«Να μην ξεχάσω να θυμάμαι…»

Να κάνω αναβάθμιση στη μνήμη μου. Να αγοράσω το πιο εξελιγμένο μοντέλο που ταιριάζει στον επεξεργαστή του εγκεφάλου μου και να φακελώσω όλα τα δεδομένα που έχω ως «προσωρινά αποθηκευμένα» και που κινδυνεύουν να διαγραφούν. Μαζί με όλα τα σκάνδαλα των τελευταίων χρόνων. Όσα γίγα μπαϊτ και να προσθέσω, μου φαίνονται λίγα να χωρέσουν όλα τα δύσοσμα αρχεία και πιθανόν να χρειαστεί να τα συμπιέσω, για να πιάσουν λιγότερο χώρο στο χωνευτήρι της ιστορίας μου.

Να κάνω επανάληψη τα «SOS» κεφάλαια. Στο επόμενο ραντεβού μου με την κάλπη, θα πάω διαβασμένη. Ένα Βατοπαίδι θα πέσει σίγουρα. Μια Siemens, ένας Παυλίδης, ένα χρηματιστήριο, ή ένας Ζαχόπουλος. Τα Ίμια, ο Οτσαλάν, το ναυάγιο του Σαμίνα. Τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα γερμένα υποβρύχια, οι πύραυλοι s300 και η συναίνεσή μας στο βομβαρδισμό της Σερβίας . Τα φαντάσματα των αγωνιστών που ξεψύχησαν σε κάποια διαδήλωση, χτυπημένοι απ’ το στοργικό χέρι κάποιου εκπροσώπου του «Υπουργείου… Προστασίας του Πολίτη», με κυνηγάνε κάθε βράδυ. Δεν υπάρχει αντίστοιχο μνημείο «Αγνώστου Δολοφονημένου Πολίτη». Υπάρχει μόνο η συνείδηση και το καθήκον μου να μην ξεχάσω να τους θυμάμαι. Βασιλακοπούλου, Κανελλοπούλου, Κουμής, Καλτεζάς, Τεμπονέρας, Μαυροειδής, οι νεκροί στο κτίριο του Κ. Μαρούση και της Μαρφίν, ο Αυγουστίνος Δημητρίου, ο Γρηγορόπουλος, ο Κοτζαρίδης. Όσοι σύρθηκαν στις κλούβες και στα κρατητήρια της ευνομούμενης πολιτείας μας, γιατί διαδήλωσαν για το αυτονόητο. Όσοι ποτίσανε τα πνευμόνια τους με τους τόνους χημικών που τα «όργανα της τάξης» τους ψεκάσανε ανάλγητα, σαν να είχαν απέναντί τους έντομα και παράσιτα. Όσοι χτυπηθήκανε ανελέητα απ’ τα γκλομπς των ένστολων και όσοι χάσανε για πάντα την υγεία τους, κάτω απ’ τη ψυχρή λογική της «παράπλευρης απώλειας».

Να φύγω γρήγορα απ’ αυτό το νυχτομάγαζο που βρέθηκα εγκλωβισμένη, χωρίς να το έχω επιδιώξει ποτέ μου. Μια έξοδο κινδύνου γυρεύω, να το σκάσω τρέχοντας. Πίστα σκυλάδικου την καταντήσανε την πατρίδα μου και πηγαινοέρχονται οι κουστουμάτοι και μοιράζουν τηλεοπτικά χαμόγελα και στομφώδεις φανφάρες στα μικρόφωνα και στους ντελάληδες που ξεροσταλιάζουν όξω απ’ το «μαγαζί», για να αναπαραγάγουν την ανοησία τους. Βγήκε και η «φίρμα» αργά το βράδυ, και ως άλλος Καρράς μας τραγούδησε αγκομαχώντας το «Δεν πάω πουθενά/πουθενά/πουθενά/εδώ θα μείνω…». Και ξοπίσω οι «γλάστρες» να ραίνουν με τα παΝΑΙρια τους τον μεγάλο ερμηνευτή. Το μικρόφωνο που είχαν κάνει τις δηλώσεις τους πριν μπουν στο «μαγαζί», ήταν ακόμα ζεστό απ’ το χνώτο τους: «Θα πούμε ένα ηχηρό ΟΧΙ απόψε, δεν θα συναινέσουμε άλλο στον κατακερματισμό της Ελλάδας, θα ορθώσουμε το ανάστημά μας γιατί είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι στους πολίτες που μας εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους…». Σε ποιο χιλιόμετρο, ποιας εθνικής οδού, σε ποιο σκοτεινό καταγώγιο να κρυφτεί όλη αυτή η παρακμή και η κακοτεχνία; Πού να βρεθεί θίασος να τους πάρει στα μπουλούκια και να τους κάνει περιοδεία και τουρνέ εκτός συνόρων; Ποιο dvd να χωρέσει το όργιο της χειραγώγησης και της κοροϊδίας τους;

Δεν θα ξεχάσω και θα θυμάμαι. Να με περιμένετε στο ραντεβού μας και να φοβάστε! Θα ‘ρθω για να δώσω εξετάσεις κι αυτή τη φορά θα τις περάσω. Και μέχρι να΄ρθει εκείνη η Κυριακή, αλλάζω και σταθμό γιατί δεν είμαι λάτρης των κραυγών και των οιμωγών σας. Προτιμώ τον αγαπημένο μου ερμηνευτή, που αν μη τι άλλο, είναι και αυθεντικός:

«Στ' αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
το έργο το 'χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε…
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε - αν σώζεται -
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε…»

(Διονύσης Τσακνής)

(Μαρία Κανελλάκη, Νοέμβρης 2011)

Πηγή

Posted in: Κείμενα