Θα κάτσεις δίπλα μου τελικά;

Γιώργος Παπαστογιαννούδης

«Πάντως εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης, δεν έχει χώρο να πατήσει. Στα δε παγκάκια κάθονται άνθρωποι ξένοι -πολύ φυσικό βέβαια, πώς να περάσουν την ώρα τους- και παίζουν κάτι δικά τους χαρτιά και με χαρτάκια γεμίζει ο τόπος. Βεβαίως οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί, αυτό είναι μια πραγματικότητα, βεβαίως τους αγαπάμε τους ξένους αφού φύγαν από εκεί για να έλθουν και να ζήσουν, να δουλέψουν, αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι».

«Κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι». Αυτή η φράση ηλεκτρίζει αντιρατσιστικά ένστικτα. Το διαβάζω ολόκληρο. Δεν ξέρω ποιος το είπε. “…να μοιραστούν οι χώροι”. Τι εννοείς φίλε μου; Να μοιραστούν, όπως κάθομαι δίπλα σου και παίζουμε χαρτάκια ή να βάλουμε διαχωριστικές γραμμές; Βλέπεις υπάρχουν πολλών ειδών μοιρασιές. Και στις μεταξύ τους διαφορές βρίσκεται η ουσία. Το να βάλουμε διαχωριστικές γραμμές είναι απλό. Διεκδικώ τον χώρο μου διώχνοντας εσένα. Και δε βλέπω άλλον τρόπο να συμβαίνει αυτό πέραν της βίας. Σωματικής, ψυχολογικής, λεκτικής…όλα τα είδη της μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Όχι κάτι καλύτερο από αποξένωση, μίσανθρωπιά, αδυναμία συνύπαρξης.

Στο να διεκδικώ τον χώρο μου δίπλα σε εσένα όμως, είναι κομματάκι πιο δύσκολο. Χρειάζεται, αφού σε αποδεχτώ, να σε γνωρίσω και να σε καταλάβω. Να μην είσαι πια ξένος.

Να καταλάβω πως, σε μια περίοδο που όλα δείχνουν σημάδια κατάρρευσης, εσύ κάνεις παρέες και παίζεις χαρτιά στις πλατείες. Και δίνεις ζωή, εκεί που δεν υπήρχε. Εκεί, δεν καθόμουν ποτέ. «Οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί». Από την πρεμούρα τους να μεταφέρουν την αστική τους αύρα στα προάστια. Αυτο-εκτοπίστηκαν. Πήγαν να ζήσουν αλλού. Και μιας που ουδείς αναντικατάστατος, ήρθες εσύ. Και σου ζητώ ο εναπομείνας «να μοιραστούν οι χώροι». Πώς όμως; Άνδρες – Γυναίκες ; Σκυλιά – Γατιά; Μαύροι – λευκοί; Ντόπιοι – ξένοι; Ποιο αλληλεχθρικό δίπολο θα υπερτερήσει; Πόσο λάθος οπτική;

Μήπως, όμως, εννοείς «έλα να μοιράσουμε τον χώρο»; Να κάτσουμε δίπλα δίπλα; Αυτό εννοείς; Αυτό δεν χρειάζεται να το πεις. Απλά το κάνεις. Γεμάτες οι πλατείες. Βρες τον χώρο σου δίπλα στον άλλον. Απαίτησε σεβασμό, δείχνοντας τον. Κάτσε, σε απόσταση τόση, όση χρειάζεται για να μοιράσει τα χαρτάκια του. Και μάθε να παίζεις. Τι πιο εύκολο για σένα, από το να μάθεις;

Εικονογράφηση:
Κωνσταντίνος Μπελιάς

Πηγή "maga.gr"

Posted in: Κείμενα