Αλήθεια, πότε άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη «AIDS»; Ήταν, σίγουρα, το ’87. Αλλά από τότε το AIDS δεν ήταν μέσα σε εισαγωγικά, δεν είχε σύνορα, δεν είχε καταγωγή. Και ήμασταν όλοι ίσοι απέναντί του.
Εκείνη τη χρονιά, σαν τώρα τα θυμάμαι, πουλήθηκε η «Καθημερινή» στον Κοσκωτά, ενώ ζούσαμε την «άνοιξη της ελεύθερης ραδιοφωνίας» κι ακούγαμε Αθήνα 984 παίρνοντας το Ευρωμπάσκετ. Είδαμε να εκτυλίσσεται η ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο, με αφορμή έρευνες του «Σισμίκ». Ο Μάικλ Τζάκσον ήταν «Bad», οι Guns n' Roses είχαν απεριόριστη «Appetite for destruction», στέλναμε «Χαιρετίσματα» στην εξουσία με τον Παπακωνσταντίνου. Είχαμε σύνθημα - για μικρούς και μεγάλους - αντάμα με τους Κατσιμιχαίους, «Όταν σου λέω "πορτοκάλι" να βγαίνεις».
Το ’87, η είδηση για την ύπαρξη του AIDS μπερδεύτηκε στ’ αυτιά μου με την απόφαση του τότε υπουργού Οικονομικών, Δημήτρη Τσοβόλα, για την εφαρμογή του Φ.Π.Α. «Άλλο φρούτο» κι αυτό, όπως ήταν και το AIDS. Ήταν τότε που σοκαριστήκαμε κι απ’ την άγρια δολοφονία του Tαχτσή.
Έξι χρόνια νωρίτερα, το 1981, τη χρονιά του Ανδρέα και της Αλλαγής εδώ στην Ελλάδα, το «New York Times» έγραφε περί μιας παράξενης μορφής καρκίνου που ξεκίνησε να ξεπαστρεύει τους gay - ή κάπως έτσι. Επτά χρόνια αργότερα, το 1988, καθιερώθηκε η 1η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Κατά Του Aids. Και συνεχίσαμε να είμαστε όλοι ίσοι απέναντί του: Πλούσιοι και φτωχοί, λευκοί, μαύροι, κίτρινοι και με κάθε χρώμα δέρματος, δεξιοί κι αριστεροί, κοινωνικοί και μονόχνωτοι, αγράμματοι και μορφωμένοι.
Όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είμαστε και ίσοι απέναντι στο σεξ, με όλες τις καταγεγραμμένες αντιθέσεις.
Κάθε μια τέτοια ημέρα, σαν σήμερα, ανακατεύω στο μυαλό μου σκέψεις, εικόνες και λέξεις που κι εσύ δεν θες να ξεχάσεις, δεν μπορείς κιόλας. Η «μάστιγα», «η CIA απελευθέρωσε τον ιό για να πεθάνουν όλοι οι μαύροι της Αφρικής», αλλά κι άλλες θεωρίες - συνομωσίας ή μη - περί «πειράματος που ξέφυγε από λάθος». Τα κόκκινα κορδελάκια στο πέτο χιαστί - σαν τις ζωές που κάποιες φορές μπερδεύονται τόσο πολύ, που γίνονται θάνατος. Η «προφύλαξη», «το safe sex», οι lifestyle ατάκες «λίγο μυαλό στην τσέπη», οι αμερικανιές «δεν πηδάς από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο».
Κάθε 1η του Δεκέμβρη έχει πολλά πρόσωπα. Ο Nureyev, ο Klaus Nomi, ο Greg Louganis, ο Isaac Asimov, ο Freddie, ο Χάτσον, ο Μπίστικας, ο Μάτζικ, η Ελένη, ο Γιώργος, οι ήρωες της νιότης, του ατέλειωτου καταλόγου της ζωής σου, του έρωτά σου. Οι αριθμοί, τα ποσοστά, τα επί τοις εκατό, μπλεγμένα με το μωβ του θανάτου. Το άδοξο τέλος της σεξουαλικής απελευθέρωσης, οι προσωπικές ιστορίες δίπλα μας, τα αντιρετροϊκά. Το «οι άλλοι, όχι εγώ», το πρώτο τεστ που έκανες τρέμοντας, η αβάσταχτη αγωνία που πέρασες μέχρι να σου πουν «όλα καλά».
Από όλες τις «παγκόσμιες ημέρες», η σημερινή, πιστεύω ότι είναι εκείνη που ενεργοποιεί και φτάνει το θυμικό μας στα κόκκινα. Η 1η Δεκεμβρίου μάς ζητά να καταθέσουμε την προσωπική μας προσευχή για εκείνους που γνωρίζαμε ή όχι, αλλά δεν ξέραμε ότι θα φύγουν. Για εκείνους που έμειναν εδώ - τους ξέρουμε, δεν τους ξέρουμε - και το παλεύουν ακόμα.
Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα, για τον μόνιμο τσαμπουκά απέναντι στο AIDS, θέλει το δικό μας ξόρκι για ζώντες κι εκλιπόντες, γουστάρει να μπλέξεις το δάκρυ της μνήμης σου με το δικό τους. Που μπορεί να το είδες, μπορεί και να έμεινε βουβό. Σιωπηλό. Μόνο. Ή με παρέα.
Ειδικά σήμερα θέλει και ελπίδα, θέλει και μια ευχή: Ότι θα βρεθεί κάποτε το φάρμακο. Για τ’ αδέρφια μας που χάθηκαν νωρίς, γι’ αυτά που ακόμα το παλεύουν.
Άλλωστε, πόσες Παγκόσμιες Ημέρες ξέρεις που καταργήθηκαν;
Πηγή "protagon"
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου