Θα τον κάνουν ταινία. Θα τον κάνουν βιβλία. Θα του κάνουν προτάσεις για γάμο. Θα του γράψουν ερωτικές επιστολές. Αλλες και άλλοι θα τον ερωτευθούν ανεπίδοτα. Κι όλα αυτά χωρίς καν να μπούμε στο ευρύ πεδίο όλων εκείνων που θα τον κάνουν ήρωα· ή στο πολύ ευρύτερο εκείνων που αποστασιοποιούμενοι μεν από τις πράξεις του θα γοητευθούν απ’ τις απόψεις του, οι οποίες δεν ξεφύτρωσαν άλλωστε από τον ουρανό, αλλά από ένα έδαφος όπου καλλιεργούνται συστηματικά το μίσος και ο φόβος για εκείνον που δεν μας μοιάζει. Η μεγάλη πλειονότητα βέβαια θα τον δει ως τέρας. Αλλά χαλάλι ο τρόπος με τον οποίο σε κοιτάζουν, όταν κατορθώνεις να στρέψεις τα μάτια της υφηλίου επάνω του. Είσαι πια ένας άνθρωπος που ξεχώρισε, ένας άνθρωπος σημαντικός, έστω κι αν η φύση της σημασίας σου είναι τερατώδης.
Επειδή σημαντικός είσαι αν σκοτώσεις 76, όχι αν είσαι ένας από τους 76. Δεν θα γυριστούν 76 διαφορετικές ταινίες. Τι διαφορετικό θα είχαν να δείξουν; Ο θύτης έκανε το διαφορετικό, το ασυνήθιστο, το άξιο λόγου. Οι 76 νεκροί είναι μέρος του δικού του λόγου. Ο λόγος του ανήκει, μαζί με την κεντρική θέση πάνω στη σκηνή. Ο καθένας από τους 76 τι να μας πει απ’ τη ζωή του; Βέβαια, αφού το μεγάλο μακελειό έγινε σε εκδήλωση κομματικής νεολαίας, δεν αποκλείεται κάποιος απ’ αυτούς να ήταν ο μελλοντικός πρωθυπουργός της Νορβηγίας. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και τη σπουδαιότητά σου στη ζωή πρέπει να την αποκτήσεις εγκαίρως, αφού μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδεμία σπουδαιότητα σου αναγνωρίζεται από ......την κοινή γνώμη. Διαφορετικά θα ήταν αν σκοτωνόταν ο νυν πρωθυπουργός από τη βόμβα ή η πρώην πρωθυπουργός στο νησί. Την απουσία τους από τις τάξεις των θυμάτων αντισταθμίζει η αλίευση ανάμεσα στους 76 μη σημαντικούς νεκρούς κάποιου από σπόντα σημαντικού, η σημασία του οποίου ως ύπαρξη έγκειται στο ότι ήταν ετεροθαλής αδελφός της πριγκίπισσας Μέτε-Μάριτ. Πριγκίπισσα Μέτε-Μάριτ, ρίξε λίγη από τη λάμψη σου πάνω στη μάζα των νεκρών.
Αρκετά ασχολήθηκα με τα θύματα. Πίσω στον σταρ. Μπορείς να βάλεις μια βόμβα και να σκοτώσεις δεκαπλάσιους. Αλλά είναι κάτι άλλο -κάτι εντελώς άλλο- το να σκοτώνεις εσύ ο ίδιος προσωπικά, έναν έναν, 68 ανθρώπους. Εξήντα οκτώ διαφορετικές πράξεις, εξήντα οκτώ διαφορετικοί φόνοι. Η έκρηξη που σκότωσε τους άλλους οκτώ δεν προξενεί και τόσο εντύπωση ως πράξη. Η Αποκάλυψη στην Ουτόγια είναι άλλης τάξης μέγεθος. Πρέπει να είσαι τρελός για να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο επί τόση ώρα και να μη λυγίζεις; Πιθανότατα. Ο δράστης φέρεται να χαρακτήρισε τις ενέργειές του αποτρόπαιες αλλά ταυτόχρονα απαραίτητες. Πόσο τρελό είναι λοιπόν να σκοτώνεις στο όνομα μιας ιδέας; Τι άλλο συνιστά την καρδιά της ιδεολογίας από την αναγωγή των πάντων σε μια μεγάλη εικόνα, από την ιεράρχηση της μεγάλης ιδέας πάνω από τους συγκεκριμένους ανθρώπους, από την ικανότητα αφαίρεσης; Η αφαίρεση που μπορεί να οδηγεί στην αφαίρεση δικαιωμάτων σε καιρό ειρήνης και στην αφαίρεση ζωών σε καιρό πολέμου. Παρόμοια λόγια με τον φονιά δεν έχουν πει στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι και τόσοι πολιτικοί, αρχιστράτηγοι, ιδεολόγοι; Επώδυνες αλλά αναγκαίες θυσίες συγκεκριμένων ανθρώπων στην υπηρεσία αφηρημένων ιδεών.
Είναι κτήνος ο δράστης; Φυσικά. Αλλά κυρίως επειδή έχουμε συνηθίσει οι σφαγές αμάχων να γίνονται από στρατεύματα και όχι από ιδιώτες.
* Ο κ. Κώστας Κωστάκος διατηρεί το μπλογκ old-boy. blogspot.com.Πηγή teiopoteion.blogspot.com
.jpg)
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου