Το σκεφτόμουν καιρό… αρκετό καιρό! Σχεδόν κάθε μέρα έφτιαχνα στο μυαλό μου κάθε λογής σενάρια που κατέληγαν πάντα στο ίδιο σκηνικό, στην ίδια εικόνα:
Εγώ, μέσα σε ένα ανθοπωλείο να παραγγέλνω μια τεράστια ανθοδέσμη με κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα και μέσα σε αυτήν να τοποθετώ μια κάρτα που να γράφει…. «Συγνώμη»
Συγνώμη που σε πλήγωσα …το ξέρω ότι έφταιγα!!!
Η σκηνή ζωντάνευε αργότερα από τη ζεστασιά των συναισθημάτων που ένιωθα καθώς σου πρόσφερα δειλά τα λουλούδια, λες και το ζούσα πραγματικά αυτό που φανταζόμουν – το στομάχι μου έσφιγγε από φόβο, περιμένοντας ανυπόμονα την αντίδρασή σου… παρακαλούσα για ένα σου χαμόγελο… είχα ανάγκη να αισθανθώ την συγχώρεση… είχα ανάγκη να σου πω πως… Λυπάμαι!
Μα η σκηνή μονομιάς σκοτείνιαζε … μαύριζε από το αγριεμένο σου βλέμμα… έριχνες με μια απότομη κίνηση την ανθοδέσμη στα σκουπίδια … κι εγώ βουρκωμένη να σε κοιτώ κατάματα, καθώς μου ζητάς να φύγω! Και το σκηνικό τελείωνε έτσι, χωρίς ελπίδα συγχώρεσης, με τον πόνο της απόρριψης και της ματαιοδοξίας ζωγραφισμένα στο πρόσωπό μου.
Εννοείται ότι ποτέ δεν τόλμησα να στείλω λουλούδια, ποτέ δεν τόλμησα να ζητήσω συγνώμη… Οι λόγοι είναι προφανείς… ίσως φόβος.. ίσως αδυναμία… ίσως εγωισμός!
Ήταν μια «κατάθεση» ψυχής που έμεινε μόνο μέσα στη σφαίρα της φαντασίας μου…. Χωρίς λόγια, χωρίς πράξεις, χωρίς άφεση αμαρτιών. Έτσι, η συγνώμη έμεινε ανείπωτη… και η συγχώρεση για χρόνια ανεκπλήρωτη.
Σαφώς η ζωή συνεχίζεται και ο χρόνος πίσω ποτέ δε «γυρνά». Γιατρεύει πληγές και πικρές καταστάσεις, σβήνει μνήμες και θολά συναισθήματα!! Τελειώνει ότι… ξεκίνησε λάθος!
Αναβλύζοντας, λοιπόν, παλιά συναισθήματα και ανεκπλήρωτους «λογαριασμούς» σκεφτόμουν πόσο άδικο είχα τότε που δεν έστειλα τα λουλούδια και ποσό δίκαιο για μας και για την ψυχή μας θα ήταν ο καθένας μας να ζητά συγνώμη ..τη στιγμή που νιώθει να την πει … να παραδέχεται το σφάλμα του χωρίς φόβο και να μην το κουβαλάει για χρόνια μέσα του … να ζητά εξιλέωση και συγχώρεση.
Μια συγνώμη δεν είναι «αρκετή». Να την πούμε δηλαδή έτσι απλά για να νιώσουμε ωραία … Θα πρέπει να την πιστεύουμε, να την εννοούμε και να την νιώθουμε «από ψυχής». Είναι λέξη ιερή και προνόμιο των δυνατών ανθρώπων, γιατί μόνο κάποιος πνευματικά δυνατός που μπορεί να συγχωρεί -ακόμη και όταν ο άλλος δεν του το έχει ζητήσει-μπορεί και να εκφράσει την ειλικρινή του συγνώμη, χωρίς να φοβάται.
Ο φόβος της απόρριψης και ο πληγωμένος εγωισμός δεν έχουν θέση στην «κατάθεση» ψυχής!
Ο φόβος και ο εγωισμός είναι χειρότερα και από το ίδιο το λάθος. Γιατί το λάθος το κάνεις για μια φορά, ενώ αυτά θα τα νιώθεις για πάντα. Θα σε κρατάνε δέσμιο. Θήραμα. Πιασμένο στα «δίχτυα τους» και δεν θα σε αφήνουν να φύγεις και να ελευθερωθείς.
Τι πιο αγνό από μια ανάλαφρη ψυχή με καθαρή συνείδηση…. χωρίς τύψεις και ερωτηματικά.
Όποιος ξέρει να συγχωρεί ξέρει και να αγαπάει. Κι αν αγαπάς πραγματικά προσφέρεις και τη συγνώμη.
Μια «Συγνώμη» λοιπόν …
Σε όλους αυτούς, όπου και αν είναι … όποιοι και αν είναι .. ίσως γονείς, ίσως παιδιά, μπορεί αδέρφια, φίλοι και «αγαπημένοι», που με τις πράξεις και με τα λόγια μας τους σπρώξαμε στην αβεβαιότητα, στο θυμό, στην απόγνωση, στον πόνο! Μπορεί να έκλαψαν για μας, να ένιωσαν προδομένοι… Μα συνεχίζουν να αγαπούν εμάς με τα ελαττώματά μας.
Μια συγνώμη και σ’ εμένα που δεν ήξερα να συγχωρώ τον εαυτό μου … Να παραδέχομαι τα λάθη μου και να βάζω το φόβο μου και το «Εγώ μου» στην άκρη. Που κρυβόμουν πίσω απ’ τα συναισθήματα και δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν έλεγα πως ένιωθα, δεν έλεγα ότι «πονούσα»! Έδειχνα το αντίθετο – κι αυτό κοστίζει!!
Και αν «τότε» δεν τόλμησα να το πω, δεν τόλμησα να ζητήσω …τολμώ τώρα…έστω και αργά … με αυτά τα λόγια που γραφώ..
Συγγνώμη σ’ εσένα… που φέρθηκα έτσι… που δεν μπόρεσα «ΤΟΤΕ» να σου στείλω λουλούδια!!!!
γράφει η Δώρα Τζώρα, Μέλος της Ακαδημίας των Πολιτών Κέρκυρας
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου