Αν οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας είναι βία, οι άνθρωποι που πηδάνε απεγνωσμένοι από το παράθυρο, τι είναι?

Είναι τόσο μεγάλο θράσος να διαμαρτύρεται κάποιος για βία και να υπηρετεί ένα κράτος που η βία ξεχυλίζει σε διάφορες μορφές από κάθε πόρο του.  Είναι ειλικρινά τραγικός ο άνθρωπος που έχει καταντήσει να βλέπει τα πάντα κομμένα ραμένα στα μέτρα του, σαν να είναι το άλφα και το ωμέγα των πάντων.

Πόσο πολύ πρέπει να την έχει ψωνίσει κάποιος για να παρακάμπτει χιλιάδες ανθρώπους που υποφέρουν, που βασανίζονται, που εξαθλιώνεται η ζωή τους με κάθε τρόπο, γέρους, νέους, αρρώστους, θύματα μιας στυγνής, απρόσωπης κοινωνίας, ανθρώπους που σαπίζει η ζωή τους και φεύγει χωρίς χαμόγελο, χωρίς ελπίδα και να θεωρεί βία ένα κράξιμο, μια αποδοκιμασία, μια δικαιολογημένη πέρα για πέρα οργή....

Βίαιο είναι οτιδήποτε βλέπουμε γύρω μας πια κύριε θιγμένε, όποιος και νάσαι, αν έχουμε μάτια να κοιτάξουμε. Εχεις αντιληφθεί πως η χώρα που συμμετέχεις στη διακυβέρνησή της , όπως και οι υπόλοιπες χώρες αυτού του πλανήτη, μοιάζουν με το κατώτερο επίπεδο της κόλασης? Πως γύρω σου εκτός από τη φτώχεια, την αδικία, την ανισότητα, τους χορτασμένους και τους πεινασμένους, αλλά κι εκείνους που τη βγάζουν καλούτσικα ή εκείνους που αδιαφορούν για όλους και για όλα, υπάρχει κάθε είδους ανωμαλία, διαστροφή, κάθε έκφραση στυγνής βίας που αν έχεις ελάχιστη συνείδηση ούτε κλείνοντας τα μάτια και τα αφτιά δεν μπορείς να γλυτώσεις από τη βρώμα της?

Δεν υπάρχει πολιτισμός. Δεν ηγείσαι σε τίποτα άλλο εκτός από μια διαβρωμένη και διεφθαμένη κοινωνία σε κάθε επίπεδο, την οποία επέλεξες να κάνεις ακόμα χειρότερη. Μια κοινωνία όπου λιγοστοί άνθρωποι αγωνίζονται διάσπαρτοι και χαμένοι μέσα στο πλήθος να φυλάξουν αρετές, αξίες, όνειρα, και οι υπόλοιποι σπρώχνονται απεγνωσμένα να επιβιώσουν ξερά με οποιοδήποτε τρόπο είτε πατώντας είτε πατημένοι.

Δεν χρειάζεαι καν να αρχίσω να περιγράφω πόσο βαθειά είναι η τρύπα του λαγού. Κι η μεγαλύτερη ψευδαίσθησή σου είναι πως εσύ τάχα είσαι καλύτερα. Ανθρωπάκι ένα σκατό ανάμεσα στα υπόλοιπα σκατά είσαι κι εσύ. Με την αληθινή ομορφιά της ζωής κλειδωμένη σε ένα ντουλάπι πεταμένο στο πατο της θάλασσας. Ανταλλαγμένη η ευτυχία σου, η γαλήνη σου, η ψυχή σου σε ένα μάτσο παλιόχαρτα που αλλάζουν χέρια χωρίς να υπάρχει πουθενά το ονομά σου.   Σ΄αυτό το ταξίδι του χαμού κανείς δεν μένει αλόβητος βλάκα. Κανείς. Ενα νούμερο είσαι κι εσύ ανάμεσα σε όλα τα νούμερα.

Στο άμεσο μέλλον η βία θα απλώνεται τόσο γρήγορα παντού που θα φθάσει και σε σένα η σιχασιά... αργά ή γρήγορα. Γιατί και βασιλιάς να είσαι σε ένα βόθρο τη μυρουδιά από το σκατό θα την έχεις κι εσύ επάνω σου θες δε θες.
Πηγή vasiliskos2.blogspot.com

Posted in: Απόψεις