Γιάννης Μακριδάκης
Στο λιμάνι της Χίου τα πρωινά δεν υπάρχουν πλέον ουρές Ελλήνων που περιμένουν να περάσουν από τον έλεγχο διαβατηρίων και να επιβιβαστούν, χάριν εκδρομής, στα καραβάκια για Τσεσμέ – Σμύρνη.
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που πηγαίνουν εκεί, δίνουν ένα χαρτάκι και κάποια ευρώ στα πληρώματα, και ξαναπάνε το απόγευμα, όταν επιστρέφουν τα καραβάκια, για να πάρουν τα φάρμακα που έρχονται από τη γείτονα χώρα.
Εκεί την κατάντησε την Ελλάδα η πολιτική συμμορία που τη λυμαίνονταν ως τώρα. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή.
Εκατό χρόνια μετά την προσάρτηση των νησιών του Βορείου Αιγαίου στο ελληνικό κράτος, οι κυβερνήσεις Πασόκ ΝΔ τα ξαναστέλνουν δώρο απέναντι.
Διότι, τι θα κάνει ένας νησιώτης πολίτης όταν:
Για να πάει στην Αθήνα πρέπει να πληρώσει 50 ευρώ και να κάτσει όλη νύχτα σε ένα κάθισμα κάποιου βρομοβάπορου, ενώ για να πάει στην Σμύρνη πληρώνει 15 ευρώ και είναι εκεί σε μιάμιση ώρα;
Για να πάει στην Αθήνα αεροπορικώς πρέπει να πληρώσει 200 ευρώ εισιτήριο, ενώ από την Σμύρνη για Αθήνα αλλά και για άλλους διεθνείς προορισμούς κοστίζει το ένα τρίτο των χρημάτων; Οι Χιώτες χρησιμοποιούν πλέον ως διεθνές αεροδρόμιο αυτό της Σμύρνης.
Για να αγοράσει προϊόντα που έρχονται από Ελλάδα τα πληρώνει χρυσά, αφού είναι επιβαρυμένα με τόσα μεταφορικά και με τεράστιο ΦΠΑ, ενώ για να ψωνίσει από απέναντι του χρειάζονται το ένα τέταρτο των χρημάτων;
Για να βγάλει μία μαγνητική πρέπει να πεθάνει πρώτα ή να πληρώσει 350 ευρώ ενώ απέναντι ξεμπερδεύει αυθημερόν με 50 ευρώ μόνο;
Στη Χίο έχουμε πλέον για πρωτεύουσά μας την Σμύρνη, όπως την είχαμε και πριν τους Βαλκανικούς και τον Πρώτο Παγκόσμιο. Η ιστορία ξαναγυρίζει εκεί που προστάζει η γεωγραφία. Η οποία δεν συμμορφώνονται με ανθρώπινα τεχνάσματα, όπως η χάραξη συνόρων. Όπως ο γλάρος δεν ενδιαφέρεται αν πιάνει ψάρια σε τουρκικά ή σε ελληνικά νερά για να τραφεί, έτσι κάνει κι ο άνθρωπος. Σε αυτή τη θέση τον έφεραν. Για να υπάρξει εθνική συνείδηση, πρέπει να υπάρχει οντότητα. Τον Έλληνα οι δοτές κυβερνήσεις τον έφεραν στο έσχατο σημείο. Τον νησιώτη τον ξεζούμισαν επί χρόνια και τον είχαν για παρακατιανό και για πέταμα. Η Τουρκία κοιτάζει τα νησιά ως διαμάντια που λιγουρεύεται και η Ελλάδα τα αντιμετωπίζει ως τεράστιο βάρος και έξοδο. Η ιστορία θα δείξει σύντομα ότι η Ελλάδα δεν ήταν άξια να κρατήσει τα κεκτημένα της. Και πώς να είναι άξια με τέτοιους πολιτικούς νάνους.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι θα διαρκέσει για πολύ ακόμα η ιστορική περίοδος κατά την οποίαν το Βόρειο Αιγαίο, τουλάχιστον, θα αποτελεί τμήμα του ελληνικού κράτους. Θα υπάρξουν ανακατατάξεις, νέες επαφές και νέες εξαρτήσεις, οι οποίες θα γίνουν με γνώμονα τις βασικές και άμεσες ανάγκες των ανθρώπων. Αλλά και με βάση τα οικονομικά συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης.
Η ενεργειακή διασύνδεση των νησιών με την τουρκική ενδοχώρα είναι προ των πυλών. Διότι καμιά Ευρώπη δεν επιδοτεί υποθαλάσσια καλώδια που θα διασχίσουν όλο το Αιγαίο για να πάνε στην Ελλάδα, όταν υπάρχει φθηνός και εύκολος τρόπος να διασυνδεθούν τα νησιά με την Τουρκία, μέσω καλωδίωσης πέντε μιλίων και σε πιο βατά νερά. Αυτό το καταλάβαμε και από την πρόσφατη στάση της πολυεθνικής των βιομηχανικών ΑΠΕ, η οποία εξαφανίστηκε με πλάγια βηματάκια μόλις πριν λίγο καιρό, όταν το παραπάνω πλάνο άρχισε να φαίνεται στη σφαίρα της πραγματικότητας.
Μπορεί να βρεθούν πολλοί, οι οποίοι από αδυναμία κατανόησης γραπτού κειμένου, θα με χαρακτηρίσουν φιλότουρκο ή ανθέλληνα ή οτιδήποτε άλλο. Δεν με ενδιαφέρουν οι κραυγές ηλιθίων. Ξεκαθαρίζω όμως ότι με το παρόν κείμενο δεν εκφράζω καμία επιθυμία, δεν προδικάζω και δεν προτείνω τίποτε. Απλά αντιλαμβάνομαι προς τα πού πάει η Ιστορία και καταθέτω άποψη. Ίσως για να τη διαβάσουν και κάποιοι στο μέλλον.
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου