Σε μια δημοσιογραφική παρέα, στη στοά Κοραή στην Αθήνα, συζητώντας για την οικονομική κρίση, για τη ζωή μας που άλλαξε μέσα σε λίγα χρόνια, για τους συναδέλφους δημοσιογράφους που όλο και περισσότεροι μένουν χωρίς εργασία και χωρίς εισόδημα, η κουβέντα έφτασε και στα παιδιά. Για το πώς άλλαξε η ζωή μας αναρωτιόμαστε κάθε μέρα διότι δεν γίνεται και αλλιώς αλλά για το πώς άλλαξε τόσο ξαφνικά και των παιδιών μας, αν δεν το έχουμε κάνει, ας σπεύσουμε. Διότι υπεύθυνοι για αυτή την αλλαγή είμαστε (και) εμείς.
Κινδυνεύοντας να κατηγορηθώ ξανά, όπως από μερικούς για το «Είμαστε όλοι Κουλούρηδες», ότι γενικεύω, αποφασίζω να σας μεταφέρω αυτό που είπαμε μεταξύ μας. Και φαντάζομαι θα το έχετε κάνει κι εσείς στην παρέα σας, αν ακούσατε για τον όλο και μεγαλύτερο αριθμό παιδιών που εγκαταλείπονται στα Χωριά SOS.
Με την ίδια επιπολαιότητα που οδηγούμε, με την ίδια ανευθυνότητα που διοικούμε- αυτοί που διοικούν-, με την ίδια μοναδική χαλαρότητα που αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά γεγονότα, με την απανθρωπιά που προσπερνάμε έναν άστεγο και τον αφήνουμε να πεθάνει στο παγκάκι, την περιφρόνηση για έναν ζητιάνο, για έναν χρήστη ναρκωτικών, με την απάθεια που βλέπουμε μια έγκυιο ή έναν ηλικιωμένο στο λεωφορείο και δεν σηκωνόμαστε από τη θέση μας, έτσι κάνουμε και τα παιδιά. Επιπόλαια, ανεύθυνα, με απάθεια, ασόβαρα. Χαλαρά, ρε παιδί μου και έχει ο θεός. Αν μπορούσαμε, θα παίρναμε και για αυτό ένα δάνειο. Τυχαία δεν το σκέφτηκαν οι τράπεζες.
Με την επιπολαιότητα που χρεωθήκαμε ως τον λαιμό με διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, καταναλωτικά δάνεια, δάνεια για ταξίδια στο εξωτερικό «όπως οι πλούσιοι» , τόσο επιπόλαια φέραμε στη ζωή παιδιά που μια μέρα, μόλις η κρίση χτύπησε και την πόρτα μας, τρέξαμε να τα ξεφορτωθούμε. Η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών στα Χωριά SOS, θύμα αυτής μας της επιπολαιότητας.
Ναι, είναι γεγονός πως το θέμα «δεν μας αφορά όλους». Δεν είμαστε όλοι γονείς που παρατήσαμε τα παιδιά μας στο Χωριό SOS. Ούτε και τα παιδιά του SOS είναι όλα από ανεύθυνους γονείς, που στην πρώτη δυσκολία τα έβαλαν στα πόδια. Μα ακόμα και ένα παιδί να είναι στα χωριά, θύμα αυτής της επιπολαιότητας, αξίζει τον κόπο να βρει θέση στον προβληματισμό μας. Σε μια εποχή που η κρίση τσακίζει πραγματικά ζωές, μήπως έχει έρθει καιρός τη θέση του «εγώ» να πάρει το «εμείς»; Μήπως να ξεβολευτούμε λιγάκι παραπάνω και αντί να γκρινιάξουμε που δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, να αδειάσουμε μια θέση δίπλα μας στο σπίτι μας; Όσοι, τέλος πάντων τα έχουμε ακόμα. Όσο τέλος πάντων δεν μας έχει καταπιεί ολότελα το επιπόλαιο μας «εγώ».
Με την ίδια επιπολαιότητα που οδηγούμε, με την ίδια ανευθυνότητα που διοικούμε- αυτοί που διοικούν-, με την ίδια μοναδική χαλαρότητα που αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά γεγονότα, με την απανθρωπιά που προσπερνάμε έναν άστεγο και τον αφήνουμε να πεθάνει στο παγκάκι, την περιφρόνηση για έναν ζητιάνο, για έναν χρήστη ναρκωτικών, με την απάθεια που βλέπουμε μια έγκυιο ή έναν ηλικιωμένο στο λεωφορείο και δεν σηκωνόμαστε από τη θέση μας, έτσι κάνουμε και τα παιδιά. Επιπόλαια, ανεύθυνα, με απάθεια, ασόβαρα. Χαλαρά, ρε παιδί μου και έχει ο θεός. Αν μπορούσαμε, θα παίρναμε και για αυτό ένα δάνειο. Τυχαία δεν το σκέφτηκαν οι τράπεζες.
Με την επιπολαιότητα που χρεωθήκαμε ως τον λαιμό με διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, καταναλωτικά δάνεια, δάνεια για ταξίδια στο εξωτερικό «όπως οι πλούσιοι» , τόσο επιπόλαια φέραμε στη ζωή παιδιά που μια μέρα, μόλις η κρίση χτύπησε και την πόρτα μας, τρέξαμε να τα ξεφορτωθούμε. Η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών στα Χωριά SOS, θύμα αυτής μας της επιπολαιότητας.
Ναι, είναι γεγονός πως το θέμα «δεν μας αφορά όλους». Δεν είμαστε όλοι γονείς που παρατήσαμε τα παιδιά μας στο Χωριό SOS. Ούτε και τα παιδιά του SOS είναι όλα από ανεύθυνους γονείς, που στην πρώτη δυσκολία τα έβαλαν στα πόδια. Μα ακόμα και ένα παιδί να είναι στα χωριά, θύμα αυτής της επιπολαιότητας, αξίζει τον κόπο να βρει θέση στον προβληματισμό μας. Σε μια εποχή που η κρίση τσακίζει πραγματικά ζωές, μήπως έχει έρθει καιρός τη θέση του «εγώ» να πάρει το «εμείς»; Μήπως να ξεβολευτούμε λιγάκι παραπάνω και αντί να γκρινιάξουμε που δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, να αδειάσουμε μια θέση δίπλα μας στο σπίτι μας; Όσοι, τέλος πάντων τα έχουμε ακόμα. Όσο τέλος πάντων δεν μας έχει καταπιεί ολότελα το επιπόλαιο μας «εγώ».
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου