Διάβασα κάπου (σε κυριακάτικο έντυπο) ότι Άγνωστος Στρατιώτης = Άγνωστος Λαός.
Στην τεκμηρίωση της ανωτέρω μαθηματικής πράξης σημειωνόταν ότι σαν χώρα έχουμε τους πάντες σε ληξιαρχεία και ότι όλοι οι στρατιώτες έπαιρναν σημείωμα κατάταξης. Συνεπώς όλοι ήταν καταγεγραμμένοι.
Ότι το μνημείο –αν θυμάμαι καλά- ήτο αμφιλεγόμενης αισθητικής, ότι στις παρελάσεις το έχουμε πλάτη και τέλος πάντων ότι το κράτος ξεχνάει τους πολίτες του και πως πολλοί που γύρισαν από τον πόλεμο δεν έβρισκαν δουλειά. Σεβαστή η άποψη που εκφραζόταν…
Διαφωνώ όμως, γιατί έχω μάθει στη ζωή μου ότι:
Το να αγωνίζεσαι χωρίς να περιμένεις τίποτα αποτελεί ύψιστη αρετή
Το να προσφέρεις ανώνυμα σε συνδέει με το όλον ήτοι το έθνος
Το να μνημονεύεις τον Άγνωστο ιεροποιείς τον αγώνα όλων που έμαθαν σε δύσκολες εποχές να τους συνδέουν τόσα πολλά.
Γιατί σε ένα μνημείο μεταλαμπαδεύονται τόσο ζωντανά οι αγώνες γενεών και γενεών.
Γιατί εν τέλει ο Άγνωστος έχει συμβολισμό μεγάλο, τόσο μεγάλο που όποιο όνομα και βαθμό και αν είχε δεν θα αποτελούσε σήμερα μνημείο - σημείο αναφοράς για όλους τους αγώνες του Έθνους και του Λαού.
Γιατί με μια λέξη ο αγώνας του πιο απλού είναι ο πιο μεγάλος.
Γιατί δίδεται τιμή σε τόσους που δεν ξέρουμε και ίσως δεν μάθουμε ποτέ. Γιατί και αν τους βρίσκαμε όλους θα ήταν αδικία να ξεχάσουμε και τον τελευταίο ένα.
Σε εκπομπή για το έπος του '40 σε τηλεοπτικό σταθμό άκουσα τον κατάλογο νεκρών αγωνιστών όπου μεταξύ των αναφορών σε ονόματα ακουγόταν και η λέξη «άγνωστος». Και στο τέλος «έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι».
Εμένα λοιπόν το όνομα άγνωστος μου έμεινε...
Πηγή
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου