Μ' αγιόκλιμα και γιασεμί.....

                                                                       Editorial

Είχα την τύχη να ζήσω την εφηβεία μου σε μια εποχή που το θερινό σινεμά αποτελούσε έναν από τους πιο βασικούς τρόπους διασκέδασης. Δεν είχε σημασία τι έργο θα βλέπαμε, απλά και μόνο θέλαμε να ζήσουμε τη γοητεία της παραλληλόγραμμης οθόνης και τη μυρωδιά του γιασεμιού, καθισμένοι στις συνήθως άβολες καρέκλες ενός θερινού σινεμά.


Το σπίτι που πέρναγα τις καλοκαιρινές μου διακοπές, ηταν απέναντι από ενα θερινό σινεμαδακι. Θυμάμαι που οταν δεν είχαμε χρήματα για τα εισιτήρια, μαζεύαμε τη τρελλοπαρέα πάνω στη ταράτσα, με αναψυκτικά και πατατάκια και προσπαθούσαμε να διαβάσουμε τους υπότιτλους, κεντράροντας το βλέμμα μας ανάμεσα απο τα καλώδια της κολώνας της ΔΕΗ. 


Δεν υπήρχαν μεγαφωνικές εγκαταστάσεις με dolby surrοund, ούτε άνετες πολυθρόνες και κοκτέιλ και συνήθως το ένα ηχείο ήταν καμμένο, αλλά η μαγεία παρέμενε μαγεία. Τώρα πλέον όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, έχουμε μπει στην εποχή που τα θερινά θυμίζουν περισσότερο lounge bars και λιγότερο κινηματογράφους.


Οπως και να έχουν όμως τα πράγματα, το θερινό σινεμαδάκι μυρίζει καλοκαίρι, μυρίζει θάλασσα, ξεγνοιασιά, μυρίζει αγιόκλιμα και γιασεμί και δεν πρέπει να το αφήσουμε να σβήσει. Συνδυάστε την έξοδο σας για ποτό με ενα παραλιακό θερινό σινεμαδάκι, δώστε ζωη σε αυτούς τους ανθρώπους που πολεμάνε να τα κρατήσουν ανοικτά και ξανανιώστε παιδιά. 

Posted in: Editorial