Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Κόμματα εκτός τόπου και χρόνου

Γιώργος Παπαϊωάννου


 Την περασµένη εβδοµάδα στην πολιτική κουβέντα κυριάρχησε το σίριαλ µε την υπογραφή του κ. Αντώνη Σαµαρά. Την ίδια στιγµή στην Ευρώπη η συζήτηση ήταν – και εξακολουθεί να είναι – για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν ώστε να επιβιώσει το ευρώ. Κεντρικό ζήτηµα είναι το αν οι χώρες-µέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να µεταβιβάσουν µέρος της εθνικής κυριαρχίας τους που συνδέεται µε την άσκηση δηµοσιονοµικής πολιτικής σε ένα κοινοτικό όργανο. Για παράδειγµα, σε ένα ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονοµικών, το οποίο θα έχει τον πρώτο λόγο σε θέµατα που σχετίζονται µε την Υγεία, την Παιδεία, την εργασία κτλ. σε κάθε χώρα-µέλος. Σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας, το οποίο παίζεται σε διάφορα επίπεδα στη Γηραιά Ηπειρο, η Ελλάδα όχι µόνο είναι απούσα αλλά δεν συµµετέχει καν στη συζήτηση. Την ώρα λοιπόν που σχεδιάζεται το µέλλον της Ενωµένης Ευρώπης, εµείς κουβεντιάζουµε αν θα έπρεπε ή όχι ο κ. Σαµαράς να υπογράψει ή το πότε θα γίνουν εκλογές. ∆ιότι µπορεί ο κ. Σαµαράς να µη συµπεριέλαβε στην επιστολή ηµεροµηνία για εκλογές, όµως αυτό δεν σηµαίνει ότι παραιτείται από τη 19η Φεβρουαρίου. Ετσι ξεκίνησε καινούργιο γαϊτανάκι στα τηλεοπτικά παράθυρα. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ που φλέγεται να βγάλει αργηγό για να είναι έτοιµο να διεκδικήσει µε νέο πρόσωπο την πρωτιά στις εκλογές. 

∆ηλαδή, τα δύο κόµµατα εξουσίας προεξοφλούν ότι είναι θέµα ενός ή δύο µηνών η ολοκλήρωση του έργου της κυβέρνησης Παπαδήµου, δηλαδή η υλοποίηση της συµφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, τη στιγµή που στην πράξη ήδη θεωρείται ξεπερασµένη. Με το κόστος δανεισµού σε Ισπανία και Ιταλία να βρίσκεται στα επίπεδα όπου η Ελλάδα οδηγήθηκε εκτός αγορών και στη Γαλλία εκεί όπου βρισκόταν η Ιταλία πριν από τέσσερις µήνες, τα 440 δισ. ευρώ του ταµείου ΕFSF είναι κοινώς αποδεκτό ότι δεν αρκούν για να αντιµετωπίσουν το πρόβληµα. 

Βεβαίως έχουν δίκιο να πιστεύουν ότι τελικώς οι Ευρωπαίοι θα βρουν µια λύση γιατί κανέναν δεν συµφέρει η διάλυση του ευρώ. Αυτή η λύση όµως θα βάζει τα πράγµατα σε νέα βάση. Και πιθανώς κάποιες χώρες-µέλη του ευρώ να µην µπορούν να ακολουθήσουν. Και πρώτη υποψήφια είναι η Ελλάδα, την οποία πολλοί θα ήθελαν να δουν εκτός... νυµφώνος. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως όλοι παραδέχονται ότι οι αλλαγές που προωθούνται δεν µπορούν να αποφασιστούν σε επίπεδο ηγεσιών αλλά θα πρέπει να έχουν την υποστήριξη των ευρωπαϊκών λαών. Μόνο που εδώ τα δύο µεγαλύτερα κόµµατα αδυνατούν να κινητοποιήσουν τους πολίτες γιατί οι ηγεσίες τους ασχολούνται µε τις εκλογές και µε τις εσωκοµµατικές ίντριγκες. 


Πηγή "Το Βήμα"