Αμαρτωλοί

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Ο φίλος μου ο Σταύρος, εξέχον μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, όποτε μου μιλάει για τη σημερινή Ελλάδα, τους πολιτικούς της και τον ελληνικό λαό, γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανάβει τό 'να τσιγάρο πάνω στο άλλο, το πρόσωπό του παίρνει το χρώμα της τέφρας, θυμώνει και μερικές φορές βρίζει: «Καλά να πάθουμε! Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Δανειζόμασταν, επί χρόνια, τεράστια ποσά, τα τρώγαμε και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Μας πονάει, που προσπαθούμε να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας. Κανείς, όμως, δεν χαρίζει λεφτά. Σε λίγο, οι μισθοί μας δεν θα είναι σε ευρώ, αλλά σε δηνάρια...».

Συμφωνώ, χοντρικά, με αυτά που λέει. Διαφωνώ, όμως, όταν ισχυρίζεται, όπως συνηθίζουν οι Ευρωπαίοι, ότι οι Ελληνες δεν δουλεύουν, αράζουν στα καφενεία πρεφάροντας και βάζουν τους αλλοδαπούς στα χωράφια τους. Και διαφωνώ, γιατί όπως προκύπτει από πολλές πρόσφατες έρευνες και στατιστικές, ο Ελληνας εργάζεται πολύ περισσότερες ώρες τη μέρα από τους «δουλευταράδες» εταίρους μας, που μας κατηγορούν, σηκώνοντάς μας, μάλιστα, το δάχτυλο.

Τους τα είπε, βέβαια, χοντρά, αυτή τη βδομάδα και ο Στρος-Καν, θυμωμένος μάλιστα: «Το όλο σύστημα δεν θεωρούσε την ευρωζώνη ζώνη αλληλεγγύης, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε νομισματική ένωση. Μάλλον η ιδέα ήταν ότι οι Ελληνες πρέπει να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα δανείσουν τους Ελληνες, αλλά συν ένα περιθώριο. Γιατί; Επειδή οι Ελληνες πρέπει να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Από ηθικής πλευράς, δεν έχω κανένα σχόλιο. Από οικονομικής απόψεως, όμως, σαφώς δεν βοήθησε».

Οι Ελληνες είναι αμαρτωλοί και πρέπει να πληρώσουν για τα κρίματά τους, σύμφωνα με τη λογική και την πρακτική των Γερμανών, που βρίσκονται πίσω απ' όλην αυτή τη "μηχανή". Ποιες είναι, όμως, οι αμαρτίες των Ελλήνων; Δεν θέλω να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω. Θέλω, όμως, να θυμίσω, στους ενάρετους και εργατικούς Γερμανούς πως η χώρα τους αιματοκύλησε δύο φορές ολόκληρο τον κόσμο και είναι η προσωποποίηση της θηριωδίας. Και σήμερα, τα παιδιά και τα εγγόνια του Χίτλερ εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο, σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους σε απόγνωση.

Εγραφε, στις 27 Νοεμβρίου ο παλιός μου αρχισυντάκτης Χρήστος Πασαλάρης: «...Κοιτάζοντας τη φράου Μέρκελ θυμήθηκα μια Γερμανίδα αξιωματικό που τέτοιες μαύρες μέρες κατοχής, του 1943, μπήκε στο θάλαμο των μελλοθάνατων στο Γουδί (όπου και του λόγου μου ήμουν κρατούμενος) και έβαλε στοίχημα με δυο άνδρες των ΕΣ-ΕΣ που τη συνόδευαν "με πόσες βουρδουλιές πεθαίνει ένας μελλοθάνατος"! Διάλεξαν έναν από μας, τον έγδυσαν, τον έδεσαν και άρχισαν να τον χτυπάνε στα κόκαλα με τα ρόπαλα. Η Γερμανίδα μέτραγε, φωναχτά, και όταν έφτασε στις 160 βουρδουλιές ο κρατούμενος ξεψύχησε. Τότε η ύαινα ξεφώνησε ενθουσιασμένη ότι... κέρδισε το στοίχημα!..

Η ίδια έβαλε να δέσουν έναν άλλο κρατούμενο από τα... αχαμνά του και να τον σέρνουν στο θάλαμο ώσπου να πει "ήμαρτον"! Το είπε ο δυστυχής και τότε του φόρεσαν μια κουκούλα και τον πήγαν στο μπλόκο της Κοκκινιάς να υποδείξει συντρόφους του αντιστασιακούς. Από τον πανικό του έδειχνε με το δάχτυλο τυχαία όποιον έβλεπε μπροστά του. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλους όσους υπέδειξε!...».

Κατά τα άλλα, Καλά Χριστούγεννα.

Πηγή "Τα Νέα"

Posted in: Αρθρογραφία