Από τα βάθη των 2400 και πλέον χρόνων ακούγεται απελπισμένα η κραυγή του κυνικού Διογένους, σήμερα, με αναμμένο “λαδοφάναρο” καταμεσήμερον, να αναζητεί αντί “άνθρωπον” Ελληνα και ό,τι απομένει από Ελλάδα.
του Στέλιου Συρμόγλου
Αν ζούσε ο Διογένης σήμερα θα “αντλούσε εις πίθον Δαναίδων”. Η Ελλάδα η ανθρωπογεννήτρα δεν υφίσταται. Η μητέρα της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και της Τέχνης, του Ηρακλέους και του κλέους, του Προμηθέως, του Πολιτισμού, των “Παρθενώνων” και των “Μαραθώνων, η Ελλάδα που, κατά τον Κικέρωνα, υπέταξε αν και είχε υποδουλωθεί, τον άγριο νικητή και εισήγαγε τις τέχνες στον αγροίκο Λάτιο, δεν υπάρχει.
Την Ελλάδα του ανεπανάληπτου χιλιετούς Βυζαντίου, της “Μεγάλης Ιδέας”, των Μακεδονομάχων, του αιωνίου, του άφθαρτου και ακατάλυτου πνεύματος, την “άλλοτε του κόσμου η νεότης, της υφηλίου η ψυχή…”, αντικατέστησε η Ελλάδα της αγωνίας, της μιζέριας, της πολιτικής απάτης, της ψυχικής φθοράς και της διαφθοράς. Η Ελλάδα των μνημονιακών και αντιμνημονιακών κραυγών, του πολιτικού αυταρχισμού και του βλακώδους πολιτικού δεσποτισμού. Η Ελλάδα της απόγνωσης, αλλά ταυτόχρονα των πολιτών-παθητικών θεατών κακότεχνων πολιτικών παραστάσεων. Η Ελλάδα με τους χιλιάδες αυτόχειρες και άλλους που αυτόκτονοι οδηγούνται εις “οδόν απωλείας”.
Η Ελλάδα με την χαμένη τιμή του “πόθεν έσχες” των πολιτικών. Η Ελλάδα των κενόλογων καταγγελιών και των μεθοδεύσεων για ικανοποίηση πρόσκαιρων πολιτικών οφελών. Η Ελλάδα των ευκαιριακών πολιτικών σκοπιμοτήτων, η αποικία των ευαπάτητων πολιτών, χωρίς καν να διασώζεται, έστω σε κάποιο βαθμό, η αυτοσυνείδηση και η αίσθηση της προσωπικής ισορροπίας. Η Ελλάδα της εφιαλτικής οικονομικής κρίσης με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τη ζωή των Ελλήνων, αλλά και της βαθιάς κρίσης των αξιών.
Η Ελλάδα της πολιτικής ακαμψίας και της λαικής αμηχανίας. Η Ελλάδα των Λυμεώνων του κρατικού χρήματος, της κακοδιοίκησης, των αφανών επιχειρηματικών κλικών και των νόμιμων σπειρών. Η Ελλάδα της διαψευδόμενης λαικής προσδοκίας, αλλά ταυτόχρονα του ωχαδερφισμού και της φοβίας του λαού, από την οποία επωφελούνται οι ευκαιριακοί ψευδοσωτήρες, πουλώντας ελπίδα.
Η Ελλάδα ψυχορραγεί. Μητροκτόνοι οι Ελληνες με την ανοχή τους για:
- Την παραβίαση του Συντάγματος από τους πολιτικούς των ευκαιριακών σκοπιμοτήτων και της αυταρχικής λογικής.
- Την αντιπαιδεία και αγλωσσία.
- Την κατάλυση των αξιών και της ευγένειας.
- Την απώλεια της εθνικής ταυτότητας.
- Την αποκοπή από την παράδοση.
- Τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
- Την κατάλυση του αστικού καθεστώτος.
- Την παραγραφή και πλαστογράφηση της ιστορίας.
- Την “άνιση” ισότητα και λιτότητα.
- Το “σπάταλο” κράτος, των απατεώνων και ληστών.
- Την καταστροφική κοινωνική οκνηρία και την εφιαλτική ανεργία.
- Την πρωτοφανή ανικανότητα και ανευθυνότητα στα κοινά.
- Την εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία.
- Την υποβάθμιση του φιλοτίμου, την εγκληματική απάθεια και ανασφάλεια.
- Την αντιπαιδεία και αγλωσσία.
- Την κατάλυση των αξιών και της ευγένειας.
- Την απώλεια της εθνικής ταυτότητας.
- Την αποκοπή από την παράδοση.
- Τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
- Την κατάλυση του αστικού καθεστώτος.
- Την παραγραφή και πλαστογράφηση της ιστορίας.
- Την “άνιση” ισότητα και λιτότητα.
- Το “σπάταλο” κράτος, των απατεώνων και ληστών.
- Την καταστροφική κοινωνική οκνηρία και την εφιαλτική ανεργία.
- Την πρωτοφανή ανικανότητα και ανευθυνότητα στα κοινά.
- Την εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία.
- Την υποβάθμιση του φιλοτίμου, την εγκληματική απάθεια και ανασφάλεια.
Κατάντησαν την Ελλάδα, όπως ορθά διατυπώθηκε από κάποιον φιλόσοφο, “κράτος όζον πτωμαίνης”. Με τα κοράκια ολόγυρα να “μυρίζονται” το πτώμα και να διαμοιράζονται τα ιμάτια… Και, προ των στιγμών της επιθανάτιας κρίσης, η διασπορά στην κοινωνία της διχόνοιας από τους κυβερνώντες. Με τρόπους πολλούς, Καλά αμπαλαρισμένους. Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα, η οποία δεν συνειδητοποιείται σ’ όλο το εύρος της, απρά μόνον αφού συντελεσθεί. Οπως δεν είχε συνειδητοποιηθεί το 1897, το 1922 και τις τελευταίες δεκαετίες με την “αλλαγή” και τον “εκσυγχρονισμό” ή την “επανίδρυση” του κράτους.
Πρόκειται στην πραγματικότητα περί “τραγελαφικής” κατάστασης. Πρόκειται περί παραλογισμού, που δεν μπορεί να απαντήσει στο “πως καταντήσαμε έτσι”. Εκτός κι αν η απάντηση ( και βέβαια δεν μας αρέσει…) μπορεί να αναζητηθεί στον χαρακτηρισμό του Ελληνα από τον αμερικανό δικαστή δικαστή Ν.Κέλλυ, το 1939, στον οποίον, μεταξύ των άλλων, υπογραμμίζεται:
” Εκτισε τον παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του, αφήκε, βραδύτερον, να γίνει στόχος των οβίδων. Ανέδειξε τον Σωκράτη, για να τον δηλητηριάσει. Εθαύμασε τον Θεμιστοκλή, για να τον αποπέμψει. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη, για να τον καταδιώξει. Εκτισε επί της ουσίας το Βυζάντιο, για να το εκτουρκίσει. Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει. Κόπτεται την μιαν στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος.Παράδοξον πλάσμα, ατίθασον, περίεργον, ημίκαλον, ημίκακον, ασταθές, αβέβαιων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Ελλην. Οικτίρατέ τον, θαυμάσατέ τον, αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον, αν μπορείτε” .
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου