"Ας δούμε την αλήθεια κατάματα"

Του Μάνου Αθανασούλη, 
Υποψήφιου διδάκτορα στο EPFL, Ελβετία

Ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Τι πρέπει να κάνουν οι έχοντες τη διαχείριση της χώρας (επίτηδες αποφεύγω τη χρήση της λέξης "εξουσία" μιας και εξουσία έχουν οι αφέντες, οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες) για να τη βγάλουν από το τέλμα; Ποιος (μπορεί να) έχει την ευθύνη να το κάνει;

Η ευθύνη για την κατάσταση μιας χώραςπηγαίνει αποκλειστικά σε λίγα πρόσωπα μόνο όταν ο λαός δεν έχει κανέναν τρόπο έκφρασης της βούλησης του. 

Στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία- τους πολιτικούς μας τους ψηφίσαμε, μερικούς πολλές φορές. Αυτοί οφείλουν κατ' αρχήν να πουν την αλήθεια- και δεν το έχουν κάνει ακόμα. 

Την αλήθεια που έχει αρχίσει να καταλαβαίνει πολύς κόσμος, βγαίνοντας βίαια από τις αυταπάτες και τον εφησυχασμό πού τόσο απλόχερα τους πρόσφεραν οι πολιτικοί μας.

Πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα. Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αν μη τι άλλο δεν φάγαμε όλοι το ίδιο. Ούτε όμως είναι αλήθεια ότι φταίνε μόνο μερικοί πολιτικοί. 

Η αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι έγινε κακός σχεδιασμός εδώ και 30 χρόνια. Τώρα όμως πρέπει να σκεφτούμε πως θα κάνουμε καλό σχεδιασμό.

Η αλήθεια είναι ότι ένας καλός σχεδιασμός δεν αποδίδει σε 2 μήνες. Χρειάζεται σωστές προτεραιότητες, δουλειά και υπομονή. 

Η αλήθεια είναι πως το πολιτικό μας σύστημα, και ιδιαίτερα τα πρόσωπά που πρωταγωνιστούν σ' αυτό- που εμείς επιλέξαμε ξανά και ξανά- μας διέφθειραν και τα διαφθείραμε πιο βαθιά. Έδωσαν εύκολα θέσεις με καλό μισθό και χαμηλές απαιτήσεις. Το σύστημα ανέχτηκε την ανομία με τη συνενοχή μας. Και εμείς ανεχτήκαμε την ανομία με τη συνενοχή του συστήματος.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε αναδείξει σε ιερό κάθε "αγώνα", κάθε κατάληψη, κάθε απεργία, κάθε παρακώλυση της συγκοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα ανέχεται όλες τις παράνομες συνήθειες του Έλληνα γιατί το ανάποδο έχει "πολιτικό κόστος".

Η αλήθεια είναι ότι οι απαιτήσεις όλων των αντιπολιτεύσεων είναι πάντα - μα πάντα όμως! - παράλογες. 

Η αλήθεια είναι ότι θέλουμε να έχουμε παροχές Σουηδίας, φορολογία Λιχτενστάιν, και εισπρακτικό μηχανισμό... Ελλάδας. Μα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε από τη χώρα μας. Εάν θέλουμε παροχές, πρέπει να έχουμε ισχυρή ανταποδοτική φορολογία με υψηλούς συντελεστές: Ο Καναδάς και η Σουηδία έχουν 45% με 55% φορολογία. 

Στην Ελβετία κανείς ποτέ δε σκέφτεται να αποφύγει της πληρωμές όχι μόνο γιατί θα τον πιάσουν αλλά γιατί δεν το θεωρεί σωστό, στη Σαουδική Αραβία έχουν πετρέλαιο και αν μια γυναίκα οδηγήσει μόνη της θα τιμωρηθεί με βουρδουλιές. Στην Αμερική αν δε βρεις δουλειά σε μια καλή εταιρεία πρέπει να δουλεύεις 7 μέρες την εβδομάδα μέχρι της 11 βράδυ για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. 

Ποια χώρα θέλουμε να είναι η Ελλάδα; 

Εάν θέλουμε κοινωνικές παροχές πρέπει να είμαστε πάντα συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Εάν θέλουμε ελεύθερο ανταγωνισμό και χαμηλή φορολογία πρέπει να ανοίξουμε όλα τα επαγγέλματα και να παλεύουμε με το ρίσκο της απόλυσης. 

Δεν μπορούμε να έχουμε χαμηλή φορολογία, μεγάλο κρατικό μηχανισμό, μόνιμες θέσεις με υψηλούς μισθούς, ισχυρό ανταγωνισμό, κλειστά επαγγέλματα, κοινωνικό κράτος, και σε βάθος χρόνου μείωση φορολογίας και αύξηση παροχών. ΔΕΝ γίνεται!

Ποια χώρα, όμως, οραματίζονται και οι πολιτικοί μας; Θέλει η κυβέρνηση να βοηθήσει τον υγιή ελεύθερο ανταγωνισμό και να σταματήσει τις πελατειακές σχέσεις; Θέλει η κυβέρνηση να ωθήσει την ελεύθερη οικονομία σε ανάπτυξη; Χρειάζεται σχέδιο. 

Σε μία τόσο κακή κατάσταση της οικονομίας δεν μπορεί το κράτος να αυξάνει διαρκώς τους φόρους (άλλες φορές με συνταγματικό τρόπο, άλλες φορές με αντι-συνταγματικό τρόπο), να ζητά τις οφειλές των ιδιωτών και των εταιρειών άμεσα - κλείνοντας αδιακρίτως μαγαζιά που χρωστάνε εκτός και αν ανήκουν σε κάποιον "φίλο" - και να μην πληρώνει τα χρέη του προς αυτούς. 

Σε μία χώρα που ο μεγαλύτερος εργοδότης είναι- δυστυχώς, ακόμα- το δημόσιο αν σταματήσει να πληρώνει, πώς θα κινηθεί η οικονομία;

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι πολιτικοί ζητάνε από μας να συμμετέχουμε στο να φτιάξουμε τα λάθη τους, τα λάθη που έκαναν επί 30 και πλέον χρόνια. 

Η αλήθεια είναι ότι τους αναθέσαμε να κάνουν τα λάθη για λογαριασμό μας ώστε να μη νιώθουμε ένοχοι. 

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές μαζί με τα ξερά θα καούν, δυστυχώς, και μερικά χλωρά. 

Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας από μας έχει δύο επιλογές. 

Η πρώτη είναι να αναλάβει το κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί (είτε ως ψηφοφόρος είτε ως απέχων από της εκλογές είτε επειδή έκρυψε ποσοστό τους εισοδήματος του είτε επειδή έχει βολευτεί πίσω από την άδεια επαγγέλματος που εκδόθηκε επί χούντας και τη θεωρεί κληρονομική- ενώ κάποιοι άλλοι δούλευαν 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα και τώρα πια δε βρίσκουν ούτε 1 είτε ως απεργός- στο δημόσιο- που πληρώθηκε είτε ως ιδιοκτήτης ενός αυθαιρέτου που το νομιμοποίησε με "κάποιο" τρόπο είτε όταν εκμεταλλεύτηκε την περαίωση και κάλυψε τη φοροδιαφυγή ετών).

Η δεύτερη επιλογή είναι να αρνηθεί κάθε ευθύνη γιατί "οι άλλοι τα φάγανε", "μας πίνουν το αίμα οι ξένοι" (αλήθεια όταν μας δάνειζαν με 1% μας έπιναν το αίμα πάλι;), "είμαστε ένα πείραμα του ΔΝΤ", "αφού ο άλλος δεν πλήρωσε ούτε εγώ πληρώνω", και άλλα ευχάριστα.

Οι ίδιοι δεν θα διστάσουν να εμποδίσουν και να ζημιώσουν τους συμπολίτες τους, μετά από καταλήψεις και μπλόκα θα βανδαλίσουν τα κτήρια και θα βιαιοπραγήσουν εναντίον των υπαλλήλων των διοδίων, θα προβάλλουν ως ηρωική κάθε μορφή "αντίστασης" και θα φωνάζουν και θα βρίζουν επειδή τόσα χρόνια οι πολιτικοί τους μάθανε ότι όποιος φωνάζει έχει δίκιο.

Η ευθύνη βέβαια δεν είναι ίδια για όλους, και οι αδιέξοδες πολιτικές δεν πλήττουν όλους το ίδιο. Πλήττουν περισσότερο αυτούς που δεν ακούγονται, αυτούς που δεν έχουν οργανωμένα συμφέροντα και απλά προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Η αλήθεια είναι ότι μια κοινωνία τόσο εθισμένη σε όλες αυτές τις αντιφάσεις είναι πολύ δύσκολο να τις ξεπεράσει- ίσως η ιδεολογική και ψυχολογική δυσκολία να είναι εξίσου σημαντική με την οικονομική.

Εναποθέτει κανείς την ελπίδα στα πιο ανοιχτά μυαλά- μοιραία κυρίως οι νέοι μπορεί να είναι- και ελπίζεις ότι θα ξεφύγουν. Εξάλλου, τώρα τα προβλήματα που συζητούσαν οι "απ' έξω" και οι "παρίες" στη δεκαετία του 1990 (εάν λ.χ. το οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας έχει μέλλον) τα σκέφτεται κάθε πρωί κάθε Έλληνας.

Δεν έχω χαρούμενα μηνύματα ούτε εύκολες λύσεις. Η πατρίδα μου, μου δυσκολεύει κάθε προσπάθεια να βρω μια δουλειά με βάση της σπουδές μου και οι άνθρωποι στους δρόμους διαμαρτύρονται για τη μείωση του μισθού στο δημόσιο και δεν μιλάνε για την ανεργία των νέων 18-30 στο 40%.

Οι πολιτικοί μας προτιμάνε να έχουν ανέργους νέους παρά να σηκώσουν ανάστημα στις σπατάλες στον ευρύτερο και στενό δημόσιο τομέα. Πολλά παχιά λόγια επ' αυτού - μείωση της σπατάλης όχι αδιακρίτως όλων των μισθών - και πολύ λίγα έργα.

Στη ζωή μου θέλω να προσφέρω ότι μπορώ για να υπάρχει στην Ελλάδα ένα καλύτερο μέλλον. Ελπίζω ότι θα βρεθούν αρκετοί Έλληνες πρόθυμοι να προσφέρουν στο σύνολο, και να μην τους πειράζει πια να πληρώσουν το φόρο που έχει νομοθετηθεί, να σέβονται την απαγόρευση παρκαρίσματος και καπνίσματος, να μην συμφωνούν με μια παρανομία που γίνεται μπροστά τους, να σέβονται τον Κ.Ο.Κ., να προτιμάνε να διαβάζουν από το να κάνουν κατάληψη, να προτιμάνε την άθληση από την καφετέρια και να προτιμάνε τη δημιουργία από τη διαδικασία.

Θα κάνουν ό,τι μπορούν για να πληρώσουν κάθε χαράτσι- όσο παράλογο και αν είναι-. αλλά θα στείλουν ένα μήνυμα τιμωρώντας σκληρά τους πολιτικούς και περισσότερο τις πολιτικές που οδήγησαν στο αδιέξοδο, και δε θα ψηφίσουν ποτέ τον πολιτικό που ρουσφετολογεί.

Υπάρχει όμως ελπίδα; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πιστεύουμε και να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε ότι η λογική, η δημιουργία, η συνεργασία και η εποικοδομητική διάθεση θα νικήσουν όλες τις διαφορετικές εκφάνσεις της μαυρίλας και της απογοήτευσης που μας επιτίθενται από παντού.

Πηγή nooz.gr

Posted in: Αρθρογραφία