«Οι λαοί έχουν τους άρχοντες, των οποίων είναι άξιοι» και «Καθρέπτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»

Ο Γερμανός Καγκελάριος Μπίσμαρκ είχε πει κάποτε: «Όταν μελέτησα την ένδοξη ελληνική ιστορία, αλλά και τα σφοδρά ελληνικά πάθη και την έλλειψη σύμπνοιας και ομόνοιας των Ελλήνων, τότε κατάλαβα γιατί ένας τόσο μεγάλος λαός δεν κατόρθωσε να συγκροτήσει ένα μεγάλο κράτος». Επίσης ο Άγγλος ιστορικός Τόιμπι περιέγραψε με κρυστάλλινη διαύγεια την πολιτική τύφλωση και εμπάθεια των Ελλήνων: «Η ελληνική ιστορία περιέχει σελίδες άφθαστης δόξας και μεγαλείου, αλλά και σελίδες απερίγραπτης καταισχύνης και θλιβερής κατάπτωσης, που οδήγησαν την Ελλάδα σε εθνικές συμφορές». Αλλά και Έλληνες σοφοί της αρχαιότητας αναφέρονταν στον αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα του Έλληνα.
Το 850 π.Χ. ο Ησίοδος, ένας από τους παλαιότερους Έλληνες ποιητές, κρίνοντας από τη......
συμπεριφορά των συμπολιτών του προέβλεψε: «Θα έρθει καιρός που νομοθέτης θα είναι η βία και η δύναμη. Οι κακοποιοί θα είναι σεβαστοί σε όλους. Ο όρκος δεν θα δεσμεύει κανένα και οι άξιοι δεν θα βρίσκουν καταφύγιο πουθενά». Δυο –τρεις αιώνες αργότερα ο μέγας σοφός των Αθηνών, ο Σόλων, διαπίστωνε την επιβεβαίωση της πρόβλεψης του Ησίοδου: «Τώρα την πόλη τη χαλούν οι ίδιοι οι πολίτες, οι παραδόπιστοι με τα ελαφρά μυαλά και της Δημοκρατίας οι κεφαλές με άδικες βλέψεις γιατρειά να βάλουν δεν μπορούν στην απληστία τους, παρά την αδικία στο ποιος θα πλουτίσει».
Αυτά τω καιρώ εκείνω και σύμφωνα με τη θεωρία του Έγελου, Γερμανού φιλοσόφου: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται». Μάλιστα ο Μαρξ πρόσθεσε: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται τη μια φορά σαν τραγωδία και την άλλη σαν φάρσα», με προέκταση του Χέμπερτ Μαρκούζε, Αμερικανού φιλοσόφου γερμανικής καταγωγής, ότι « Κάποιες φορές η κωμική επανάληψη μπορεί να είναι πιο τρομερή από την αρχική τραγωδία»! Τρομερή τραγωδία σύμφωνα με τη ρήση του Μαρκούζε είναι το σημερινό κατάντημα της πατρίδας μας.
Ό,τι και να πούμε γίναμε η χλεύη κι απαξίωση των ξένων: Η οικονομία της χώρας μοιάζει με ξέφρενη νταλίκα στο χείλος του γκρεμού, έτοιμη να γκρεμοτσακιστεί με εκκωφαντικό πάταγο κι είναι αμφίβολο αν τα ρυμουλκά της Μέρκελ και του Σαρκοζί θα τη σώσουν. Ηθικοκοινωνικά ζούμε σε μια εποχή ορφανή από αρχές και αξίες, εποχή έξαρσης της παρανομίας και εγκληματικότητας, χάους και απουσίας νοήματος, αλλά και φοβερής αγωνίας για το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας. Εκεί μας φθάσανε οι ηγέτες της συμφοράς από τη μεταπολίτευση και δώθε, αρχής γενομένης από τον ιδρυτή του κατ’ ονομασία βαρύγδουπου « Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος», δηλονότι του «χαρισματικού» ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, που ανήγαγε το πολιτικό ψεύδος σε επιστήμη.
«Ανθισμένη κερασιά με το σκουλήκι μέσα»! Έκτοτε όλα τα κόμματα εξουσίας υπήρξαν εκκολαπτήρια, όπου επωάσθηκε η διαφθορά και η κρίση. Με υπερδανεισμό «λεφτά υπήρχαν» πακτωλός. Καιροσκόποι μπήκαν στην πολιτική νηστικοί με την κοιλιά σανίδα και βγήκαν με την κοιλιά ταράτσα! Στο λαό πουλούσαν φύκια για μακαρόνια και μεταξωτές κορδέλες! Φορείς εξουσίας, παράγοντες και παραγοντίσκοι φάγανε τον αγλέουρα και το καταπέτασμα του ιερού ναού του Σολομώντα! Όμως φρόντισαν και για τους πραιτοριανούς και τους υπηκόους τους, οι πράσινοι τους πράσινους και οι γαλάζιοι τους γαλάζιους και εκείνους που μεταλλάσσονταν σε πράσινους ή γαλάζιους σαν ο υιός της γρίπης περιστασιακά!...
Πήραν ακόμη και από τα χωράφια και τις στάνες άλκιμους νέους και για δική τους χρήση και γέμισαν τα γραφεία χωρίς καρέκλες στο Δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και στην Αυτοδιοίκηση. Και επληρώθη η χώρα υπαλλήλων. Άνω τους ενός εκατομμυρίου στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Υπαλλήλους τριών κατηγοριών: καλούς και αποτελεσματικούς, αλμπάνηδες αναποτελεσματικούς και χαραμοφάηδες σε απροσμέτρητης κατηγορίας ποσόστωση. Ως ασκήσας δικηγορία επί 37 έτη εγνώρισα και τα τρία είδη. Το αποτέλεσμα γνωστό τοις πάσι. Βουνά τα χρέη του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ, των Ασφαλιστικών Ταμείων, των Αυτοδιοικήσεων και δε συμμαζεύεται! Για του λόγου μου το αληθές ίδετε Δήμο Ηγουμενίτσας και Φιλιατών. Φίσκα οι υπάλληλοι, ων ουκ έστιν αριθμός! Κάθε Δήμαρχος τους «δικούς» του, με αποτέλεσμα ο Δήμος Ηγουμενίτσας (διάβαζε εμείς οι κατοικούντες και παρεπιδημούντες την πόλη ταύτη) να χρωστάει (να χρωστάμε) 18 εκατομμύρια περίπου με εν όψει τη λήψη νέου δανείου, γιατί ο Δήμος αδυνατεί να λειτουργήσει, και το φτωχό Φιλιάτι γύρω στα 8 εκατομμύρια. Αυτή η κατάσταση ενέπνευσε το τετράστιχο του κριτικού στιχουργού:
«Σαν όλοι θέλουν ξαπλωμένοι
να τρώνε από του κράτους το παχνί
ποιος τάχα το σανό να φέρει
σ’ αυτό το έρμο το μαντρί;
Στο ερώτημα ποιος φταίει γι’ αυτό μας το κατάντημα ο ποιητής διερωτάται:
«Μήπως φταίει το κακό το ριζικό μας;
Μήπως πάλι ο θεός που μας μισεί;
Ή μήπως φταίει το κεφάλι το δικό μας;
Ασφαλώς το τελευταίο φταίει!
Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία έχει χαμηλό δείκτη καλλιέργειας κατά κεφαλήν. Άρχοντες και αρχόμενοι είμαστε του ιδίου φυράματος. Κατά κανόνα οι λαοί έχουν τους ταγούς των οποίων είναι άξιοι». Σε αυτόν τον κανόνα δυστυχώς υπαγόμαστε κι εμείς.
Ήδη φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα και ή θα προσπαθήσουμε ως λαός να ανέβουμε και θα ανέβουμε ή θα χαθούμε! Αν βρούμε τις δυνάμεις μας και τις αξίες μας , όχι μόνο θα περάσουμε τον κάβο, αλλά θα αρμενίσουμε και μεσοπέλαγα, όπως κάναμε πάντοτε.

Του κ. Σωκράτη Μπέμπη, δικηγόρου.
ksipnistere.blogspot.com


Πηγή ypervomonkaiestion.blogspot.com

Posted in: Απόψεις