Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Τηλε-Ναρκωτικά


Ο όρος ναρκωτικό πιστεύεται ότι προτάθηκε από τον Γαληνό (1) για να περιγράψει δραστικές ουσίες που μουδιάζουν ή νεκρώνουν, προκαλώντας απώλεια αισθήσεων ή παράλυση. Ο όρος νάρκωση χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Ιπποκράτη για τη διαδικασία ή την κατάσταση της έλλειψης αισθήσεων. Τα  ναρκωτικά λοιπόν προκαλούν στον  οργανισμό  διάφορες καταστάσεις όπως νάρκη, τάση για ύπνο, διέγερση, ένα αίσθημα ευφορίας, αλλά φέρνουν και εξασθένιση στις φυσιολογικές λειτουργίες του νευρικού συστήματος προκαλώντας στους χρήστες εθισμό και εξάρτηση και στο τέλος, όταν τα στερηθεί ο οργανισμός επιφέρουν και το στερητικό σύνδρομο.
Όταν είσαι εθισμένος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην το έχεις συνειδητοποιήσει, και ο μόνος τρόπος να καταλάβεις το τι σου συμβαίνει, είναι η μακρόχρονη αποχή σου από τη χρήση τους και η εν δυνάμει απεξάρτηση σου. Τότε βλέπεις τα πάντα πιο καθαρά και είσαι κύριος του εαυτού σου.
Γενικά θα έλεγα ότι η καθημερινή χρήση βαριών ψυχοτροπικών είναι το καταφύγιο των αδύνατων και των νικημένων.
Υπήρξε κάποια εποχή λοιπόν που σε καθημερινή βάση μαστούρωνα χοντρά με τα δελτία ειδήσεων, αγωνιώντας να αντλήσω την (φρούδα) αλήθεια κάνοντας μανιασμένα ζάπινγκ και προσπαθώντας να ακούσω όσα πιο πολλά μπορώ από τα τηλεοπτικά κανάλια. Αυτό είχε γίνει αρρώστια, και αν για κάποιο λόγο έχανα το δελτίο, ένιωθα ότι ήμουν αποκομμένος από την πραγματικότητα και αυτό με έκανε να αισθάνομαι κατά τι λιγότερος. Όταν σταμάτησα να είμαι τόσο πρόβατο και αποφάσισα να κόψω μαχαίρι την εξάρτηση μου τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, ο κόσμος άρχισε να μου φαίνεται διαφορετικός, λιγότερο τηλεοπτικός. Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη, ένιωθα αποκομμένος από την υποτιθέμενη πραγματικότητα, αλλά μετά από λίγους μήνες, όταν έμαθα να στηρίζομαι στη δική μου λογική, ανακάλυψα ότι η αλήθεια δεν ήταν ποτέ κρυμμένη στην οθόνη της τηλεόρασης μου, ήταν στην ίδια μου την ζωή, στην ζωή των ανθρώπων που αγαπούσα και εκτιμούσα, στους δρόμους που περπατούσα, στα πέντε λόγια που άλλαζα με τον τυχαίο άνθρωπο που γνώριζα.
Τελικά συνειδητοποίησα, ότι όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, αλλά και επιτρέψτε μου, και ξεφυλλίζοντας όλες τις κωλοφυλλάδες, τίποτα δε μου προσέφεραν παρά μόνο μια πλασματική και πλαστική αλήθεια, μια αλήθεια η οποία είχε προφανώς διαμορφωθεί γύρω από οβάλ τραπέζια όπου συνεδρίαζαν ανθρωπόμορφα γραβατωμένα ή ταγιεροφορεμένα τέρατα, μια αλήθεια κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτού που αρέσκομαι να καλώ “Το Σύστημα”.
Όταν αναγκάσθηκα να σκεφτώ εγώ ο ίδιος, και όχι να καταπιώ μασημένη τροφή από πουλημένους δημοσιογράφους, τελικά I got the picture που λένε, “την είδα αλλιώς”, “την άκουσα στερεοφωνικά”, την πάσα αλήθεια…
Και φίλε, είναι ωραίο να την ακούς με αυτό τον τρόπο, δίχως υποβολείς, είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι έχεις πλήρη αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω σου στηριζόμενος μόνο και μόνο στο πιο απλό και το πιο χαρακτηριστικό ανθρώπινο γνώρισμα, την κοινή λογική…
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, ξαναγνώρισα τον κόσμο, και εδώ ακριβώς είναι το μόνο αρνητικό της υπόθεσης, μέσα στη φούσκα του Συστήματος όλα φαινόντουσαν υποφερτά, όλα μπορούσα να τα αντέξω, όταν έσπασα τη φούσκα, είδα την φρίκη προσωποποιημένη στην ίδια μας τη ζωή. Αυτό ήταν το τίμημα της απεξάρτησής μου, η αληθινή όψη της αλήθειας όχι διαστρεβλωμένη από το γυαλί της τηλεόρασης.
Φαντάζομαι ότι μπορεί να με θεωρείς υπερβολικό αλλά όπως έγραψα στην αρχή ο εξαρτημένος δεν έχει συχνά επίγνωση της εξάρτησής του. Αν μπορούσες να κόψεις μαχαίρι τα πάσης φύσεως τηλεοπτικά δελτία και πάνελς για τρεις μήνες μοναχά τότε και μόνο τότε θα άρχιζες να βλέπεις το τι συμβαίνει ακριβώς σε αυτή τη χώρα και στον κόσμο.
Όντας απεξαρτημένος και ξαναβλέποντας ένα δελτίο με καθαρό αυτί έχεις να κερδίσεις περισσότερα, αυτό που κάποτε θα σε τρομοκρατούσε, αντίθετα τότε θα σε έκανε να γελάσεις ειρωνικά ή με τη ψυχή σου, δε με πιστεύεις ε; Δε πειράζει.
Αυτά είχα να πω για τα ναρκωτικά προς το παρόν και με τον δικό μου τρόπο, ελπίζω να σας έκανα να την “δείτε αλλιώς”…
(1): Ο Κλαύδιος Γαληνός (Πέργαμος 129 μ.Χ. – Ρώμη 199 μ.Χ) ήταν ο δεύτερος σπουδαιότερος Έλληνας ιατρός της Αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη και ο τελευταίος χρονικά από όλους τους σημαντικούς ιατρούς του ελληνορωμαϊκού κόσμου.