Το πρόβλημα δεν είναι γιατί απεργούν οι τάδε, αλλά γιατί δεν απεργούν όλοι!

Βαρέθηκα να ακούω το ίδιο βιολί κάθε μέρα. Τις φωνές αγανάκτησης για τις συγκοινωνίες, για τα ταξί, για τα σκουπίδια, για τις υπηρεσίες που απεργούν και κάνουν τη ζωή των υπόλοιπων δύσκολη.
Δεδομένου ότι κι εγώ είμαι σ΄αυτούς που ταλαιπωρούνται ρωτάω, το πρόβλημα είναι ποιοι απεργούν τελικά ή γιατί δεν απεργούν οι υπόλοιποι?

Που είναι οι άνεργοι να κλείσουν κι αυτοί τους δρόμους? Που είναι οι καρπαζοεισπράκτορες ιδιωτικοί? Που είναι οι καταναλωτές? Που είναι όλες οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται ανελέητα? Αυτό που θα έπρεπε να νοιώθουμε όλοι όσοι "απέχουμε" τρομαγμένοι, κρυμμένοι στο καβούκι μας, υπομένοντας μειώσεις μισθών, απολύσεις, φτώχεια, χρέη, ασυδοσία στις δουλειές μας,αδυναμία αγοράς ακόμα και των πιο βασικών αγαθών, υποβάθμιση σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας και της ζωής των παιδιών μας, είναι όχι αγανάκτηση αλλά ντροπή.

Να μην απεργήσουμε για να μη χάσουμε τη δουλίτσα των 600 και 700 ευρώ. Να μην απεργήσουμε γιατί εκβιαζόμαστε από χίλιες μεριές και μας έχουν πατήσει κάτω. Να μην απεργήσουμε γιατί έχουμε πρώτα από όλα πουλημένα συνδικάτα που καμιά διάθεση δεν έχουν να ηγηθούν μιας συνολικής αντίδρασης.

Οπως στις απεργίες των ΜΜΜ που οι πανικόβλητοι ιδιωτικοί βγάζουν από το πενιχρό χαρτζηλίκι τους για να πληρώσουν ταξί μη τυχόν δεν φτάσουν στη δουλειά τους και φάνε κλωτσιά. Οπως στις γενικές απεργίες που εν μέσω πέντε εκατομυρίων πολιτών που πλήττονται από παντού θεωρείται επιτυχία δέκα είκοσι χιλιάδες που κατεβαίνουν στο δρόμο.

Το πρόβημα όλων αυτών που απεργούν δεν είναι το μεροκάματο που χάνουν και η αδιάλακτη θέση των κυβερώντων που τους απαντά "δε πάτε να κόψετε το λαιμό σας" είναι οι υπόλοιποι που είναι χειρότερα από τους ίδιους και το μόνο που βλέπουν σαν πρόβλημα είναι "οι δυσκολίες"  που δημιουργούνται από τις κινητοποιήσεις τους.

Οπως  τότε το Δεκέμβρη που ενώ το παιδιά στους δρόμους έτρωγαν δακρυγόνα και σφαίρες οι γονείς τους συμπονούσαν τους καταστηματάρχες του Κολωνακίου που χάλαγαν οι βιτρίνες τους και τις κυρίες που δεν μπορούσαν να κατέβουν ανενόχλητες για τα ψώνια τους.

Βαρέθηκα να καταντάμε χειρότεροι κι από τα παπαγαλάκια της τηλε-πρέζας. Μια κοινωνία που στο άμεσο μέλλον θα έχει χιλιάδες ανθρώπους που θα πεινάνε θα έπρεπε να έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να ανησυχεί από τις αλλαγές στα καθημερινά της δρομολόγια ή την εξυπηρέτησή της στις καθημερινές της συνήθειες.

Και ναι σε ένα κράτος διαλυμμένο, με όλα τα κοινωνικά στρώματα σε πόλεμο, οι πολίτες,  εκτός από τα σκουπίδια στους δρόμους και τα σταματημένα λεωφορεία πρέπει να ξεσηκωθούν και για τις στρατιές των δυστυχισμένων που πληθαίνουν και να κλείσουν όλους τους δρόμους, τις δουλειές, τις υπηρεσίες, τα σχολεία , εις μνήμην τουλάχιστον όσων ήδη πεθαίνουν είτε αυτοκτονημένοι είτε ανήμποροί από όλα αυτά που οι ίδιοι  δεν έχουν τα κότσια να σταματήσουν.
Πηγή vasiliskos2.blogspot.com

Posted in: Απόψεις