Μια πασχαλιάτικη φαντασίωση

Φέτος δε σουβλίσαμε αρνί. Ούτε πέρσι δηλαδή. Κάτι μπουτάκια από κοτόπουλο σουβλίσαμε στη σχάρα. Καλά ήτανε κι αυτά. Του χρόνου δεν ξέρουμε αν θα έχουμε κάτι σε κρέας να φάμε. Δεν ξέρουμε καν αν θα έχουμε εμείς κρέας επάνω στα κόκαλά μας ή αν θα είμαστε τροφή για τους αποικοδομητές, ξέρετε, αυτά τα μικρά σκουληκάκια που κατοικούνε μεσ' το χώμα και δουλειά τους είναι να μετατρέπουν σε λίπασμα τα πτώματα.

Και τη βλέπω τη δουλειά, αν συνεχίσουμε έτσι, έχε γεια καημένε κόσμε κι εσύ γλυκιά ζωή. Η μόνη συλλογή που μου δίνει χαρά και με βγάζει από αυτές τις μαύρες σκέψεις είναι μια εικόνα που μου ερχόταν στο μυαλό ανήμερα το Πάσχα, εκεί που χώνευα το μπουτάκι, ήτανε και ζέστη, λάλαρος, δεν είχαμε και αιρ κοντίσιον: ήμασταν λέει Σύνταγμα, πλατεία καταμεσής, όπως τότε με τους αγανακτισμένους - ζωή σε λόγους μας - και είχαμε λέει στήσει σούβλες στη σειρά. Πολύ πράμα. Αλλά τι ήτανε εκείνο που σουβλίζαμε; Ήτανε ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, το Βενιζέλο και το Κουβέλη, ήτανε βέβαια και το ΓΑΠ, οι υπουργοί και αξιωματούχοι των μνημονιακών κυβερνήσεων και όοοοολοι οι βουλευτές που ψηφίσανε τα μνημόνια και συνεχίζουν και μέχρι σήμερα αμετανόητοι! Όλοι αυτοί ήτανε στις σούβλες, δηλαδή σαν τα αρνιά, παλουκωμένοι. Και τα κεφάλια τα είχαμε χωριστά, σε καζάνες, και σιγοβράζανε!

Καθόλου μακάβριο δε μου φαίνεται. Ίσα ίσα, όταν άκουσα τα πασχαλινά μηνύματα τους, ιδιαιτέρως εκείνο του Στουρνάρα, που έλεγε οτι φάνηκε το φως από την άκρη του τούνελ και - καπάκι - οτι καμιά   λαϊκή εξέγερση δεν έγινε ούτε κάηκε η Αθήνα όπως λέγανε κάποιοι, γιατί ο κόσμος βλέπει τα καλύτερα που να, έρχονται, είναι εκεί, στο βάθος, άμα σκύψετε λίγο θα τα δείτε, λίγο ακόμα, πιο κάτω, έεεε, σκύψε καλά ντε, μπααα, έτσι που στέκεσαι σαν αγγούρι πώς θες να τα δεις; Όταν που λέτε τα άκουσα αυτά τα χαρμόσυνα και γιορτινά, και όταν είδα και τον Πρωθυπουργό σε κατανυκτική στάση μετά της ταπεινής συζύγου που στραυροκοπιότανε συνέχεια, - ποιος ξέρει γιατί - είπα, ο.κ. μια χαρά η φαντασίωση, απονομή δικαιοσύνης. Δηλαδή καλύτερα είναι που εμάς που είμαστε αθώοι και δεν έχουμε βάψει τα χέρια μας με αίμα ανθρώπων, μας υποβάλουν στα μαρτύρια του Τάνταλου; Κάποτε πρέπει να βασιλέψει το δίκιο σ' αυτό τον κόσμο. 

Κι έτσι κοιμάμαι με ήσυχη της συνείδηση τα βράδια, και μόνο ανησυχώ που καθόμαστε αμέτοχοι και περιμένουμε να φανεί το φως στο τούνελ του Στουρνάρα, και πιστεύουμε τα διαγγέλματα του Παπούλια και τα μηνύματα αγάπης των άλλων συγκυβερνούντων.

Πηγή "Κεράσια και κρίνοι"

Posted in: Κείμενα