Από μακριά έμοιαζε με μεγάλο δέμα. Σαν αυτά που συνηθίζουμε να πετάμε οι άνθρωποι στα πάρκα και τα άλση, βέβαιοι ότι κάποιος (άλλος) θα τα μαζέψει.
Οσο πλησίαζα, το σχήμα έπαιρνε μορφή. Στα είκοσι μέτρα νόμισα και στα δέκα ήμουν βέβαιος ότι το «δέμα» ήταν άνθρωπος.
Ανθρωπος που (ευχήθηκα να) κοιμόταν σε στάση εμβρυακή• όπως ο πολύ μόνος: κουλουριασμένος στο πλάι, με γόνατα μαζεμένα και τα χέρια στα σκέλια.
Πλησίασα κι άλλο, προσεχτικά μην τον ξυπνήσω, αλλά περισσότερο να δω αν ανασαίνει. Το ελάχιστο που μπορούσε ένας άνθρωπος, ένας πρωινός περιπατητής του Υμηττού, που βλέπει ένα πεταμένο «δέμα» σε συσκευασία ανθρώπου να κοιμάται στο άλσος της Πανεπιστημιούπολης, σε απόσταση αναπνοής από κτίριο υπό φοιτητική κατάληψη.
Ανάσαινε. Νέος, γύρω στα σαράντα, βραχύσωμος, αδύνατος έως την οσιότητα, με πυκνά μαύρα γένια και ανάσαινε. Ζωντανός.
Μπορεί και να ονειρευόταν -ένα γλυκό όνειρο- πως ήταν ζωντανός. Γιατί στο ξύπνιο τους… κάποιοι άνθρωποι (αποφεύγω τη λέξη «συνάνθρωποι», έτσι που αφήσαμε τις αποστάσεις και μεγαλώσανε τόσο πολύ ανάμεσά μας) είναι ανήμποροι να διαλέξουν αν πάνε με τους ζωντανούς ή με τους νεκροζώντανους.
Δεν ήταν μεθυσμένος που κάπου πήγαινε ή επέστρεφε και τον σάρωσε -σαν αδέσποτη σφαίρα σε πόλεμο- το μεθύσι στην άκρη άλσους πανεπιστημιακού. Απόδειξη ότι δεν πήγαινε ούτε επέστρεφε πουθενά και ότι αυτός και ο όπου γης ύπνος του αποτελούσαν αρραγή ενότητα, ήταν ότι μισό μέτρο πλάι του στεκόταν, με συγκινητική τάξη βαλμένο, όλο του το βιος: έξι σακούλια πλαστικά, τα τρία λευκά και τ' άλλα τρία γαλάζια. Καμιά φορά οι συμπτώσεις δείχνουν -παρότι δεν είναι- στημένες.
Οι άστεγοι στην Αθήνα αυξήθηκαν, λέει, από την αρχή του χρόνου περίπου κατά 20.000 άτομα.
Η ειρωνεία; Είναι οι μόνοι που (για την ώρα• ποτέ δεν ξέρεις!) γλιτώνουν την (ακόμα μία) ποινή των στεγασμένων• τα άλση παραμένουν κοινόχρηστα.
ΜΑΝΤΑΙΟΣ/www.enet.gr
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου