των «επενδυτών» του... «Σχεδίου Μάρσαλ» στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες;
● Τι κι αν διαλύουν ολόκληρη τη χώρα παραδίδοντας την περιουσία και τους ανθρώπους της έρμαιο στις διαθέσεις δανειστών, επιτηρητών και «επενδυτών», οι οποίοι κατά σύμπτωση είναι οι ίδιοι και με τις τρεις ιδιότητες;
● Τι κι αν όλα αυτά συμβαίνουν με μια κυβέρνηση η οποία, κατά μεγάλο μέρος της σύνθεσής της, αποτελείται από πολιτικούς που για πολλά χρόνια έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα;
● Τι κι αν όλοι μαζί ανήκουν στο κόμμα που μεταπολιτευτικά όχι μόνο κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια τη χώρα, αλλά κυρίως αποτέλεσε και αποτελεί το επίκεντρο του πολιτικού συστήματος, αυτό που έχτισεαυτό το κράτος, αυτό που διαχειρίστηκε σχεδόν το σύνολο των κοινοτικών κονδυλίων, αυτό που έλαβε όλες τις στρατηγικές αποφάσεις οι οποίες καθόρισαν το νομικό, συνταγματικό, οικονομικό, αναπτυξιακό, ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Αυτές τις δεκαετίες που και οι ίδιοι ομολογούν ότι κατέστη η χώρα όμηρος των δανειστών – των... «δάνειων δυνάμεων», όπως με μια εννοιολογικά και πραγματολογικά ακατανόητη διατύπωση το περιγράφει κατ’ επανάληψη ο πρωθυπουργός.
Ολοκληρωτική και επικίνδυνη
Σύμφωνα με τον Βενιζέλο, λοιπόν, καμιά σημασία δεν έχουν όλα αυτά. Το πρόβλημα είναι – έστω και αν αδέξια αποδίδει την πολεμική ατάκα του στην τρόικα και το... Eurogroup:
● οι «εργαζόμενοι της ΔΕΗ που απειλούν να παρεμποδίσουν την έκδοση των λογαριασμών»,
● οι «πολιτικοί που ενθαρρύνουν ή ανέχονται ένα κίνημα αντίστασης του τύπου “δεν πληρώνω προκειμένουνα οδηγήσω τη χώρα σε χρεοκοπία”»,
● οι «δημοσιογράφοι που γίνονται κήρυκες της ανομίας με εντυπωσιακή επιπολαιότητα και ευκολία»,
● οι αναλυτές, επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, «που λένε το οτιδήποτε» το οποίο «μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα κατά της χώρας».
Διότι αυτοί θα είναι οι υπεύθυνοι αν το γελοίο χαράτσι στα ακίνητα «αποδώσει 20% λιγότερο ή 50% λιγότερο». Όχι η κυβέρνηση, η οποία οδήγησε τη χώρα σε ύφεση – μέχρι στιγμή και μόνο η... επίσημη – πάνω από 7,5%. Φανταστείτε να μην ήλεγχαν τόσο μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, να μην είχαν τη «διανόηση» σιωπηλή ή με το μέρος τους. Φανταστείτε να υπήρχε κάποιους είδους εκτεταμένη κριτική ουσίας, που να «επισημοποιεί» τη γενικευμένη λαϊκή κατακραυγή για την ανικανότητα και τα οικονομικά και πολιτικά εγκλήματά τους...
1. Δυστυχώς, κατά την αυτοκρατορική λογική Παπανδρέου και Βενιζέλου (ας μην ξεχνάμε ότι αυτές τις ολοκληρωτικού τύπου απόψεις πρώτος έχει εκφράσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός τον τελευταίο καιρό...), η χώρα ταυτίζεται με την κυβέρνηση. Οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει κριτική προς την κυβέρνηση αποτελεί έγκλημα κατά της χώρας.
2. Ευτυχώς, όμως, όσο κι αν πάντα υπάρχουν τρομοκρατημένοι, πρόθυμοι ή αφελείς για να αποδεχθούν αυτό το κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατικό σκεπτικό, αυτή τη βγαλμένη από τις πιο μαύρες σελίδες της πολιτικής προπαγάνδας επιχειρηματολογία, είναι αυταπόδεικτος ο παραλογισμός της.
Ωστόσο παραμένει πάντα επικίνδυνη διότι εκφέρεται την ώρα που κρίνεται το μέλλον της χώρας, την ώρα που καμιά βεβαιότητα δεν μας παρέχει αυτή η κυβέρνηση πως μπορεί – έστω καθ’ υπόθεσιν – να διαχειριστεί την κατάσταση πτώχευσης διασφαλίζοντας τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Ακόμη χειρότερα, όμως, εκφέρεται από μια κυβέρνηση δίχως κύρος ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό. Από μια κυβέρνηση που προσπαθεί αγωνιωδώς να πάρει μαζί της, στο πολιτικό έρεβος που την περιμένει, όσο περισσότερους μπορεί.
Ο Ηρόδοτος και το ψέμα
Ο Αλικαρνασσεύς ιστορικός και γεωγράφος της αρχαιότητας Ηρόδοτος αναφέρει (Ιστορία Α. 138 – απόσπασμα που περιέχεται στην Αρχαία Ιστορία της Α Γυμνασίου και τη διδάσκονται τα παιδιά μας):
«Στους Πέρσες είναι απαγορευμένο να μιλούν για πράγματα που δεν επιτρέπεται να κάνουν. Ως πιο αισχρό πράγμα θεωρούν το ψεύδος, κατόπιν το να οφείλει κανείς χρήματα. Και τούτο για πολλούς λόγους, προπάντων όμως, όπως λένε, για τον λόγο ότι όποιος χρωστάει χρήματα όλο και κάποιο ψέμα λέει»!
Περί ψεύδους λοιπόν: Οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού το πρώτο οκτάμηνο του 2011 (Ιανουαρίου - Αυγούστου) αυξήθηκαν κατά 8,1% ή 2,5 δισ. ευρώ συγκριτικά με τις δαπάνες το ίδιο διάστημα του 2010. Αυτό το ποσόν προσπαθούν να μαζέψουν με το χαράτσι στα ακίνητα. Τι όμως συνέβαλε κυρίως σε αυτή την αύξηση; Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών:
● στις αυξημένες δαπάνες για τόκους κατά 2,067 δισ. ευρώ,
● στις αυξημένες επιχορηγήσεις στα Ασφαλιστικά Ταμεία εξαιτίας της μείωσης των εσόδων τους από ασφαλιστικές εισφορές κατά 1,701 δισ. ευρώ,
● στον ΟΑΕΔ για την καταβολή επιδομάτων ανεργίας κατά 322 εκατ. ευρώ,
● στα νοσοκομεία κατά 853 εκατ. ευρώ (649 εκατ. ευρώ για την πληρωμή των προμηθειών του έτους 2011 και 204 εκατ. ευρώ για την καταβολή οφειλών από προμήθειες παρελθόντων ετών).
Απ’ όλα αυτά τα κονδύλια, μόνο 204 εκατ. ευρώ αφορούσαν παλαιότερες οφειλές. Όλα τα υπόλοιπα (κυρίως τα μεγάλα, όπως οι τόκοι των δανείων και οι επιχορηγήσεις σε ασφαλιστικά ταμεία και ΟΑΕΔ) είναι απτά αποτελέσματα της πολιτικής τους. Και τα στοιχεία δεν προέρχονται από την αντιπολίτευση, από δημοσιογράφους, αναλυτές ή... ακαδημαϊκούς. Αλλά από τις δικές τους ανακοινώσεις.
Όπως επίσης η κατεδάφιση της «λογικής» του Μεσοπρόθεσμου δεν προήλθε από κανέναν εκ των ανωτέρω, τους οποίους σκαιότατα καθυβρίζει και απειλεί ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αλλά από την Επιτροπή Προϋπολογισμού της Βουλής, την οποία ο ίδιος καθαίρεσε – αν και η κυβέρνησή του την είχε επιλέξει και προτείνει. Στο πνεύμα προφανώς της λογικής ότι ακόμη και η επιστημονική τεκμηρίωση είναι εχθρός της κυβέρνησης – και... κατά συνέπεια της χώρας!
Αντίστοιχα η αποκάλυψη ότι η Κομισιόν είχε τεχνητά διογκώσει το έλλειμμα του 2009 προκειμένου να δικαιολογηθεί η λήψη των μέτρων λιτότητας δεν προήλθε από τους ανωτέρω υβριζόμενους και απειλούμενους, αλλά από την ανεξάρτητη πλέον Ελληνική Στατιστική Αρχή, η οποία επίσης καρατομήθηκε πλην του προέδρου της.
1. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνο το έλλειμμα αποτέλεσε – υποτίθεται... – το κίνητρο του Γ. Παπανδρέου για να ζητήσει από τον Ντομινίκ Στρος Καν, τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, την προσφυγή της Ελλάδας στο Ταμείο. Ένα κατασκευασμένο έλλειμμα για μια προαποφασισμένη προσφυγή.
2. Ας μην ξεχνάμε ότι η απάντηση του Στρος - Καν, σύμφωνα με τον ίδιο, στο περίφημο κομμένο απόσπασμα από τη συνέντευξή του στο γαλλικό Canal Plus, ήταν πως οι Ευρωπαίοι δεν θα δεχτούν σε καμία περίπτωση τη μονομερή παρέμβαση του Ταμείου σε μία χώρα της Ευρωζώνης. Σύμφωνα πάντα με τον Στρος Καν, η ανταπάντηση του Παπανδρέου ήταν: «Μην ανησυχείς για την Ευρώπη, εγώ μπορώ να τους πείσω».
3. Ας μην ξεχνάμε ότι αμέσως μετά, στη Σύνοδο Κορυφής της 11ης Δεκεμβρίου 2009, ο Παπανδρέου έθεσε το θέμα στους Ευρωπαίους και εισέπραξε κατηγορηματική άρνηση.
4. Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη από νωρίτερα ο ίδιος και ο υπουργός του επί των Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, με τα spread στον... βυθό, δυσφημούσαν διεθνώς τη χώρα μιλώντας για «Τιτανικό» υποχρεώνοντας τους πάντες να συζητούν ανοιχτά το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών και να ζητούν διεθνή βοήθεια προς την Ελλάδα.
5. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου 2010 ο Παπανδρέου απείλησε (το περίφημο «πιστόλι πάνω στο τραπέζι»!) με προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ αν οι Ευρωπαίοι δεν αποφάσιζαν ένα «πακέτο στήριξης» προς την Ελλάδα.
Η συγκάλυψη δεν είναι αιώνια
Είναι, λοιπόν, προφανές γιατί μια κυβέρνηση που λειτούργησε με λογική «οικονομικού δολοφόνου»σήμερα απαιτεί τη σιωπή των πάντων. Μένει να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς σκοπεύουν να την επιβάλουν. Αν και ο Βενιζέλος, ο εμπνευστής του πιο εξοντωτικού πλαισίου για την ελευθερία του Τύπου, το οποίο έχει μετατρέψει τις αγωγές κατά ΜΜΕ και δημοσιογράφων σε καθημερινότητα, διευκολύνοντας και τη φίμωση και τον εκβιασμό τους, όλο και κάποια νέα ιδέα θα έχει να μας παρουσιάσει.
Μόνο που η συγκάλυψη σε καμιά περίπτωση δεν είναι αιώνια. Τα γεγονότα παραμένουν – και, ως επί το πλείστον, δεν τα δημιουργούν η αντιπολίτευση, οι δημοσιογράφοι, οι αναλυτές και οι... ακαδημαϊκοί.
Αντιθέτως τα αποκαλύπτουν τα πεπραγμένα τους, οι ανακοινώσεις τους, οι θεσμικοί παράγοντες και, ενίοτε, πρώην φίλοι και σύντροφοί τους στη μεγάλη υπόθεση του διεθνούς... σοσιαλισμού, όπως ο κ. Ντομινίκ Στρος Καν. Ο οποίος, πριν από τις αποκαλύψεις του, ήταν προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα αναζητηθεί, με οργανωμένο και θεσμικό τρόπο, η αλήθεια για όσα οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή.
Σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης ενημέρωσης άλλωστε το χθεσινό «διάβημα» Βενιζέλου καθίσταται απλώςγελοίο ως προς την προστασία της κυβέρνησης.
Παραμένει όμως επικίνδυνο ως προς την ολοκληρωτική λογική του. Κι αυτό ακριβώς καθιστά τη διερεύνηση της αλήθειας πρώτιστο καθήκον. Και των θεσμών, και των κομμάτων, και των υβριζόμενων και απειλούμενων «δημοσιογράφων, αναλυτών και ακαδημαϊκών», αλλά πρωτίστως του ελληνικού λαού.
Του μόνου ο οποίος μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά για να διαλευκανθούν τα σκοτεινά σημεία τουεφιάλτη που ο ίδιος βιώνει σήμερα. Ενός εφιάλτη που γίνεται όλο και χειρότερος...
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου