Από το Άσπεν στο Κόψεν Λάσπεν!

Γράφει: Λένα Πετρίδη

Και αφού μας άφησε ο παλιός ο χρόνος, ο παλιοχρόνος δηλαδή και ήρθε ο ολοκαίνουριος, ο σένιος, έμεινα με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό… Και τώρα τι;; Τώρα τι θα έχω να περιμένω; Πού θα εναποθέσω τις ελπίδες μου για να αλλάξει κάτι; Στο Πάσχα;;… Και τώρα που είπα Πάσχα, ποιον θυμήθηκα; Τον δήμαρχο Καμίνη, που αλλαγή του χρόνου περιμέναμε να κάνουμε και νομίζαμε πως θα σκάσει μύτη ο Επιτάφιος από πίσω του. Τέτοια έκφραση είχε ο καψερός. Που μια φορά είπα κι εγώ να βάλω τον καινούριο χρόνο δια στόματος του δημάρχου της πρωτευούσης, μιας και φέτος κινηθήκαμε εγχωρίως και από το Άσπεν του Κολοράντο  ξεμείναμε στο Κόψεν Λάσπεν του σπιτιού μας και πέντε τέσσερα, τρία, δύο, ένα, ΜΗΔΕΝ!!! Πάει το τρία, δύο, ένα, χάπι νιου γήαρ, από δω και πέρα, μηδέν. Μηδέν γιατί στο μηδέν είμαστε… μα είμαστε;;

Μήπως ακόμα δεν πιάσαμε μηδέν και έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας; Γιατί αν πιάσουμε πάτο, θα πρέπει να ανηφορίσουμε σιγά σιγά, αλλά δεν το βλέπω στο εγγύς μέλλον να συμβαίνει αυτό!

Τελευταία χρονιά που τα κομμάτια της βασιλόπιτας τα μοιραστήκαμε ονομαστικά. Από του χρόνου, θα είναι όλα του φτωχού…του φτωχού μπαμπά, της φτωχής μαμάς, του φτωχού παιδιού, του φτωχού σπιτιού, του φτωχού παππού… μόνο το κομμάτι της Παναγίας δεν θα αλλάξει. Η Παναγία, πλούσια όπως πάντα! Ίσως προσθέσουμε του χρόνου και του παπαΕφραίμ γιατί, έτσι όπως πάνε, θα τον αγιοποιήσουν τον ηγούμενο. Ήδη άρχισαν οι παραλληλισμοί περί μαρτυρίου και δε συμμαζεύεται. Αλλά, τελικά, μάλλον ο Θεός της Ελλάδας έχει τρομερό χιούμορ και παίζει με την αντοχή των νεύρων μας, δεν εξηγείται αλλιώς… αλλά όλα αυτά μέχρι πέρυσι.

Και έλεγα άντε, με το καλό να φύγει το 2011 και να έρθει το σωτήριο 2012, λες και σε μια βραδιά θα άλλαζε τον ρουν της ιστορικής μας αποτυχίας! Και άκουγα ευχές για υγεία, αγάπη, ευτυχία, χαμόγελα… διάβαζα ευχές που περιείχαν ελπίδα μέσα στους εκατόν σαράντα χαρακτήρες του twitter, ευχές για να έχουμε δουλειά, ευχές για να ξεπεράσουμε τις κακοτοπιές. Ευχές, ευχές, ευχές… που ξύπνησα την επόμενη μέρα και νόμιζα πως θα έκανα ηλιοθεραπεία σε μια παραλία στο Μαϊάμι αλλά… τζίφος. Πάλι στην Ελλάδα ξύπνησα και δεν είδα καμιά αλλαγή… μα ξύπνησα;;

Άντε να μας αφήσει ο παλιοχρόνος  και να  μας αφήσουν και τα πολιτικά κακώς κείμενα.

Γιατί κολλάμε στις λέξεις, στα ονόματα, στις χρονολογίες, στις ταμπέλες γενικότερα!!! Γιατί, αν τον Γιώργο τον έλεγαν Δημήτρη και τον Λουκά Θρασύβουλο, θα άλλαζε κάτι; Γιατί, αν έρθει 2012 και φύγει το 2011, θα σωνόμασταν; Αλλά είναι που θέλουμε να πιαστούμε από κάτι, είναι που θέλουμε να βλέπουμε πως υπάρχει ελπίδα κάπου, έστω κι αν είναι μακριά, έστω κι αν αχνοφαίνεται, εμείς θέλουμε να δημιουργούμε την ψευδαίσθηση πως κάτι μπορεί να αλλάξει και να γίνουμε όπως πριν. Τότε που δεν ξέραμε τι θα πει Δ.Ν.Τ. και το λεξιλόγιο μας ήταν μεν φτωχότερο, αλλά το πορτοφόλι μας πλουσιότερο. Τότε που οι οικονομικοί όροι δεν μας ενδιέφεραν, τότε που η λέξη κούρεμα σήμαινε μια βόλτα στο κομμωτήριο για φρεσκαρισματάκι της κούπ μας και όχι του οικογενειακού προϋπολογισμού μας. Αλλά μαθαίνουμε και προσαρμοζόμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Κούρεμα, χτένισμα και καρπαζιά στο σβέρκο για τα καλορίζικα!!! Κι από καρπαζιές άλλο τίποτα ο Έλληνας φορολογούμενος.Ευχές για μεγαλύτερη αντοχή σβέρκου θα έπρεπε να κάνουμε…

Ευχές… ευχές… ευχές… για να έχουμε καλή τύχη, γιατί υγεία και ευτυχία είχαν και οι επιβάτες του Τιτανικού, αλλά τύχη;;;;

Πηγή "Αιχμή"

Posted in: Κείμενα