Μιά πικρή ιστορία

Editorial

Όλα ξεκίνησαν πολύ παλιά, οταν ακόμα οι άνθρωποι αντάλλασαν τα προιοντα τους. Κάποια στιγμή όμως το προιόν του ενός, δεν άρεσε στον άλλο, οπότε σκέφτηκαν ότι επρεπε να βρεθεί μια ενδιάμεση μονάδα, κοινή για όλες τις πωλήσεις. Ετσι δημιουργήθηκαν τα νομίσματα. Ομως ετσι δημιουργήθηκε και η ανάγκη για φύλαξη αυτων των νομισμάτων, με το αζημείωτο πάντα και να σου η πρώτη υποτυπώδης τράπεζα. Η ζήτηση συγκεκριμένων προιόντων, δημιούργησε μείωση στην προσφορά τους, με συνέπεια να αυξηθεί η τιμή τους και να γεννηθεί ο πληθωρισμός. 


Τοτε οι έξυπνοι τραπεζίτες, σκέφτηκαν οτι τα νομίσματα που εχουν συσσωρευσει στα θησαυροφυλάκια τους, δεν πρέπει να κάθονται και αποφάσισαν να δανείζουν αυτους που τα χρειάζονταν, με το αζημείωτο πάντα και έτσι το χρήμα να γεννάει νέο χρήμα. Στην πορεία τα μαγαζάκια των τραπεζιτών, άλλαξαν τη φιλοσοφία τους και από επιχειρήσεις φύλαξης χρημάτων, μετατράπηκαν σε δανειοδοτικούς οργανισμους, πουλώντας χρέος και εισπράττοντας χρήμα. Πουλούσαν χρέος ακόμα και εκεί που ηξεραν ότι υπηρχε περίπτωση να μην το πάρουν πίσω, φροντίζοντας να εξασφαλίσουν τα νώτα τους με δεσμευσεις κινητών και ακινήτων αξιών. Δεν τους ενοιαζε η πιστοληπτική ικανότητα των πελατών τους, αφού γνώριζαν ότι το χρέος των πελατών τους είναι χρήμα για αυτούς. 


Ο πελάτης τους από την πλευρά του, χωνόταν όλο και πιο βαθιά στο χρέος, χωρίς να μπορεί να συνειδητοποίησει ότι όσο πιο πολλά δανειζόταν και όσο πιο πολύ αύξανε το βιωτικό του επίπεδο, με καινούργιο σπίτι, νέα έπιπλα, μεγάλα αυτοκίνητα, τόσο πιο πολλά θα έπρεπε να επιστρέψει στους τραπεζίτες και τόσα πιο πολλά θα πλήρωνε στο κράτος, το οποίο είχε μπει και αυτό στη διαδικασία του δανεισμου, δίνοντας τεράστια ποσά σε στρατιωτικούς εξοπλισμους και πολέμους και έπρεπε να μαζευει χρήματα από τους φορολογουμενους για να ξεπληρώνει τα δικά του χρέη στις τράπεζες.


Κάπως ετσι λειτουργούσαν τα πράγματα και γίνονταν οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Ηρθε όμως μια μέρα η κατάρρευση μια τραπεζας κολοσσου και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Τότε μάθαμε για τοξικά επενδυτικά απόβλητα, καθώς οι τράπεζες και οι Κυβερνήσεις ήθελαν να βγάλουν ακόμα περισσότερα χρήματα στην πλάτη των πελατών-φορολογουμένων τους, επενδύοντας τους κόπους τους σε άγνωστης μόρφης και προέλευσης επενδύσεις, οι οποίες βούλιαξαν ολόκληρη την Διεθνή οικονομία.

Ομως, αφού οι πολίτες είναι καταχρεωμένοι, οι Κυβερνήσεις των περισσότερων κρατών έχουν μεγαλύτερο χρέος και από το ακαθάριστο εθνικό προιόν τους και οι τράπεζες έχουν κλείσει την κάνουλα των δανείων, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καλύψουν τις επισφάλειες τους και να μαζέψουν τα χρήματα τους, ζητώντας μάλιστα και εγγυήσεις από τις Κυβερνήσεις τους, διαχειριζόμενες ουσιαστικά αέρα, που έχουν πάει τα χρήματα? Σε ποιανών χέρια βρίσκονται συσσωρευμένα?


Σίγουρα υπάρχει ενα διευθυντήριο που κινεί τα νήματα, μαζεύει χρήμα και παίζει στη σκακιέρα με πιόνια όλους εμάς τους αδαείς πολίτες, που δουλεύουμε τόσο χρόνια και αυτή τη στιγμή αδυνατούμε να καλύψουμε τις ανάγκες των οικογενειών μας. Αυτό το διευθυντήριο, κατεβάζει όποτε θέλει τη πιστοληπτική ικανότητα των κρατών, δημιουργεί πανικό στις χρηματαγορές και ανεβάζει τα επιτοκια δανεισμού, βάζοντας βαριές φορολογίες στους πολίτες, μαζεύοντας όλο και περισσότερο πλούτο και εξαθλιώνοντας λαούς και αξίες. Το παιχνίδι του, παίζουν φυσικά οι καιροσκοπικές Κυβερνήσεις και οι ανίκανοι πολιτικοί, οι οποιοι δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο και να εναντιωθούν στις άνωθεν εντολές, αφου στο μονο που πιστεύουν είναι το χρήμα και νοιάζονται μόνο να διαφυλάξουν τις καρέκλες τους.


Δεν ξέρω αν έχει πάτο το βαρέλι και πόσο ακόμα θα πρέπει να κατρακυλήσουμε για να τον φτάσουμε, ξέρω όμως ότι αυτή η πικρή ιστορία θα έχει πολλά επεισόδια ακόμα και θα πρέπει να σπάσει το απόστημα για να ξεκινήσουμε από την αρχή έναν πιο όμορφο κόσμο, με αξίες και ιδανικά και να μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι τους αφήνουμε ένα υποθηκευμένο μέλλον.

Posted in: Editorial